We zijn nu mei 2011 en jij en wij, als gezin, hebben het gehaald!
De laatste ruggeprik was eind december 2010. Na het debacle van oktober 2010, was die ziekenhuisopname goed verlopen. Na wekenlange voorbereiding met de psycholoog en bespreking met de behandelende arts, verliep die dag alles zoals gepland. Zowel jij als wij kregen opnieuw wat meer vertrouwen in UZ Gent. Het was voor jou ook een belangrijke dag. Het was namelijk de laatste ruggeprik waarbij er nog chemo werd ingespoten. Pas eind april zou er nog een ruggeprik plaatsvinden maar dan zonder inspuiting van medicatie.
Vanaf januari zagen wij duidelijke verbetering bij jou op psychisch vlak. Je bloeide volledig open en was niet meer zoveel bezig met je kanker. De wekelijkse bezoeken aan de kinderarts en de wekelijkse bloedafnames vond je wel nog lastig maar je gedrag hieromtrent was veranderd. Je had je er bij neergelegd. Tevens zagen jij en je mama dat het blad met al die vakjes langzaamaan gevuld geraakte. We telden samen de maanden en weken af naar het einde van je onderhoudstherapie.
Het feit dat je je ziekte en alles daaromtrent een plaats hebt kunnen geven, werd duidelijk begin maart 2011. Je had dan een gesprek met Ann, je psychologe. Daarin vertelde je dat verdere gesprekken niet nodig waren. Het ergste voor jou was voorbij en ze had je alles verteld wat nodig was voor jou omtrent kanker. Eind april stond jou nog een ganse dag aan onderzoeken te wachten, waaronder ook een rugprik. Je gaf aan dat je daar geen hulp meer voor nodig had. De twee laatste rugprikken waren voor jou zonder pijn verlopen en je had er vertrouwen in dat ook de allerlaatste goed zou verlopen. Betreffende die andere onderzoeken (scans, EEG, ECG e.d) gaf je aan dat je die in het begin ook had ondergaan dus je wist wat er zou gaan komen. Je had toen wel enorm geweend en in paniek geweest maar ja, ik was toen veel kleiner, nu ben ik groot en zal ik niet wenen. Je was inderdaad op die maanden op alle vlakken groter geworden. De combinatie van wekelijkse gesprekken met de psycholoog en de tijdelijke deeltijdse tewerkstelling van je mama, hadden jou en ons gezin enorm geholpen. Er werd besloten om de psychologische gesprekken te stoppen. Indien we zouden merken dat het opnieuw nodig zou zijn, mochten we altijd opnieuw contact opnemen. Vanaf april begon je mama ook opnieuw in 4/5den te werken. In tegenstelling tot vorig jaar klopte het gevoel dat alles ok was.
Wij en de kinderartstelden enorm af naar 11 mei. De hokjes geraakten, naar ons gevoel, steeds vlugger gevuld. Eind april vond een reeks onderzoeken plaats. Het UZ had geregeld dat die allemaal konden plaatsvinden op één dag. We waren daar enorm tevreden over. Behalve het feit dat de afdeling alweer stampvol lag en jij naar een andere afdeling moest, verliep alles zeer vlot en rustig. We gingen al lachend van het ene naar het andere onderzoek. Enkel voor de aller- allerlaatste rugprik was je enorm zenuwachtig en huilde je wat. Je wilde ook dat je papa bij jou was op dat moment (er werd maar één ouder toegelaten). Je wou niet dat je mama je al wenend zag want mama was al anderhalf jaar elke week met me meegegaan en had me zien huilen, nu is het jouw beurt papa. Wat ben jij, verplicht, volwassen geworden in de afgelopen twee jaar!!
Na april telden we de dagen af naar 11 mei. Die dag gingen jij, je mama en papa naar de oncoloog. We kregen goed nieuws te horen. Alle onderzoeken toonden aan dat er geen kankercellen meer aanwezig waren, dat jij je chemotherapie goed had doorlopen, en dat er geen schade was aangericht. Van goed nieuws gesproken! Je mocht diezelfde dag stoppen met alle medicatie en vanaf nu moet je nog maar om de twee weken naar de kinderarts en een bloedonderzoek doen. Dat klinkt misschien nog veel, maar voor ons is dat een halvering van de tijd die we moeten doorbrengen in een ziekenhuis. Zwemmen, dieren aanraken en eten wat je wilt, mag je opnieuw doen vanaf september. Je therapie is gestopt maar het zal nog enige maanden duren vooraleer je dezelfde weerstand zal hebben als je leeftijdsgenoten. Je lichaam heeft nu nog wat tijd nodig om zich volledig te herstellen van wat het heeft ondergaan de laatste twee jaar.
Eenmaal thuis heb jij al je medicatie mogen weggooien in de vuilnisbak. Wat was je blij!
We stelden je voor een feestje te geven in je klas maar dat vond jij een brug te ver. We hadden dat eigenlijk kunnen weten. Je hebt de afgelopen twee jaar nooit te koop gelopen met je ziekte. Je hebt je ziekte nooit aangewend om iets verkrijgen of te mijden, dus je vond het dan ook niet nodig om het einde van je therapie te vieren in groot publiek.
Hoedanook : ons jaar kan niet meer stuk. Twee jaar geleden viel onze wereld uit elkaar toen bij jou kanker werd vastgesteld. We hebben allen een lange en zware weg afgelegd met ups en downs maar we kunnen zeggen dat wij, als gezin, het samen gehaald hebben. En we zullen met volle teugen genieten van wat het leven voor ons nog in petto heeft. We zullen dit doen samen met de familie, vrienden, kennissen en collegas die ons de voorbije twee jaren enorm gesteund en geholpen hebben.
