We hebben twee weken niets geschreven op je blog en dat heeft een reden. Je mama is anderhalve week geleden gevallen met haar fiets. Zoals een echte Gentenaar betaamt, gevallen met haar fiets doordat haar voorste wiel in een tramspoor terecht kwam. Het was een serieuze val: ze kon niet meer recht komen en werd afgevoerd met de ambulance. Na enige tijd op de spoed viel het verdict: paar kneuzingen (neus, linkerelleboog, handen), schaafwonden aan benen en armen en de rechterarm in het gips. Dat hadden we dus niet nodig hé! Gelukkig bleek afgelopen maandag dat er in de rechterelleboog enkel een barstje zit en mocht het gips eraf. Je mama zal nog zo'n vier weken last hebben van haar "verwondingen" maar gezien de zware val, vallen de verwondingen goed mee. Ondanks dit, valt praktisch het hele huishouden op de schouders van je papa. Het moet gezegd worden: hij doet dat heel goed!
Ondertussen zitten we in het midden van de voorlaatste fase. We zien dat je het heel lastig hebt. De cortisone heeft je volledig in haar ban. Je honger is niet te stillen. Je hebt constant honger en je wilt enkel warm eten. De kok in huis is normaal gezien je mama maar gezien haar verwondingen, is dat nu papa. Daar heb jij je enorm veel zorgen over gemaakt want om je eigen woorden te gebruiken: "papa kan niet koken". Mits de instructies van mama slaagt papa er wonderwel in om al je "eetwilletjes" in te willigen. Je hebt ook enorm veel last van stemmingswisselingen. We zien dat je het er zelf heel moeilijk mee hebt en je soms niet weet hoe je er mee moet omgaan. Door ondervinding weten we dat we je gewoon moeten laten doen. Op die manier is het leefbaar voor jou en je omgeving. In tegenstelling tot de eerste cortisonekuur, heb je veel minder last van agressiebuien en woedeaanvallen. Uiterlijk ben je enorm veranderd: je gezichtje en buik zijn opgeblazen en je ziet er heel bleek uit.
Elke maandag en donderdag onderga je een chemokuur. Tot hiertoe waren je bloedwaarden steeds goed en kon je kuren. Na de lange kuur op maandag heb je een paar dagen last van bijwerkingen zoals, soms hevige, buikpijn. Sowieso plegen deze kuren roofbouw op je lichaam. Sinds het begin merken we dat je enorm moe bent en lusteloos. Ook jouw juf en klasgenootjes merken het. Het is moeilijk om je te motiveren les te volgen via BedNet. Vaak zeg je tegen je juf dat je geen les wilt volgen of stop je midden in een les om wat te gaan slapen. Iets wat je in de voorgaande kuren nooit hebt gedaan.
Ondanks de last die je ervaart geef je niet op. Je geeft jezelf tot het uiterste maar je kent gelukkig ook je grenzen. Morgen gaan we voor de derde kuur naar het ziekenhuis en vanaf dinsdag wordt de cortisone afgebouwd. Als alles verder verloopt zoals nu, stopt deze fase in de herfstvakantie en volgen er een aantal dagen rust. Ondanks de pech, de last en de vervelende bijwerkingen blijven we geloven in een goede afloop en blijven we er voor gaan.
