Kristel Verbeke (34) oogt ontspannen: 'We hebben nog vakantie tot mei, zalig!' De groep ligt stil tot Karen uit bevallingsverlof terugkeert. Wat niet betekent dat 'de zwarte van K3' nu met haar vingers zit te draaien. 'Ik heb bij Studio 100 nooit het gevoel dat ik alleen maar K3 mag doen. Als een interessant project zich aandient, laten ze dat weten.'

Zo leende Kristel haar stem aan mooie Lee Fu in de Wickie de viking-film die eind deze maand in de bioscoop komt. 'Ik doe graag dingen met mijn stem. Ik heb Nederlands gestudeerd en een goede taal vind ik nog altijd belangrijk', zegt Kristel. 'Het was moeilijk, maar leuk. Het is oorspronkelijk een Duitse film. Meestal ben ik eerder fan van de originele versie, maar voor de kinderen is een Vlaamse versie natuurlijk beter. Ik vind ook dat de dubbing hier zeker geen afbreuk doet aan de film. Al bekijk ik het misschien anders omdat ik zelf meedoe. (lacht) Ik ben hoe dan ook in goed gezelschap, het is een heel straffe stemmencast. Vooral Bart De Pauw en Tom Lenaerts zijn kostelijk als vikingen.'

Een tijdje geleden zei je al dat je jezelf geen tien jaar K3 meer ziet doen, dat je graag zou gaan presenteren.

Kristel Verbeke: 'Dat is nog altijd zo. Ik ben heel geïnteresseerd in wat andere mensen weten en kennen en ik wil daar ooit iets mee doen. Stel dat K3 stopt, dan wil ik zeker ook voor kinderen blijven werken, want die zijn het dankbaarste publiek. Er zijn genoeg restaurant- en woonprogramma's, ik zou het tof vinden om een programma te brengen rond hoe vrouwen vandaag met alles omgaan. Ik ben zelf een mama met twee kindjes en een carrière. Sommige mensen denken nog altijd dat wij echt K3-meisjes zijn zoals op tv. Ik snap niet dat ze dat niet kunnen scheiden van het echte leven.'

Jullie hebben dat kinderlijke giecheltrutimago lang mee in stand gehouden.

'Als je op een podium met een paddenstoel moet staan praten, mág dat kinderlijke ook, vind ik. Maar naast het podium hoeven we dat rolletje niet meer te spelen. Je moet een kat een kat noemen: wij worden ook wat ouder. Een regenboogjurkje kan nog net maar vlechtjes en roze topjes, dat hoeft niet meer voor mij.'

Ben je blij dat je nu iets meer van je eigen persoonlijkheid kunt laten zien?

'Absoluut. In het begin van mijn relatie met Gene (Thomas, ndvr.) verzocht onze manager Niels William ons vriendelijk backstage bij Tien om te zien niet te staan zoenen. Ik begreep dat niet zo goed. Hij zei dat het beter was dat de mensen dat niet zagen en wisten, en tot op bepaalde hoogte had hij natuurlijk gelijk. Maar nu voelt het bijna als een bevrijding om te kunnen tonen dat ik ook maar een vrouw ben met een carrière en een gezin die alles moet zien te bedisselen. Gelukkig zijn er ook twee lieve oma's die graag bijspringen als het nodig is. Ik moet niet iedere dag om negen uur op mijn werk zijn, dat is waar. Maar ik bewonder de vrouwen die dat kunnen, hoor.'

Dankzij Karen heb je nu een babypauze.

'Ja, leuk, nu is het eens aan mij. Ik heb vakantie tot begin mei en we zijn gestopt de eerste week van februari. Het is zalig, maar ook raar. Een week vliegt voorbij als je vakantie hebt. Je neemt je van alles voor: meer boeken lezen, meer sporten, bij vrienden op bezoek gaan, en de dag is direct gepasseerd.'

Ben je al veel bij Karen op bezoek geweest?

'Ja, en we bellen ook veel. Het is een heel gezond en mooi boeleke. Sky is echt al een typisch jongetje. Hij heeft veel haar en een dik buikje, hij eet heel goed. Hij lijkt een beetje meer op haar partner Antony, vind ik. Ik probeer goeie raad te geven, maar ook niet te veel. Bij K3 ben ik al genoeg de zorgzame moederkloek.'

Geen zin gekregen om zelf nog eens moeder te worden?

'Ik heb er onlangs een gesprek over gehad met mijn ventje. Die zegt dat twee genoeg is, aan elke hand één, en dat vind ik eigenlijk ook. Maar als vrouw is het lastig om op een bepaald moment definitief te beslissen om niet meer voor kinderen te gaan. Het is niet dat het nu kriebelt, maar honderd procent zeker ben ik niet. Ik ben 34, ik heb nog wel even de tijd om me te bedenken.'

Dit jaar zou het waarschijnlijk toch niet kunnen, want het wordt heel druk voor K3: een sitcom, een nieuw album en een nieuwe show.

'Gelukkig maar. Want eigenlijk zat de power er de laatste drie jaar niet meer in. We deden heel veel dingen en de shows waren plezant, maar het was niet van: Let's go all the way. Nu is dat weer helemaal anders, met Josje erbij. De routine was er misschien een beetje ingeslopen, maar dat lag zeker niet alleen aan Kathleen hoor.'

'Toen Kathleen definitief besliste te stoppen, dacht ik ineens: oei, ik heb nog zoveel zin om voort te doen. Je weet soms pas wat je hebt als je het dreigt te verliezen. Wij hadden tien jaar lang zoveel kansen gekregen en dat vonden we op den duur normaal. Eigenlijk waren we stilaan verwende nesten aan het worden.'

Kathleen gaat trouwen in mei.

'Ja, dat heb ik ook gelezen.'

Heb je op zo'n moment niet het gevoel dat je haar toch eens moet bellen?

'Ik heb nooit het gevoel dat iets moet. Als ik iets doe, doe ik dat altijd vanuit mijn oprechtheid en gevoel. Tja, we hebben nu veel minder contact. Maar wil dat daarom zeggen dat je tien jaar lang geen vriendinnen geweest bent? We hebben zoveel dingen samen meegemaakt en als mensen dan schrijven dat het allemaal niet echt was, sorry... (wordt emotioneel) Toen mijn papa op sterven lag, stonden Karen en Kathleen wél mee aan zijn bed.'

'Uiteraard zijn er discussies geweest. Is dat een beetje een rouwproces waar wij nu nog in zitten? Ja, ik durf gerust te zeggen dat ik nu nog niet direct elke week naar Kathleen zou bellen. Omdat ik dat allemaal nog een plekje moet kunnen geven. Vergelijk het met een afgesprongen relatie: je kunt als goede vrienden uit elkaar gaan en toch elkaar het eerste jaar niet zo veel zien. Tot je elkaar op een bepaald moment tegenkomt en lekker gaat bijpraten bij een goed glas wijn. Je kunt dat niet forceren. Dat moment komt nog wel.'

Je zei het al: jij bent de zorgzame van de groep, Karen is meer de losbol. Stoort dat serieuzere imago je nooit?

'Ik ben de nuchterste van de drie, inderdaad. Maar zo bén ik. Als we een opname moeten doen, zal ik nog snel een berichtje naar Josje sturen: Jeans en baskets niet vergeten! Dat zit gewoon in mij. Maar ik ben ook degene die het zotst doet als we samen gaan shoppen, bijvoorbeeld.'

Veel mensen vinden jou een zondagskind maar vlak voor K3 doorbrak, heb je privé een paar zware opdoffers gekregen. Je oudste zus stierf in een auto-ongeval, je jongste zus overleed na een CO-vergiftiging en je vader kreeg kanker. Dat gebeurde allemaal in drie jaar tijd.

(stil) 'Het heeft heel lang geduurd voor ik daarover wou praten. Ik héb twee zussen, alleen zijn ze er niet meer. Tien jaar geleden, toen we met K3 begonnen te scoren, ben ik ook mijn papa verloren. Hoe ben ik daarmee omgegaan? Ik was nog vrij jong, ik denk dat jonge mensen dingen makkelijker een plaats kunnen geven. In mijn geval was dat toch zo. Ik ben altijd in mijzelf blijven geloven. Ik heb geprobeerd om nooit de moed te laten zakken en heb altijd heel veel kracht gevonden bij vrienden en vriendinnen, en in mijn geloof.'

Kan je nog in God geloven als zoiets ergs je overkomt? Werd je niet ontzettend kwaad?

'Je gaat door verschillende fases. In het begin denk je dat het niet echt is. Dan komt: Waarom? Mijn oudste zus was 21, mijn jongste zus 11, waarom gebeurt dat? Het is ook niet realistisch dat zoiets tweemaal in hetzelfde gezin voorkomt. Het leek soms een beetje op een film. Ik zat al in een aparte gezinssituatie: ik was dertien, mijn ouders waren net gescheiden en ik was bij mijn vader gaan wonen.'

'Mijn man heeft me heel hard geholpen. Gene heeft hetzelfde meegemaakt met zijn papa. Ik heb hem leren kennen op het moment dat mijn vader terminaal was. Hij heeft me daar heel hard in gesteund. Sinds ik bij Gene ben, lijkt het alsof ik een straf beschermengeltje heb. Het klinkt echt onnozel, maar...' (wordt weer even stil)

'Ook in K3 heb ik veel kracht gevonden. Zingen werkt therapeutisch. Je ziet op shows veel gezinnen die hun kruisje meedragen. Als je die zieke kinderen ziet en hoe hun ouders daarmee omgaan, helpt dat soms wel om je eigen situatie te relativeren.'

Vind je het niet jammer dat je het fenomenale K3-succes niet met je zussen hebt kunnen delen?

'Ik heb het gevoel dat ik dat nog altijd kan, omdat ik denk dat... dat het hier na dit leven echt niet stopt. Niet dat ik in de hemel met rijstpap en gouden lepeltjes geloof, maar ik ben ervan overtuigd dat er méér is. Ja, fysiek een gesprek met mijn zussen hebben, dat kan ik heel hard missen. Of dat ik op zondag niet met mijn gezin bij hen op bezoek kan. Ik heb gelukkig een heel lieve schoonzus. En met Karentje heb ik dat gevoel ook heel hard. (ontroerd) Ze is niet mijn zus, maar het komt er toch heel dicht bij.'

'Het gemis komt meer terug in kleine dingen. Weet je, mijn papa was een heel goeie automecanicien. Als er dan iets aan de auto scheelt, denk ik: was ons vader hier nog maar geweest, dan kon ik hem even bellen. Maar mijn mama heeft nu een heel lieve man. En dat is ook een handige harry, dus dat scheelt.'

Ben je nu zelf een overbezorgde moeder?

'Door wat ik meegemaakt heb, besef ik dat het leven aan een zijden draadje hangt. Het is een cliché, maar je moet dankbaar zijn voor elk mooi moment. Ik probeer 's morgens ook altijd even merci te zeggen.'

'Maar overbezorgd? Neen, mijn man heeft dat veel meer dan ik. Die zegt dat onze dochters nooit met de fiets naar een fuif zullen mogen gaan. Dan denk ik: ik dééd niet anders vroeger. (lacht) Mijn papa was vrachtwagenchauffeur en die was van zes uur 's morgens tot negen uur 's avonds weg. Ik was al heel vlug zelfstandig. Dus denk ik dat Gene en ik op dat gebied nog gaan botsen. (lacht) Gelukkig zijn Nanou en Lily zijn nog lang niet aan fuiven toe.'