‘Als ik aan cultuur denk, denk ik natuurlijk in de eerste plaats aan muziek. Aan mijn grootvader bijvoorbeeld, die flamencogitaar speelde. Het was altijd heel gezellig om ‘s zondags bij hem op bezoek te gaan. De fles wijn stond dan op tafel en als hij een slokje op had begon hij te zingen en te spelen. Ik ben als klein meisje ook vaak naar flamenco-voorstellingen geweest, samen met m’n ouders. Dan was ik over-enthousiast: ik begon op de stoelen te dansen, en wanneer ik dan uitgeput was lag ik de rest van de voorstelling op tafel te slapen. (lacht) Maar het fascineerde me wel om te zien hoe die echte flamencodanseressen hun lichaam bewogen - eigenlijk is flamenco echt een sportdiscipline.’

Hoe ervoer je je eerste aanraking(en) met cultuur? Is je een speciale herinnering bijgebleven?

‘Ik heb meerdere malen het boek The  Neverending Story gelezen – dat was voor mij een beetje ontsnappen aan de werkelijkheid. Ik was als kind nogal verlegen, timide zelfs, maar in zo’n boek kon ik me volledig laten gaan. Ik heb achteraf ook de film gezien.’

Als je je muzikale talent zou mogen ruilen met een (ander) artistiek talent, welk talent zou je dan verkiezen?

‘Ik heb meerdere keuzes. Schilderen vind ik fantastisch, maar ook beeldhouwen boeit me buitengewoon: hoe iemand uit een blok graniet een mensenlichaam kan uitbeitelen, dat vind ik fantastisch. Om kunst te scheppen uit zo’n harde materie, dat moet kicken zijn. Wij muzikanten  kunnen ook wel een bepaalde sfeer of emotie oproepen ‘uit het niets’, maar dat vind ik niet hetzelfde als beginnen kappen. Ik zou er geld voor geven om dat te kunnen.’

Welke kunstdiscipline kan jou het meest bekoren? Welke het minst?

'Ik koester een grote interesse in beeldende kunst. Een schilderij kan een grote emotie bij me oproepen. En opnieuw: ik vind het knap dat je, beginnende van een blanco doek, met een paar vegen een bepaalde emotie kunt oproepen. Ik heb het minder voor een bepaalde vorm van moderne kunst – een vorm die daar tegen de muur hangt, en dat moet dan iets voorstellen. Ik ben een echte gevoelsmens. Het gaat me in de muziek en in de kunst meer om de emotie dan om de vorm.’

Stel: je mag een avond gaan tafelen met drie kunstenaars. Wie zou je uitnodigen? Waarover zou het gesprek gaan?

‘Ik zou Leonardo da Vinci, Salvador Dali en Edvard Munch bij elkaar zetten. De eerste omdat ik toch wel eens het mysterie achter de Mona Lisa zou willen ontrafelen -  noem het vrouwelijke nieuwsgierigheid. (lacht) Net zoals Het Laatste Avondmaal: daarover is al zo veel geschreven en gespeculeerd …. dat schilderij is eigenlijk een groot raadsel. Dan is er die De Schreeuw van Munch – dat zou blijkbaar een zelfportret zijn van de schilder. Ik zou Munch echt willen vragen wat er toch aan scheelde, wat hij toch voelde, dat hij zo’n verwrongen beeld van zichzelf heeft gemaakt. Tenslotte: Dali. Dali met z’n olifanten op z’n dunne poten… die man alleen al is kunst op zich, zijn gezicht, met die snor, zou je zo tegen de muur kunnen hangen. Volgens mij zou je met Dali goed kunnen lachen  aan tafel. De combinatie van ons vieren zou wel eens hilarisch kunnen worden.  Wilde taferelen stel ik me daarbij voor.’ (lacht)

Welke periode uit de kunstgeschiedenis vind je zo boeiend dat je wel in die tijd had willen leven?

‘De periode van de Egyptische cultuur. Ik ben al een paar keer in Egypte geweest en ik val nog steeds stil wanneer ik die piramides zie… De manier waarop die gebouwd moeten zijn, in die tijden… we zouden nu al de grootste moeite hebben om het voor elkaar te krijgen! Cleopatra, de sfinxen en de obelisken…dat vind ik geweldig. Die periode had ik wel live willen meemaken!'

We verplaatsen ons even naar de hemel. Stel dat daar ook cultuur aanwezig is. Wat zou je daar tot in de eeuwigheid wel willen bezichtigen of beluisteren?
‘Ik zou zeker het boek The Neverending Story meenemen naar de hemel, en dan een cd’tje met lekkere zen-chillmuziek. Daarmee kan ik wel een tijdje voort.’

Welke Vlaamse kunstenaar verdient volgens jou een standbeeld?
‘Goh, er zijn er zo veel… maar ik heb enorm veel sympathie voor de duizendpoot die Bart Peeters is. Hij is typisch iemand voor wie het gezegde ‘schoenmaker blijf bij je leest’ niet opgaat. Hij zingt, hij acteert en presenteert, en allemaal op zijn eigen manier, met zijn eigen flair. Koen Wauters is ook zo iemand. Die twee mogen wat mij betreft  een standbeeld krijgen, naast elkaar. Of misschien hand in hand - ik denk dat ze dat nog niet eens zo erg zouden vinden.’ (lacht) (uit in Vlaanderen)