Het programma Bouwen aan geluk had net zo goed Tranen van geluk kunnen heten: er wordt zo goed als elke week in gehuild. Opmerkelijk is dat de tranen niet alleen van de mensen komen die in het programma door vrienden en familie op een verbouwing worden getrakteerd. Ook presentator Staf Coppens heeft geregeld natte ogen.

In de eerste aflevering was het al prijs toen ene Marva na een leven vol ellende haar gerenoveerde huis bekeek. Ook toen de 25-jarige Annelies haar excuses aanbood aan haar mama in een rolstoel, pinkte Staf een traan weg. 'Ik ben de Bert Anciaux van de Vlaamse televisie aan het worden', lacht Staf.

In Amerikaanse programma's als Extreme makeover gebeurt het wel vaker dat de presentator een potje mee staat te janken, maar daar janken ze elke wéék. Op de Vlaamse televisie is het uitzonderlijk, beseft Staf. 'Ik weet perfect hoe het komt. In Bouwen aan geluk ben ik eigenlijk geen presentator, ik werk gewoon mee tijdens die renovatie. Ik loop niet even in beeld om een plantje op de tafel te zetten en voilà te zeggen, ik sta mee vroeg op en ga tot 's nachts door als het moet. Alleen op die manier leer je die vrienden en familieleden echt kennen.'

'Als je dan twee dagen hard gewerkt hebt, er zoveel goeds in de lucht hangt en die mensen stomverbaasd het resultaat van de verbouwing zien, dan heeft iederéén tranen in de ogen. Als ik zie hoe een dochter voor haar moeder op de knieën gaat en sorry zegt, dan ik het niet droog houden. Als de mensen thuis voor hun tv huilen, waarom ik dan niet?'

Bijna voet verloren

Staf, zo goed als helemaal hersteld van zijn hersenvliesontsteking, heeft al vaker op tv gehuild. 'Voor het programma De beste Belg ben ik met ex-voetballer Leo Van Der Elst naar Engeland getrokken voor de Cheese Roll, een bizarre en gevaarlijke race waarin deelnemers van een steile helling achter een bol kaas hollen. In de eerste race had iemand bijna een voet verloren. Ik was zo blij dat Leo ongeschonden uit die tweede race kwam dat ik tranen in de ogen had.'

'Ik heb ook gehuild toen Wim Soutaer de wedstrijd Dancing on ice moest verlaten. Je hebt keihard getraind, je hebt een sterke band met de andere kandidaten, je bent moe en dan gebeurt zoiets. Het is geen act, het gaat vanzelf. Ik denk dat de mensen thuis het ook niet erg vinden.'

Emoties liggen Staf Coppens goed. Zijn broer Mathias ook, de presentator van All you need is love. 'Mathias kan er ook wat van. Ik snap dat wel: hij maakt dikwijls verre reizen naar Latijns-Amerika met Vlamingen die hun lief al maanden of langer niet meer hebben gezien. Hij gaat helemaal mee in dat verhaal, het is niet meer dan logisch dat hij huilt. Ik wil geen pluim in eigen achterwerk steken, maar Mathias en ik stellen ons heel gewoon op in onze gesprekken met mensen.'

De vriendin van Staf, de Nederlandse Monique, weet al langer dat Staf een emotionele jongen is. 'Dan zitten we naast elkaar in de zetel naar een film te kijken en voelen we allebei de tranen komen. Eerst durven we elkaar niet aan te kijken, maar dan krijgen we de slappe lach. Ik kreeg ook tranen in de ogen toen ik tijdens het WK voetbal in Nederland was: zóveel emotie. Bouwen aan geluk maakt mij ook gelukkig. Na een opnamedag rijd ik naar huis en denk ik: man, die mensen zijn gelukkig.' (nieuwsblad)