Je hebt alweer een fase volledig en goed doorlopen. Afgelopen maandag kreeg je je laatste chemokuur in de voorlaatste fase. Sinds vorige week maandag zit de cortisonekuur in afbouw en morgen moet je je allerlaatste pilletje hiervan innemen. Wat ben je blij dat deze fase dan eindelijk voorbij is. Je geeft zelf aan dat je de bijwerkingen van die cortisone grondig beu bent. Je vindt het constante hongergevoel, je wisselende stemmingen, je lusteloosheid en je veranderd uiterlijk zeer vervelend. De laatste dagen merk jezelf en merken wij dat door de afbouw van de cortisone ook je hongergevoel aan het afnemen is. De periodes tussen je eetaanvallen worden langer en langer en je eet merkelijk minder. Langzamerhand zal je uiterlijk zich herstellen en zal je jezelf en zullen andere mensen je opnieuw herkennen.
Nu deze fase erop zit, zal je binnenkort beginnen aan de laatste fase. Een moment waar je mama, papa en broer enorm naar uitkijken. Deze fase zal opnieuw zwaar zijn maar deze duurt maar twee weken. Normaal gezien begint deze volgende maandag maar de dokters verwachten dat, na de zware fase die je hebt doorlopen, je bloedwaarden enorm zullen dalen. Indien ze te laag staan, wordt de laatste fase wat uitgesteld. Dat is zeker geen ramp want je bent al zover geraakt zonder enig lang uitstel, dat het bijna een wonder lijkt. Tevens laat je de dokters, de andere kinderen en hun ouders versteld staan door je kapsel. Tegen alle verwachtingen in, heb jij nog steeds een stevige haardos. Sommigen vragen wat je geheim is en eerlijk gezegd: we weten absoluut niet hoe het komt. Ze noemen je op de afdeling niet Jobbe maar dat jongetje met al zijn haar. Het moet gezegd worden: je kan nog steeds je haren verliezen. Iedereen blijft je dat zeggen maar je gelooft dat al lang niet meer. We zullen zien ... .
Ondertussen had de valpartij van je mama nog een onverwacht gevolg. Jouw dokter vertrouwde de letsels en hun diagnose niet en stuurde je mama door naar de dienst orthopedie van UZ Gent. En gelijk had ze. Na een paar onderzoeken blijkt je mama nog een fractuur te hebben in haar rechterhand. Normaal gezien moest die hand een viertal weken in een volle gips. Gezien het UZ echter op de hoogte is van onze situatie, hebben ze er een mouw aangepast. Ze hebben je mama een afneembare gips gegeven. Op die manier kan ze nog voor jou zorgen, autorijden en gaan werken. De manier waarop het UZ zorgt voor jou en ons hele gezin verdient een dikke pluim.
Tot hiertoe heb jij en hebben wij als gezin de voorbije zware periode vrij goed doorstaan. We twijfelen er niet aan dat we de komende weken even goed zullen doorlopen!
