We zijn weer een aantal weken verder en alles loopt voorspoedig. De zona is mooi genezen en na een weekje thuis, mocht je opnieuw naar school. Je zegt graag thuis te blijven maar we zien dat de verveling al gauw bij je toeslaat. We zagen het die week dat je zona had en tijdens de krokusvakantie. Je broer ging toen op sportkamp, doet dat heel graag en vond het een fantastische vakantie. Normaal gezien gaan jullie steeds samen op dergelijke kampen en daar genoten jullie met volle teugen van. Je zat deze keer thuis en door het slechte weer konden we niet veel naar buiten. Na een paar dagen was je het binnen spelen al gauw beu en verveelde je je steendood (wat we je ook aanboden). We waren allen blij dat je, na de zona en na de vakantie, opnieuw naar school mocht.
Ondertussen gaan we wekelijks naar de kinderarts voor een klinisch onderzoek en een bloedonderzoek. Het prikken van bloed bezorgt je geen angst meer dankzij ons ritueel. Alle verpleegkundigen van het labo kennen je ondertussen al en dat is op zich wel leuk. Ook bouw je een band op met je kinderarts wat geruststellend is. Langs de ene kant zijn we blij dat we al zo ver staan en dat we, tot hiertoe, elke week goed nieuws mochten horen. Langs de andere kant vallen de wekelijkse medische controles soms psychisch zwaar. Zowel jij als je mama vinden het niet leuk om wekelijks een tijdje in het ziekenhuis te zitten terwijl je broer in de zwemles zit. Veel liever zouden we gaan kijken naar je broer en op ons gemak iets drinken. Het leuke aan die situatie is wel dat we het nu gewoon tegen elkaar zeggen ipv nukkig of overdreven positief te doen. We zeggen gewoon dat we het beiden niet leuk vinden maar dat we er niet onderuit kunnen. Op die manier behouden we toch nog een positief en oprecht gevoel. We vinden dit veel beter dan beiden te doen alsof we het leuk vinden en proberen de clown uit te hangen (wat we in het begin probeerden te doen) terwijl we beiden weten dat het niet leuk is. Het moet gezegd worden: kanker schept een ongelooflijke en eerlijke band tussen alle leden van ons gezin.
Twee en halve maand na je laatste intensieve chemokuur ben je uiterlijk enorm veranderd. Je bent aanzienlijk vermagerd en je hebt al een mooie haardos. Een tijdlang mocht niemand iets zeggen over je uiterlijk want daar werd je verdrietig van. Je sprak er toen zelf ook nooit over. De laatste weken zeg je echter zelf dat je haartjes net als vroeger zijn en dat ook je gezichtje bijna net hetzelfde is als voor je ziekte. We zien en merken ook dat je je terug goed voelt in je vel. Familie, kennissen en anderen zeggen ons dat ze opnieuw Jobbe zien en dat doet enorm veel deugd. De kanker heeft heel wat veroorzaakt in ons gezinnetje en onze omgeving maar het heeft je enorme zin voor humor, kapoenerij en positieve ingesteldheid niet aangetast. Integendeel, al deze zaken zijn nog meer aanwezig dan vroeger.
