Theatermaker Guy Cassiers levert keer op keer kwaliteitsproducties af, of het nu in zijn Toneelhuis is of in de Scala van Milaan. Een gesprek met de regisseur, vlak voor zijn première van ‘De man zonder eigenschappen I En een ding is zeker: deze titel slaat zeker niet op hemzelf!

Ben je opgegroeid met veel cultuur om je heen?
Door mijn vader (Jef Cassiers, nvdr) kreeg ik cultuur met de paplepel mee. Hij werkte voor verschillende live muziekprogramma’s, o.a. Binnen en buiten, voor de toenmalige BRT. Ik zag hem thuis die programma’s maken en kon via hem ervaren hoe de BRT van binnenuit functioneerde. Het medium televisie heeft veel betekend voor mij en heeft nog steeds een grote invloed op de manier hoe ik werk en theater maak: ik probeer steeds te zoeken hoe woord en beeld mekaar kunnen versterken.
Er was ook veel muziek in huis: ik hoorde alle nieuwe platen uit mijn vaders televisieprogramma’s en dikwijls kwamen ook de zangers over de vloer.
Iedereen van onze familie, met vader op kop, was ook een stripfan, van bv. Robbedoes of Kuifje. Ik weet nog dat ik elke dinsdag zat te popelen om de magazines met de stripvervolgverhalen te lezen. Je kon de dag voordien gewoon niet van slapen van nieuwsgierigheid om te weten hoe het verhaal verder ging. Dat was ongelooflijk verslavend.
Het is pas toen ik ouder werd, dat ik ben beginnen beseffen wat ik gemeen heb met mijn vader en hoeveel ik van hem heb meegekregen.

Is er één specifieke herinnering die je is bijgebleven?
Als kind had ik last van allergieën. Op jonge leeftijd ben ik een maand zonder mijn ouders naar een sanatorium aan zee gegaan voor allerlei onderzoeken. Het was een vrij traumatische maand. Ik vond het vreselijk, zo lang in Den Haan te zijn zonder contact met mijn ouders. Wat ik nooit zal vergeten, is dat mijn vader er toen voor gezorgd heeft dat in zijn programma een live optreden moest opgenomen worden met Nonkel Bob in… Den Haan. Hij had dat speciaal georganiseerd om mij even te kunnen ontmoeten. Dat is voor mij het mooiste optreden ooit geweest.

Als je je artistiek talen zou ruilen voor een ander beroep of ander talent, wat zou je dan verkiezen?
Ik denk dat ik in weinig andere beroepen echt goed zou zijn, maar ik droom er stil van om tussen boeken te mogen vertoeven. Een mooie boekhandel openhouden, waar je een koffietje kan drinken en je gezellig tussen de boeken kan nestelen… Samen met de boeken oud worden, dat is iets wat ik wel zie zitten. Ik weet niet of ik een goede boekverkoper zou zijn, want mensen die graag lezen zijn niet altijd commercieel aangelegd.
Ik ben ook erg jaloers op muzikanten. Het is zo mooi om te zien hoe een instrument, een piano of cello bijvoorbeeld, kan vergroeien met een lichaam. Hoe je een leven lang samen met een instrument een taal opbouwt, die de woordelijke taal overstijgt, die rechtstreeks het hart kan aanspreken. Dat is toch fantastisch?

Zijn er kunstgenres die je heel erg bekoren en wat spreekt je minder aan?
Ik ga ontzettend graag naar musea, ik volg graag de hedendaagse en de klassieke muziek, de operahuizen,…
Iets wat je minder aanspreekt, is meestal iets dat je minder goed kent. Mocht ik meer tijd hebben, zou ik veel meer op de hoogte willen blijven van dans. Dat is een medium dat me altijd heeft gefascineerd, maar waar ik me te weinig heb op kunnen toeleggen.
In Vlaanderen is er een ongelooflijke culturele rijkdom waar we echt trots op mogen zijn. Het is pas als je naar het buitenland trekt, dat je beseft in welke rijkdom wij hier kunnen en mogen leven.

Als wij je een avondje tafelen zouden aanbieden met drie kunstenaars, wie zou je dan kiezen?
Ik heb de luxe gehad om ooit te tafelen met dirigent Daniel Barenboim. Hij is voor mij de meest erudiete mens die ik ooit ben tegengekomen. Ik heb nu ook het geluk om met hem ‘De ring’ in Scala in Milaan te mogen maken. Dat is een ongelooflijk cadeau. Elk etentje met hem is – om het iets te overdrijven – een godsgeschenk, omdat hij intelligentie met kunstzinnigheid kan combineren en ongelooflijk genereus en warm is als mens. De combinatie van die drie elementen heb ik nog maar bij heel weinig mensen gezien.
Ik zag onlangs de tentoonstelling ‘Congo’ van Carl De Keyzer in het Fotomuseum in Antwerpen. De manier waarop hij via beelden een politiek verhaal en een clash tussen culturen toont, was voor mij heel verhelderend. Ik ken hem niet, maar zou het interessant vinden om te luisteren naar de verhalen achter zijn foto’s.
Ik zou het verder niet oninteressant vinden om iemand als Martin Scorsese… (onderbreekt zichzelf)
Maar mag ik wel zo pretentieus zijn om die mensen zomaar aan mijn tafel te vragen?

Is er een moment in de kunstgeschiedenis waar je live had willen bij zijn?
In Parijs, in de periode waarin verschillende disciplines mekaar op een ongelooflijk intense manier bevraagden op de scène. Ik bedoel dan de  combinatie van mensen als Diaghilev met Satie. Of Picasso en Debussy… Wat daar toen allemaal op de scène samenkwam, dat moet wel wat geweest zijn! Graag had ik als vlieg willen toekijken naar de inspirerende clash tussen die grootheden.

Dan gaan we van het verleden naar – hopelijk – de verre toekomst: de hemel. Als daar tot in de eeuwigheid cultuur zou zijn, wat zou je daar dan willen aantreffen?
Pap met gouden lepeltjes zou voor mij al niet slecht zijn, hoor. Alleen zou het fijn zijn als bij die pap Bach voor de muziek zou zorgen. Als er iets hemels is, dan komt de muziek van Bach wel heel sterk in de buurt.

Is er een kunstenaar is die volgens jou wel een standbeeld verdient?
Ik zou het jammer vinden dat standbeelden alleen bestaan om het werk van mensen die er niet meer zijn in ere te houden. Ik zou standbeelden eerder gebruiken om mensen te ondersteunen in hun huidige werk. De eerste waar ik dan aan denk, is  Leonard Nolens, een van de meest onderschatte schrijvers van dit ogenblik. Poëzie is een onderschat en bijna marginaal geworden medium. Voor Leonard Nolens – en voor de poëzie in het algemeen - zou een standbeeld een duw in de rug kunnen betekenen. (uit in Vlaanderen)