En trouwens, kondigde de minister niet zopas nog een campagne aan waarin hij vrouwen wil aanmoedigen om tweemaal na te denken voor ze minder gaan werken? Want dat is slecht voor ons pensioen, later.

Maar de socialistische minister van Gelijke Kansen bedoelde iets anders. Hij reageerde met zijn uitspraak op een voorzet van de Vrouwendag, die de nieuwe echtscheidingswet bekritiseerde omdat er niet meer zo kwistig wordt omgesprongen met alimentatiegeld. En dat vindt de Vrouwendag oneerlijk ten aanzien van vrouwen die er, in samenspraak met hun partner, voor kozen om minder of niet buitenshuis te werken en zorg op zich te nemen. Die staan, wanneer het tot een breuk komt, pas goed in de kou.

Smet zegt dat hij volgend jaar een campagne wil lanceren om echtparen aan te moedigen een huwelijkscontract op te maken waarin je een clausule opneemt die een 'looncompensatie' belooft aan de minder werkende of thuisblijvende partner. Nee, de minister wil niet zelf voor die 'compensatie' opdraaien: als ik het goed begrepen heb, vindt hij dat stellen dat onderling moeten oplossen. Mannen die zo hard werken dat hun vrouwen moeten/kunnen thuisblijven omdat er toch iémand thuis moet zijn, verdienen ook hard en kunnen dus wel wat extra uitkeren wanneer het huwelijk uitdooft. Een slimme meid neemt haar aanstaande op tijd mee naar de notaris. Makkelijk, zo campagne voeren!

Veel moeilijker is het een antwoord te bieden op de vraag van ouders met een kind met een handicap. In veel gezinnen zegt een van beide ouders hun werk op, omdat zo'n kind veel meer zorg en aandacht vraagt dan een gezond kind, dat met elke verjaardag groter wordt en weer een stuk zelfstandiger. Of omdat ze geen opvang vinden voor hun al volwassen zoon/dochter met een handicap, die nooit zelfstandig zal worden. Er is de financiële nood in deze gezinnen, maar ook de psychische, die vaak verdoken blijft: vader en moeder die depressief worden, omdat ze jarenlang onafgebroken moeten zorgen en het eindpunt van al die zorg niet zien.

Deze week nog in Oostende, probeerde een 52-jarige moeder haar dochter van 27 van het leven te beroven. Daarna wilde ze zelfmoord plegen. Ze werden net op tijd gevonden. De acute gezondheidszorg stond klaar om het bloeden te stelpen. En wat daarna? Wie helpt deze vrouw om vol te houden? Het is vast niet alleen een kwestie van centen, maar ook van ondersteuning, aanmoediging en hulp bij de dagelijkse zorg. Maar centen zouden in dit geval wel goed van pas komen om de juiste hulp in te huren, of een plaats in een instelling af te dwingen. Hoe je die centen dan noemt, maakt niet zoveel uit: een uitkering, een persoonsgebonden assistentiebudget of voor mijn part een huisvrouwenloon. (standaard)

Veerle Beel is redactrice Binnenland en schrijft op vrijdag over gezin en samenleving. Vrijdag 6 november.