Brandweerman worden.
Zanger en acteur Stan Van Samang zet menig vrouwenhart in vuur en vlam. Zijn zangcarrière loopt als een trein, maar stilletjes droomt hij van een andere spannende job.

Op m’n negentiende zat ik in een tweestrijd. Ik wou zowel spuitgast als acteur worden. Gevolg: ik schreef me bij Studio Herman Teirlinck én bij de brandweer in Leuven in voor een toelatingsexamen. De test aan de toneelschool kwam eerst en toen bleek dat ik daar mocht beginnen studeren, ben ik daar maar meteen voor gegaan. Maar mocht nu morgen om een of andere reden mijn carrière als acteur en zanger stoppen, dan zou ik met plezier terug bij de brandweer aankloppen.

Rampen als 9/11 en Ghislenghien hebben bewezen dat het beroep van brandweerman niet zonder risico is. Soms moeten die spuitgasten, zoals spoedartsen, beslissen wie ze redden en wie niet. Hoe verschrikkelijk hard dat ook moet zijn, dat neem je erbij. Mij zou het alvast niet tegenhouden. Een brandend huis is nooit veilig, dat weet je op voorhand.

‘Het spuiten zelf is ontzettend moeilijk’

Vorig jaar beleefde ik een van de mooiste dagen van mijn leven. Het programma Volt vroeg of ik een dag opleiding bij de brandweer wou volgen. Een buitenkansje waar je als gewone burger enkel van kan dromen. Ik moest leren blussen volgens de Shark-methode. Daarmee maak je als het ware een scherm van water rond jezelf.

Tijdens een oefening moest ik in een container stappen die in lichterlaaie stond. Het was er achthonderd graden, ik zag geen hand voor mijn ogen en wist dat alles rondom me elk moment in brand kon schieten. Dat gaf een vreemd, claustrofobisch gevoel. En dan is het in zo’n container nog redelijk makkelijk: je moet gewoon rechtdoor lopen. Een onbekend huis in de fik binnenstappen, dat moet pas beangstigend zijn. Sinds die dag weet ik ook dat het spuiten zelf ontzettend moeilijk is. Er zit zoveel druk achter die straal dat je een terugslag krijgt. En je moet opletten dat je met die enorme kracht geen raam aan diggelen spuit, wat de zuurstoftoevoer zou doen toenemen en het vuur aanwakkert.

Als ik rondtrek met de rugzak, maak ik nog het liefst een kookvuurtje met sprokkelhout. Eerst klooien om het in gang te krijgen en vervolgens de euforie als het finaal vertrokken is, daar gaat niets boven. Eigenlijk ben ik altijd al gefascineerd geweest door vuur en hoe je er controle over kan krijgen. Alle oerelementen intrigeren me. Als de natuur het roer overneemt, wordt een mens daar stil van. (Jobat)