Mensen kijken vast vreemd op als ze je zien rechtstaan. Hoe reageren ze?
In het begin vroegen ze me of ik genezen was, ja. Ondertussen zijn ze dat gewend.

Draag jij je harnas dikwijls?
Toch wel. Op feestjes en recepties bijna altijd ik kan tot zes uur alleen rechtstaan. Voor wat normaal sociaal contact, op hetzelfde niveau als de rest, heb ik alles over. Altijd naar boven moeten kijken vanuit die rolstoel, alsof je een klein kind bent, daar ga je aan kapot op den duur.

Voel je je meer man, als je rechtstaat? "Daar heeft het niks mee te maken. Ik bén een man en ik vóél me er een. Als ik sta, voel ik me vooral meer méns. Ben je ongelukkig, in je rolstoel? Nee, helemaal niet. Opnieuw lopen zou het ultieme geluk zijn. Maar ik ben nu al super gelukkig. Met mijn vriendin Griet. Ons appartement. Omdat ik nog elke dag mag doen wat ik graag doe: sporten,

Simpelweg omdat ik nog leef. Miserie doet relativeren. Maar wordt een mens ook gelukkiger als je een ziekte hebt overleefd of een ongeval, zoals jij? "Gelukkiger, nee dat niet. Wie dat zegt, maakt zichzelf iets wijs. (snel) Maar ik ben er ook niet ongelukkiger op geworden. Zei de immer positieve Marc Herremans. Jij moet toch ook je moeilijke momenten hebben?

Maar nee, ik zit zelden in een dipje. Een week na mijn accident zat ik al te lachen voor de televisie. Je zal je klop nog wel krijgen, jongen, hebben er velen voorspeld. Maar ik heb hem nog altijd niet gekregen, en hij zál ook nooit komen. Ook niet als je in 2012 nog in je rolstoel zit? Na je ongeval gaf je jezelf tien jaar om weer te kunnen lopen. Ze zijn bijna om.

"Ik geloofde toen echt dat de stamtechnologie de enige therapie de me kan helpen - ondertussen zogoed als op punt zou staan. Naief, besef ik nu. Want al de draadjes die doorgesneden zijn, weer met het juiste eindje verbinden, dat zal nog niet voor meteen zijn. 2012 lukt niet, vrees ik. Maar zelfs dan zal ik niet ontgoocheld zijn. Ik blijf geloven dat die oplossing er ooit komt.

Het Marc Herremans-effect, zoals een collega-journalist het onlangs noemde, bestaat dus echt: altijd positief blijven, nooit opgeven. Serieus, noemen ze dat zo? (glundert) Mijn mentale sterkte is soms ook een minpunt, hoor. Af en toe zou het beter zijn als ik makkelijker opgaf. Mijn hoofd wil altijd verder, maar mijn lijf hapert meer en meer.l k ben al 34. Volgend jaar ga je opnieuw naar de Iron Man triatlon. Jij hoeft toch allang niet meer te bewijzen wat je kan?

Ik kan het gewoon niet laten. Ik was bij de para's vroeger, hé: Sport is ook gewoon goed voor iemand in een rolstoel. Zelfs als ik keihard train, zie ik minder af dan wanneer ik stil zit. Rolstoelpatiënten die geen pillen slikken, je kan ze op één hand tellen. Ik slik niks. Ik ben kerngezond. Op mijn rolstoel na.