Al vijftien jaar lang zijn Erik & Sanne een onafscheidelijk duo. De eerste single die ze samen uitbrachten - Veel Te Mooi - groeide uit tot een klassieker en vandaag staan ze nog altijd samen op de planken, mét een nieuwe tournee. Sanne vertelt ons of er tussen het muzikale gebeuren in nog tijd is om cultuur op te snuiven.
Kreeg je cultuur met de paplepel mee of heb je gaandeweg zelf die interesse ontwikkeld?
 Mijn ouders stonden open voor cultuur in al zijn vormen, maar vooral literatuur kwam bij ons veel aan bod. Mijn moeder was echt verslaafd aan lezen en dat heb ik toch wel van haar geërfd. In andere kunstvormen, waaronder muziek, heb ik mij pas echt verdiept nadat ik Erik had leren kennen.
Heb je nog een concrete eerste culturele herinnering?
Mijn prilste herinnering heeft te maken met de grote aandacht voor literatuur in ons gezin. Mijn allereerste bezoekje aan de bibliotheek maakte een enorme indruk op mij: Wow, zoveel boeken! Dat had ik nog nooit gezien. Op nog geen twee jaar tijd heb ik toen alle boeken van de jeugdafdeling uitgelezen. Op mijn twaalfde moest ik daarom noodgedwongen aan de volwassenenreeks beginnen. (lacht) Op gebied van muziek herinner ik mij vooral een reis naar Frankrijk, zon vijftien jaar geleden. Erik en ik bezochten een kerkje in Frankrijk. Daar hoorden we een jongenskoor aan het werk: de schoonheid was ontroerend. Maar wat misschien wel het meeste indruk op mij gemaakt heeft, is een werk van de impressionist Léon De Smet. Erik had vroeger trouwens zelf een kunstgalerij, dus wij hebben heel wat schilder- en beeldhouwwerken in huis gehad. De mooiste hebben we natuurlijk gehouden. (lacht)
Als je een artistiek talent zou mogen kiezen, waar zou je dan heel goed in willen zijn?
Ik ben jaloers op alle creatieve talenten. Liefst van al zou ik ze eigenlijk allemaal graag bezitten. Maar tegelijkertijd ben ik ook ontzettend dankbaar dat ik kan zingen en ik zou dat talent voor geen geld willen ruilen. Als je mensen kunt raken met je stem is dat een heerlijk gevoel. Kunst moet ook raken denk ik, mensen moeten er achteraf een blij gevoel aan overhouden.
Zijn er kunstdisciplines waar je niet van houdt?
Nee, eigenlijk niet. In experimenteel theater ben ik weliswaar niet thuis, maar ik kan me voorstellen dat je daar in groeit. Ik zou het wellicht kunnen appreciëren moest ik het beter leren kennen. Zo dacht ik op het moment dat ik Léon De Smet leerde kennen bijvoorbeeld ook dat ik nooit hedendaagse kunstwerken zoals de blokhut van Thomas Rentmeister zou waarderen. Eigenlijk vind ik gewoon alle kunst prachtig: mensen die hun talenten willen tonen op een integere manier
dat is altijd mooi.
Welke drie kunstenaars (muzikanten, schrijvers, acteurs, schilders
) vraag je mee voor een gezellig avondje tafelen?
Om te beginnen Frida Kahlo. Met haar wil ik wel eens tafelen, omdat ze eerst en vooral lekker kan koken, denk ik. Das mooi meegenomen, want de spicy Mexicaanse keuken zie ik wel zitten. (lacht) Ik zou haar vragen of ze dan echt zo ongelukkig is geweest in haar leven. Over haar werk vraag ik niets. Daarover kan je genoeg lezen in de geschiedenisboeken. Ik zou ook Elvis uitnodigen. Hem zou ik vragen waarom hij toch die medicijnen moest nemen. Misschien zou ik me een beetje kwaad maken. Laat je talent toch niet verpesten door drugs! Als je een talent hebt, gebruik dat dan! Hij had zoveel uitstraling en zon mooie stem. Are You Lonesome Tonight is mijn favoriete Elvisnummer. Als laatste gast zou ik Toon Hermans uitnodigen. Op het eerste gezicht lijken zijn teksten soms wat melig, maar toch verkondigt hij echte levenswijsheden. Het is zo juist wat hij zegt. Hoe ouder ik word, hoe meer ik dat besef. Hij raakt met zijn simpele bewoordingen de essentie.
Welk cultureel-historisch moment had je live willen meemaken? In welke periode had je willen leven?
Ik had Woodstock willen meemaken. Het is een belangrijk keerpunt in de geschiedenis. Die jonge gasten zeiden: Wij gaan dat hier eens organiseren. En dat allemaal voor de gemeenschap. En dan al die artiesten die daar naartoe kwamen, die nooit hun geld hebben gezien, maar er gewoon bij wilden zijn. Het draaide om een soort samenhorigheidsgevoel. Het samenhorigheidsgevoel dat kunst in al zijn vormen oproept.
Stel dat in de hemel drie kamers gevuld zijn met kunst of met artistieke taferelen. In welke kamers zou je tot in de eeuwigheid kunnen verblijven?
Ik zou vooral willen dat daar veel mensen uit de muziekwereld aanwezig zijn, tot de Nederlandse rapper Ali B. toe. En liefst zijn ze er allemaal, zodat ik kan kiezen en afwisselen.
Wie er zeker ook moet zijn, is de schrijfster Laura Esquivel. Die mag mij dan tot in de eeuwigheid verhalen vertellen. Vooral haar boek Rode Rozen en Tortillas is echt een pareltje.
Welke Vlaamse kunstenaar verdient volgens jou een standbeeld?
Kunst moet vluchtig zijn. Het moet raken en mensen zo een moment lang gelukkiger maken of hen desnoods intenser hun verdriet laten beleven. Waarom zou een kunstenaar dan een standbeeld verdienen en een ander niet? Standbeelden zijn niet nodig. (uit in Vlaanderen)
De concertdata van Erik & Sanne vind je op erikensanne
|
