Het persbericht dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie Nasa gisteren de wereld instuurde, kon gerust euforisch worden genoemd. 'De geheimen die de maan al miljarden jaren achterhoudt, worden nu ontsluierd, zeer tot vreugde van wetenschappers en ruimteliefhebbers. De Nasa is vandaag aan een nieuw hoofdstuk begonnen in het begrijpen van de maan', luidden de eerste zinnen.

Al jaren wordt er gediscussieerd over de vraag: 'Is er water op de maan?' Sinds gisteren is het antwoord: 'Ja.' 'We zijn extatisch', zegt hoofdonderzoeker Anthony Colaprete van de Nasa.

Het bewijs voor de aanwezigheid daarvan haalden de Nasa-onderzoekers uit de analyse van stofwolken die ontstaan waren door de inslag van een Centaur-raket. Die was half juni, samen met de LCROSS-satelliet, naar de maan geschoten om daar samen neer te storten. Bedoeling was dat op die manier een grote wolk stof en puin zou ontstaan die onderzocht kon worden op sporen van water - of eerder ijs, want wegens de lage temperatuur is het water bevroren. De inslag had plaats op 9 oktober in de Cabeus-krater, dichtbij de zuidpool van de maan, een ijskoude plaats die permanent in duisternis is gehuld.

'De inslag creëerde een pluim van materiaal dat op de bodem van de krater lag', aldus Anthony Colaprete. 'Het eerste deel van die pluim bestond uit fijn stof en damp, het tweede deel uit zwaarder materiaal. Dat materiaal heeft miljarden jaren geen licht gezien. Uit een eerste onderzoek hebben we verschillende bewijssporen gevonden van water. Verder onderzoek moet uitwijzen hoeveel water er precies aanwezig is en hoe het verspreid is, maar we kunnen met gerust hart zeggen dat Cabeus water bevat. De inslag heeft naar schatting 95 liter water de lucht ingejaagd.' 'Het zal nog een tijdje duren voor we alle LCROSS-gegevens onderzocht hebben', voegde hij eraan toe. 'De data blijken bijzonder veel informatie te bevatten. Naast het water hebben we sporen gevonden van intrigerende stoffen. De delen van de maan die permanent in duisternis zijn gehuld, zijn immers echte koudevallen. Bepaalde stoffen kunnen er gedurende miljarden jaren bewaard worden.'

'Wat deze ontdekking echt spannend maakt, is dat we slechts één plaats hebben geraakt. De kans dat we in de omgeving nog water vinden, wordt er alleen maar groter door', aldus mede-onderzoeker Peter Schultz. Als dit water miljarden jaren oud is, kan het eventueel informatie geven over het onstaan van het zonnestelstel. De ontdekking kan het opzetten van een maanbasis vergemakkelijken. (standaard)