Wannes Cappelle, de frontman van Het Zesde Metaal, zingt, speelt gitaar, danst, acteert, schrijft en doorspekt wat hij doet met humor. Hoewel het podium zowat zijn tweede thuis is, zal je hem daar beslist niet aantreffen tijdens de eindejaarsperiode. "Het voelt tegennatuurlijk aan, maar dan slaag ik er zowaar in zo weinig mogelijk te doen."

Een IJslandse schone veroverde het hart van deze muzikale duizendpoot en dat heeft grootse gevolgen voor Wannes' eindejaarsagenda. Die ziet er elk jaar anders uit. En toch weer niet. "Om het jaar huur ik samen met mijn IJslandse vriendin Alda, haar vriendinnen en hun partners rond Nieuwjaar een huisje in België. Dan zitten we een week met een boek bij de haard, koken we wat en gaan al eens wandelen. Na een week genieten, zonder gsm en computer, ben ik weer helemaal opgeladen", vertelt Wannes, die het andere jaar steevast naar Denemarken trekt, waar Alda's zus en broer wonen. "Vervolgens reizen we door naar Alda's ouders in IJsland. Daar blijft het bijna de hele dag donker en kom ik nog meer tot rust. Alleen tussen elf en drie schemert het er wat. Wel speciaal is dat ze er al vijf dagen vóór Nieuwjaar dagelijks vuurwerk afsteken. Elke inwoner spendeert er dan ook zo'n 200 euro aan vuurwerk"

De Denen hebben officieel nog geen kennisgemaakt met zijn muziek Wannes produceert uitsluitend West-Vlaamse klanken en dat beperkt het doelpubliek danig. De jongeman kan dan ook nog steeds ongestoord over straat lopen. "Omdat ik minder gekend ben bij het grote publiek, ervaar ik geen al te grote commerciële druk en kan ik rustig mijn ding doen", beseft Wannes, die alsnog een gemis voelt. "Toch zou het gemakkelijker zijn als Het Zesde Metaal bekender zou zijn. Dat het niet zo is, frustreert mij soms", verzucht de muzikant. "Maar wat ik doe, doe ik omdat ik het zelf goed vind. Als mijn liedjes in een andere taal beter zouden zijn, zou ik ze misschien vertalen, maar ik vind het de moeite waard te zingen in mijn taal." Die keuze weerhield Het Zesde Metaal er niet van al meermaals de grens over te trekken. "In het voorjaar trokken we naar Nederland en ook dit najaar toerden we ginder. Het publiek begrijpt er niet veel van, maar het valt wel op dat de Nederlandse recensenten zich sterker baseren op de tekst dan de Vlaamse."

Melancholie
Het Zesde Metaal ontsproot als afstudeerproject uit de breinen van gitaristen Jan Bulcaen en Rik Lefevere, bassist Jan Despiegelaere, drummer Jan Lernout en pianist Jan Cappelle, broer van. Later zouden toetsenist Joris Caluwaerts, contrabassiste Yannick Peeters, violiste Liesa Van der Aa en drummer Bert Huysentruyt Wannes omringen met professionele muzikale klanken. De frontman bracht zijn jeugd door in Wevelgem, maar zijn creatieve drang lokte hem naar de Antwerpse Studio Herman Teirlinck Daar studeerde hij af in 2005. Drie jaar later hield Het Zesde Metaal zijn eerste album boven de doopvont met de gezegende naam 'Akattemets'.

In één van zijn liedjes zingt Wannes : "'k Weet nog 't huis zijn van min ouders: rechtedeure vanaf de statie en ton naar links."
In het openingsnummer 'Est Miskien' zingt hij dan weer: "Min peter èt hier nog gezwommen ton dat ie nog jonger was en 't water was nog proper en zin skoer'n stond'n nog waterpas." De frontman van Het Zesde Metaal versmelt graag een vleugje melancholie in zijn teksten. Tijdens een optreden giet hij daar gretig een flinke scheut humor over. Maar Wannes beschikt over wel meer talenten. Zo danst hij ook en dat aan de zijde van Jackobond ofte Riet Muylaert. In 'Danske', een woordeloze bewegingsvoorstelling, richt het duo zich samen met een stel professionele dansers in de eerste plaats tot kleuters, maar ook volwassenen weten de show zeker te smaken.

In de toekomst wil Wannes meer aanvangen met zijn humoristische inborst. Zo zal hij in 2010 samen met Wouter Deprez, met wie hij al eens eerder samenwerkte, broeden op een komisch programma dat het publiek te zien zal krijgen in de loop van 2011. Ach, Wannes Capelle is gewoonweg niet in één vakje te stoppen. "Ik ben nu eenmaal graag creatief op uiteenlopende vlakken en kan maar moeilijk stilzitten", besluit hij lachend. (Daisy Lapeire)