Eerste vaststelling: Jackson lijkt niet het fysieke wrak waarvoor sommigen hem hielden. De film toont een messcherpe en inderdaad erg magere zanger, maar die tegelijk daadkracht en energie uitstraalt. Wanneer Jackson in beeld komt, neemt hij meteen de focus en stuurt zijn muzikanten aan zoals hij het wil - al kan je natuurlijk daarbij meteen de bedenking maken hoe echt dit geschetste portret is.

This is it moest ook een groots spektakel zou worden, daar in Londen. Dit was geen zwanenzang van een uitgerangeerde artiest, maar een laatste hoogtepunt van iemand die weet dat hij zijn plaats in de geschiedenisboekjes al lang verdiend heeft. Het zou een best-off worden waarin alle grote hits een laatste maal de revue zouden passeren. 

In de documentairefilm krijgen we een chronologische volgorde van de liedjes zoals die in de show gebracht zouden worden. De beelden zijn uit de verschillende repetities samengesteld, wat eerst een verknipt gevoel geeft maar waaraan je snel went. 

Opvallend hoe Jacksons  stem intact gebleven was, iets wat vooral in nummers als Human Nature of The Way You Make Me Feel opvalt.  Maar de opwinding van een echte concertfilm voel je helaas nooit, hoewel je daar als fan stiekem toch een beetje op zit te hopen. Daar zit de afstandelijke camera voor iets tussen - de beelden dienden oorspronkelijk als studiemateriaal voor Jackson zelf en zijn niet gemaakt om een publiek mee te slepen of te overweldigen.

Bovenal krijgen we een proces in wording te zien. Nummers als Thriller, die van 3D-beelden zou worden voorzien, en een in de jaren veertig badend Smooth Criminal tonen dat dit een grootse show moest worden, een waardig afscheid van een popartiest die decennia lang de populaire muziek overheerste.

Dat is This is it ook, een waardig afscheid, al is het niet op de manier zoals het eigenlijk voorzien was. (nieuwsblad)