De afgelopen vakantie was zaaaaaalig. Je hebt opnieuw zaken gedaan die zeven maanden lang onmogelijk waren. Je beste vriend is komen slapen, we zijn naar een overdekte speeltuin gegaan, je kon weer chinees eten, je was aanwezig bij alle familiefeesten, ... .
Het hoogtepunt van de vakantie was je meet & greet met Laura. Je oma had maanden geleden een briefje geschreven naar "de sterrenparade". Dit jaar wilden zij dromen van ernstig zieke kinderen vervullen. Jouw droom heeft natuurlijk te maken met dinosaurussen. Vandaar dat wij met de gehele familie in één van de komende weken naar dinoland in Kerkrade mogen gaan. Een andere droom was om je idool Laura (van junior Eurosong) te ontmoeten. Zij trad op in "de sterrenparade" en Stefan Vincke (de organisator) had geregeld dat jij haar kon ontmoeten. Dat was voor jou een complete verrassing. Je was verlegen omwille van alle aandacht die je kreeg maar je hebt er ongelooflijk van genoten. Je bent er enorm trots op dat je, samen met Laura, in de streekkrant en het Laatste Nieuws stond.
Ondertussen zit ook je eerste schoolweek er op. Je vindt het fantastisch om opnieuw naar school te kunnen gaan: te kunnen spelen met je vriendjes, op een gewone manier les te volgen, 's middags met andere kinderen je boterhammen en soep te kunnen eten. De eerste dag had jouw juf een heus ontbijt voorzien. Tevens had zij speciaal een liedje voor jou gemaakt dat door de hele klas luidkeels werd gezongen. Op je eerste dag kwamen heel veel kindjes naar jou die je van alles vroegen en die zeiden dat je haartjes al opnieuw mooi aan het groeien zijn. Je hebt het vaak wel lastig met al die aandacht en je vindt het niet altijd fijn wanneer ze iets zeggen over je haartjes of over het feit dat je verdikt bent. Je legt steeds uit dat dit alles het gevolg is van je medicijntjes. Ook heb je zelf aan de juf gevraagd om aan de kindjes te zeggen dat ze niets meer over je haar mogen zeggen omdat jij daar verdrietig van wordt. Uiteindelijk ben je zelf voor de klas gaan staan en heb je het zelf gezegd. Je bent enorm dapper om daar eerlijk voor uit te komen.
Naast de "gewone dinges des levens" zijn er nog steeds de medicale zaken. Dagelijks neem je je chemopil en wekelijks gaan we naar de kinderarts om je bloedwaarden te checken. De afgelopen weken waren die steeds goed. Het afnemen van bloed vind je nog steeds niet leuk maar het lukt. Met de "toverzalf" en een dinoverhaaltje sla je je erdoor. Vorige woensdag moest je naar het UZ voor een lumbale punctie en moest je een nachtje blijven slapen. Je maakte daar geen problemen over en vond het allemaal niet zo erg. Je vond het zelfs tof om je lievelingsverplegers Paul en Koen terug te zien.
En zo begint ons leven langzaamaan zijn gewone gangetje te gaan en wij genieten er alle vier met volle teugen van.
