Je bent zelf in de voetsporen van je moeder getreden. Heb je er ooit aan gedacht om een andere culturele richting te kiezen?
‘Eigenlijk heb ik vroeger altijd meer voor muziek gekozen. Mijn vader speelde saxofoon en klarinet bij Guido Belcanto en Het Orkest Zijner Dromen. Zelf ben ik ook klarinet beginnen te spelen op de muziekschool en dat heb ik tot mijn achttien jaar gedaan. Ik voel mij eigenlijk meer muzikant dan acteur -  ik heb nooit een woord- of acteeropleiding gevolgd. Ook al heb ik op professioneel vlak nog niet veel met de muziek gedaan, ligt mijn hart toch daar.’

Is muziek spelen dan een van die dingen die je echt ongelooflijk goed zou willen kunnen?
‘Ja, ik vind het bijvoorbeeld heel jammer dat ik niet beter piano speel. Als ik sommige pianisten zie spelen, wil ik dat ook graag zo goed kunnen. Maar ik leg mij neer bij mijn beperkingen. Iedereen is anders. Sommigen zijn in één ding fantastisch,  ik ben in veel verschillende dingen ‘wel goed’. Dat komt ook omdat ik een heel onrustig mens ben. Ik zit niet graag stil en daarom wil ik veel dingen combineren.’

Zijn er kunstdisciplines waar je niet van houdt?
‘Ballet, of dansvoorstellingen in het algemeen. Heel af en toe ga ik wel eens mee om iemand een plezier te doen. Ik ben bijvoorbeeld naar Sleeping Beauty gaan kijken, maar dan zit ik al snel meer in de orkestbak te kijken dan naar wat op het podium gebeurt. Met mijn moeder, die eigenlijk liever danseres wilde worden, heb ik al uren over dans gepraat. Ik begrijp niet wat er zo mooi of interessant is aan dans, maar dat is niet erg. Er zijn ook mensen die  jazz niet mooi vinden.’

Welke drie kunstenaars (muzikanten, schrijvers, acteurs, schilders, enz.) vraag je mee voor een gezellig avondje tafelen?
‘Om te beginnen Youp van ’t Hek, een man wiens werk ik ontzettend kan appreciëren. Hij kan echt vijftig grappen na elkaar op de zaal insturen, op enkele minuten tijd. En de zaal ligt helemaal plat. Maar dan verandert hij plots van toon. Hij zet het publiek het mes op de keel, en gaat aan zelfreflectie doen. Fantastisch!
Rubens mag ook mee aan tafel. Ik ben echt een grote fan. Als ik op bezoek ben in het buitenland, ben ik trots dat daar een Rubens hangt. En tenslotte Wannes Van de Velde. Ik heb hem een keer ontmoet als kind, maar toen besefte ik niet wie die man was. Jammer genoeg heb ik hem daarna nooit meer live aan het werk gezien. Spijtig, want zijn stijl is onnavolgbaar. In zijn teksten zit veel humor, maar hij zette de luisteraar even goed het mes op de keel. Hij heeft trouwens een prachtig nummer geschreven over Rubens: Tussen de duiven op ‘t Groenkerkhof. Twee Antwerpenaars en een Hollander: dat wordt volgens mij een leuke combinatie.’ (lacht)

Welk cultureel-historisch moment had je live willen meemaken? In welke periode had je willen leven?
‘Ik ben wild van Napoleon. Ik hou van heroïek, ook van de middeleeuwen en de Romeinen bijvoorbeeld. . Al zal het allemaal wel wat minder romantisch geweest zijn als je werkelijk in een van die oorlogen zat. De periode van de Egyptenaren zegt me dan weer veel minder, maar dat is omdat daar minder gevochten werd, denk ik.’ (lacht)

Hoe ziet jouw culturele hemel eruit? Welke kunst(vorm) zou je willen meenemen naar de hemel?
‘Geef mij maar zoiets als Kommil Foo: goede Nederlandstalige muziek afgewisseld met verhalen en sketches. Ik hou ontzettend van Nederlandstalige muziek. Op het vlak van muziektheater hebben wij hier fantastische dingen. Denk ook maar aan De Nieuwe Snaar bijvoorbeeld. Maar de mannen van Kommil Foo mogen wat liedjes voor mij komen zingen. Ik word daar gelukkig van.’

Welke Vlaamse kunstenaar verdient volgens jou een standbeeld?
‘Om even van het muzikale pad af te wijken, kies ik dan voor Jan Fabre. Ik kan wel genieten van zijn werk, vooral van wat hij als beeldhouwer doet. Denk maar aan zijn wolkenmeter. Iemand die naar boven kijkt en de wolken wil meten. De idee achter dat beeld, de creativiteit. Dat vind ik geniaal.’ (uit in Vlaanderen)