Voor kerst en oudjaar, momenten van inkeer het terugblikken zonder blozen en een woord van spijt. Zo ook Jan Verheyens woordje van spijt aan zijn dochtertje Anna.

Het spijt me, Anna.

Liefste Anna.Je bent vier nu.
Net als elk kind, heb jij niets gevraagd. Je lag in gelukzalige onwetendheid te dobberen in een warme cocon om dan krijsend en overdekt met bloed en smurrie op de wereld te worden gezet. En daar lag je dan. Het was allicht even wennen. maar je belandde in een liefdevolle omgeving, met een papa en een mama voor wie je het resultaat bent van een wel overwogen kinderwens.

Je hebt geen idee wat papa's en mama's en al die andere grote mensen eigenlijk doen. verder.Jij bent de zon, en al de rest planeten die om jou heen draaien. Het is pas later, als de onschuld plaats maakt voor besef dat je merkt dat papa en/of mama er niet altijd zijn voor jou. Soms verdwijnen ze, en brengen ze je naar een lawaaierige plek waar nog veel andere kinderen zijn. en veel speelgoed. Maar na een tijdje komen mama en papa terug, en is alles weer zoals het moet zijn.»

«Naarmate je ouder wordt en je ook naar school moet, valt het je meer en meer op dat we vaak afwezig zijn, en soms ook thuis niet gestoord willen worden. Papa moet nog 'werken' en is geïrriteerd als je vraagt om mee hondje te spelen. Dat werken levert ook geen direct resultaat op, zoals bij andere papa's. Die doen iets in de tuin, of klussen in huis. Hun kinderen mogen helpen, wat leuk is. Nee, dat 'werken' van jóuw papa bestaat uit driftig zitten tikken op iets wat een computer heet, of eindeloos aan de telefoon hangen. Zelfs als papa televisie kijkt, zegt hij dat hij 'aan het werk' is.»

«Pas heel veel later, Anna, als je zelf groot bent en misschien mama bent geworden, zal je dat beter kunnen plaatsen. Omdat je dan een evenwicht moet vinden tussen werk en gezin. Tussen tokkelen op de computer en hondje spelen.Je ontdekt dat werken óók leuk kan zijn. Dat je er je creativiteit in kwijt kan. Maar je ontdekt ook dat kiezen altijd een beetje verliezen is. Dat als je werkt,je eigenlijk kiest voor jezelf. Dat je, als je een ander soort werk had gekozen,je meer tijd zou hebben voor je gezin.»

«Dat zijn moeilijke keuzes, lieve Anna, en je weet eigenlijk nooit, zelfs achteraf niet, of je het nu goed hebt gedaan, of eerder middelmatig, dan wel ronduit slecht. Als ik er dus niet altijd ben om hondje te spelen. of om voor de tiende keer naar 'De kleine zeemeermin' te kijken, dan spijt me dat. Maar weet dat ik ongelooflijk blij en trots was toen ik je voor het eerst zag. En dat ik er altijd voor je ben, ook al ben ik er niet.» je papa
(Nina) Jill Peeters zegt sorry