De voorbije twee maanden hebben we met ons gezinnetje een aantal leuke en memorabele momenten gehad.
De tweede week van de paasvakantie zijn we naar Villa Pardoes gegaan. Villa Pardoes is een vakantieoord waar kinderen met een levensbedreigende ziekte en hun gezin éénmaal in hun leven naartoe kunnen gaan. Daar jij in je onderhoudsfase zit, vonden we het de ideale moment om dergelijke vakantie aan te vragen. Nadat een medische commissie de aanvraag positief had beoordeeld, kregen wij eind januari al het fiat om te gaan. We hadden jou en je broer niets gezegd omdat kanker ons geleerd heeft niet te veel op voorhand te plannen en zeggen. Jullie wisten het maar een paar dagen voordien wat de verrassing dus echt compleet maakte. Ons weekje verblijf in Villa Pardoes was een echte luxe week. De villa is gelegen aan de Efteling en heeft plaats voor acht gezinnen. Elk gezin heeft een eigen huisje en elk huisje heeft zijn eigen naam. Wij verbleven in huisje "strand". De huisjes komen zo uit een sprookje! Na een welkomstdiner waarbij de gezinnen aan elkaar werden voorgesteld, kon ons vakantieweek beginnen. Het was een week om nooit te vergeten. Dagelijks gingen we met jullie naar de Efteling (jullie konden er maar niet genoeg van krijgen), we gingen naar de film, je papa en broer gingen naar een voetbalwedstrijd van Ajax gaan kijken, dagelijks werden er allerhande activiteiten georganiseerd (knutselen, improvisatietheater, pannekoekenbak, bezoek aan een lokale bakker, ...). Alles was gratis en alles was een waar festijn. Door in contact te komen met zeven andere gezinnen die een kind hadden met een levensbedreigende ziekte, beseften we dat we met jou enorm veel geluk hebben. Er waren twee andere gezinnen waarbij hun kind ook kanker had maar daarnaast hadden die kinderen ook nog een andere handicap. Er waren ook gezinnen waarbij hun kinderen een blijvende handicap hadden die levensbedreigend bleef. En er was een gezin die wist dat hun jongste kind binnen dit en tien jaar zou sterven. Als je dit allemaal ziet, dan beseften we dat we echt geluk hebben. Okee, je hebt kanker en dat is verschrikkelijk maar als het verder verloopt zoals nu, zal je geen blijvende letsels overhouden aan je "ziekte".
In mei deed je dan je eerste communie. Een paar dagen voor de communie werd je ziek en je witte bloedcellen stonden zo laag dat het niet zeker was dat je wel je communie kon doen. Gelukkig was je de dag zelf al beter. Je papa en mama kregen tranen in hun ogen tijdens de mis, vooral op het moment dat je voorlas. We dachten beiden op hetzelfde moment aan een jaar terug. We hadden toen net vernomen dat je kanker had en zaten in de grootste miserie ooit. We durfden toen niet te denken dat jij bijna exact een jaar later iets zou voorlezen tijdens je communiemis. Je stond daar alsof er het afgelopen jaar niets was gebeurd maar jij, wij, de hele familie en je juf wisten welke prestatie je daar neerzette. Eén jaar na de diagnose "kanker" lijkt alles opnieuw zijn gewone gangetje te gaan. Je ziet er ook terug een "gewoon" kind uit. Na de mis was het groot feest en je genoot met volle teugen. We hadden veel mensen uitgenodigd. Mensen die je sinds je ziekte niet meer gezien hadden maar die het verloop wel hadden gevolgd. Allen zeiden dat je er prachtig en gelukkig uitzag. En dat is ook zo! Je communie was voor ons ook een dag waarop wij beseften hoe sterk ons gezin en familie is. We hebben een verschrikkelijk moeilijk jaar overleefd en kunnen nu zeggen dat we dat gedaan hebben zonder kleerscheuren. We zijn daar allen enorm trots op.
