Afgelopen woensdag waren we terug in het ziekenhuis. Je bloedwaarden werden opnieuw bekeken en ze waren nipt voldoende om te starten met de derde fase. Dat was voor ons een enorme opluchting want de behandeling kan eindelijk worden verdergezet. Je hebt wel weinig witte bloedcellen waardoor je in een hogere isolatieklasse bent terechtgekomen. Dit betekent dat je met een verminderde weerstand zit waardoor je een verhoogd risico hebt op infecties. Gevolg hiervan is dat we strengere voedingsrichtlijnen moeten volgen. Gelukkig passen we deze al toe vanaf de eerste dag dat je het ziekenhuis in mei hebt verlaten dus je merkt er zelf niets van. Het is natuurlijk nog meer oppassen geblazen wanneer je in contact komt met andere mensen maar daar passen we al de hele tijd op, dus ook daar merk je zelf weinig van. Zelf zeg je nog steeds dat je je helemaal niet ziek voelt. Je maakt je ook kwaad wanneer we buiten gaan en je niet mag spelen zoals de andere kinderen. Wat valt je dat zwaar. Ook het gemis aan speelkameraden is zwaar voor je. Je voelt je soms eenzaam en huilt dan om je beste vriend Lucas. Gisteren zijn we hem een tekening gaan afgeven en heb je hem even gezien. Dat maakte je dag goed.
Woensdagavond is je broer thuisgekomen na een tiendaags chirokamp. Wat hadden we hem gemist! Hijzelf heeft de tijd van zijn leven gehad en ons amper gemist. Hij heeft wel 22 blaren op zijn voeten doordat hij zonder sokken aan een dagtocht van ongeveer 40 kilometer had gedaan. Deze moeten we dus dagelijks verzorgen. Grappig is dat jij ons "wondermiddeltje" bij hem wil toepassen. Wanneer ze bij jou de wonde van je katheter verzorgen dan blazen wij er altijd op. Wanneer we nu de wondjes van je broer verzorgen, wil jij er steeds op blazen. Je zorgzaamheid om je broer is mooi om te zien. Je hebt nu opnieuw een speelkameraadje. Dat wil zeggen: je speelt veel met elkaar maar zoals het echte broers betaamt, maken jullie ook regelmatig ruzie. Voor ons is dat een teken dat het dagelijkse leven zijn gewone gangetje gaat. Daar heeft de kanker dus niets aan veranderd.
Volgende woensdag worden we opnieuw verwacht in het ziekenhuis. Naast de dagelijkse chemo die wij je thuis geven (in pilvorm), krijg je dan chemo via je katheter en dat moet dan drie dagen worden nagespoeld. Dat betekent dat we dus vier dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Met telkens een anderhalve week ertussen, moet dit vier keer gebeuren. Wanneer alles goed verloopt, zal deze fase eind september beëindigd zijn. Je ziet er enorm tegen op om opnieuw een aantal dagen in het ziekenhuis te moeten verblijven. Maar zoals we de voorbije maanden hebben doorgekomen, zullen we ook deze periode op een positieve manier doorlopen. Daar zijn we van overtuigd!
Vorige week maandag gingen we naar het ziekenhuis. Je bloedwaarden waren niet slecht maar je had te weinig bloedplaatjes waardoor er niet kon gestart worden met een kuur. Volgens de dokter was dat te verwachten. Je had in juni een zeer zware chemokuur achter de rug en je lichaam had meer tijd nodig om zich daarvan te herstellen. We wisten dat dit moment eens zou komen maar het was toch even schrikken. Zeker omdat wij vonden dat je er zo goed uitzag en je zo levendig was. Zo zie je maar dat het zicht soms bedrieglijk kan zijn.
Vandaag moesten we terug naar het ziekenhuis. Opnieuw werd er bloed afgenomen en nu waren je bloedplaatjes goed maar waren de neutrocyten te laag. Dus je kan opnieuw niet beginnen met je kuur. Gezien de neutrocyten aan het stijgen zijn, moeten we woensdag al terug naar het ziekenhuis. De dokter verwacht dat ze dan voldoende hoog zullen staan om te kunnen starten met de derde fase in je behandeling. Wij hopen dat ook. Een rustpauze is leuk en doet jou en ons zichtbaar deugd maar ze zorgt er ook voor dat jij en wij er enorm beginnen tegenop te zien opnieuw naar het ziekenhuis te gaan. In een periode waarin je veel naar het ziekenhuis moet gaan beginnen die bezoeken een deel uit te maken van ons dagelijks leven en word je eraan gewoon. In een periode waarin je praktisch niet naar het ziekenhuis moet, beginnen we te beseffen hoe lastig die bezoeken en onderzoeken wel zijn en zien we er tegenop om terug te moeten gaan. Maar we beseffen ook dat het levensnoodzakelijk is, en wanneer jij en wij het moeilijk hebben, houdt die gedachte ons recht.
Ondertussen kabbelt de vakantie verder. Vorige week zijn wij, tussen de vele regenbuien door, elke dag gaan fietsen. Nog steeds zie je er tegenop om naar buiten te gaan, nog steeds dwingen wij je om het doen en nog steeds zien we dat het je deugd doet. Afgelopen weekend mocht je gaan logeren bij oma en opa in Eeklo. Het was daar ballonmeeting en twee avonden na elkaar hebben we meer dan een uur staan kijken naar al die luchtballons. Je hebt daar ook een nieuwe passie ontdekt: fotograferen. Daar heb jij je afgelopen weekend lang mee beziggehouden en we moeten zeggen zoals het is: je hebt er aanleg voor! Je hebt prachtige foto's gemaakt. Voortaan mag jij steeds foto's trekken van wat nog komen zal.
