In de jaren '80 was Frank Boeijen een tieneridool. De singles Kronenburgpark, Zwart wit en Welkom in Utopia werden in heel Nederland en Vlaanderen meegezongen. In 1991 ging hij solo en ook dan scoorde hij, o.a. met Koud in mijn hart. Al 30 jaar staat de zanger/muzikant in het vak. Hij ruilde ondertussen de feesttenten voor de theaterzalen en wisselde ook regelmatig van bezetting. Maar wat bleef is zijn herkenbare stemgeluid en zijn talent als tekst- en liedjesschrijver. Momenteel is zijn 23ste album uit (Camera) en toert hij rond in Vlaanderen.

Hoe lang is cultuur al in je leven?
Ik ben het 10de kind in een katholiek, socialistisch gezin. Bij ons thuis in de jaren ’60 werd veel muziek gedraaid. Op de radio hoorde ik muziek van Harry Belafonte, Joan Baez, Pete Seeger, Bob Dylan,…  Ik denk dat me dat wel heeft beïnvloed. En op partijtjes was er altijd wel iemand die gitaar speelde en dan werd er aan tafel gezongen.  Dat is eigenlijk nog steeds zo op familiefeestjes. Dus muziek, het zingen en vooral samen zingen was er al van jongs af aan.

Heb je een herinnering van een concrete gebeurtenis uit je jeugd?
Ik kan me nog goed herinneren dat mijn oudste broer trots thuiskwam met een stereo-installatie en daar platen op ging draaien. Dat vond ik als kleine jongen fascineerd!

Mocht jij als klein broertje daar dan ook aankomen?
Ik kon er nauwelijks bij, denk ik. (lacht)

Zou je graag je muzikaal talent eens zou willen ruilen met een andere artistieke uiting?
Dan zou dat beeldende kunst zijn. Ik heb samen met een schilder Eric de Bruijn het boek ‘36,9°’ gemaakt, met schilderijen van hem en teksten van mij. Er zit ook een CD bij met een lied van langer dan een uur. Je kunt dus luisteren naar de muziek en tegelijkertijd teksten lezen en kijken naar de schilderijen.
Mijn vader was typograaf, dus ben ik opgegroeid met een grote liefde voor boeken en voor typografie. Ik let dan ook altijd op het visuele aspect van mijn CD’s: het moet er goed uitzien. En mijn boeken moeten mooi afgewerkt zijn, met een mooi lettertype bijvoorbeeld.

Ga je zelf vaak naar tentoonstellingen, concerten,…?  Zijn er kunstvormen waar je je toe aangetrokken voelt?
Toen ik tiener was, ging ik wel drie keer per week naar de bioscoop. Je had hier in Nijmegen een alternatieve bioscoop waar je voor weinig geld naar avant-gardefilms kon kijken van Jean-Luc Godard, Felinni, Andy Warhol,… . Die interesse voor de Europese cinema is gebleven. Ik ga nog steeds graag naar het Filmhuis in Nijmegen om Europese films uit het alternatieve circuit te bekijken.
Verder ben ik al van jongs af aan zeer geïnteresseerd in poëzie. Daarom schrijf ik ook zelf mijn teksten. Film, typografie, beeldende kunst, poëzie,… het komt volgens mij allemaal uit eenzelfde bron van inspiratie.

Waar gaat je interesse niet naar uit?
Ik zou niet snel naar klassieke toneelvoorstellingen, naar operette of naar walstoestanden gaan. Dat spreekt me niet aan.

Welke kunstenaars zou je uitnodigen voor een gezellige avond tafelen?
Om te beginnen zou ik singer-songwriter Bob Dylan uitnodigen. Hij heeft een grote invloed op mij gehad. Hij is de Picasso onder tekstdichters. Hij heeft een gigantisch groot oeuvre. Zijn teksten zijn prachtig van taalgebruik. Hij heeft zichzelf voortdurend vernieuwd en is altijd zijn eigen weg gegaan. En dat al 45 jaar lang! Hij heeft de popmuziek inhoud gegeven en er voor gezorgd dat ook in de folkmuziek maatschappelijke onderwerpen werden aangesneden. Want daarvoor was rock ’n roll toch vooral ‘shake your body’ en ‘biebabelooba’. Ik denk dat iedere singer-songwriter uiteindelijk wel bij Bob Dylan uitkomt.

Verder: Vincent Van Gogh. Hij was een zeer getroubleerd jongeman, die in een korte tijd ongelooflijk veel heeft geschilderd. Het was geen natuurtalent, maar wel een heel interessant figuur. Eigenlijk had hij ook schrijver kunnen worden. Het is fantastisch om in zijn goed gedocumenteerde brieven te lezen hoe hij worstelde met zijn vraagstukken, met zijn kunst. Je krijgt daardoor meer begrip voor zijn werk.
En tenslotte Hugo Claus: een groot schrijver, helaas niet meer onder ons. Zijn poëzie is geweldig: zeer beeldend en barok.

En welk onderwerp zou je met deze genodigden willen bespreken?
Ik zou het met hen hebben over het wonder dat elke creatieve uiting toch wel is. Het wonder om een gevoel of idee om te zetten in een lied, een schilderij of een boek. Het is heel vreemd dat uit het niets plots iets ontstaat, dat dan heel lang kan bestaan. Bovendien blijkt dat niet alleen veel mensen er behoefte aan hebben om hun realiteit op hun eigen creatieve manier te uiten, maar ook dat er veel mensen behoefte aan hebben om die uiting te beluisteren, te bekijken of te lezen. Mooi, toch?

Is er in de geschiedenis een culturele periode waar je had willen bij zijn?
Wat me altijd heeft aangesproken is de sfeer rond de dichters Paul Verlaine, Rimbaud, Appolinaire,… in Parijs in de 19de eeuw. Ik zou met hen wel een glas absint willen drinken op café. In die tijd is er ongelooflijk veel veranderd in de kunsten, met onder andere Picasso, Van Gogh… En er was toen ook de industriële revolutie… Een boeiende en interessante tijd!

Welke kunstwerken wil je voor eeuwig en altijd in de hemel aantreffen?
De schilderijen van Rembrandt zouden daar wel mogen hangen. Ik denk gewoon dat alle mensen die hebben geprobeerd in hun leven om iets moois te maken daar wel een plaatsje verdienen. (lacht)

Wie krijgt van jou een standbeeld?
Ik ben niet zo voor standbeelden. Wat ik wel mooi vind, is gedichten die op gevels hangen, zoals ik eens in Antwerpen zag. Het zou leuk zijn om dichters die iets betekend hebben standbeelden in woorden te geven. Je zou dan gedichten die iets te maken hebben met de plek of de stad op de gevels van grote, lelijke gebouwen kunnen hangen, of ook in metro- en treinstations of op vliegvelden, plaatsen waar mensen lang moeten wachten. Voor de voorbijgangers is dit een mooie kennismaking met poëzie: een beetje onverwacht. Dat zou de wereld ietsje mooier maken.
(uit in Vlaanderen)

Meer info: www.frankboeijen.nl