Ze gaf hem een dochter en stond zelfs op trouwen met Frank VDB. Maar de laatste jaren zag Clotilde Menu (36) uit Moeskroen haar eerste grote liefde nog slechts sporadisch als hij hun 10-jarige dochter Cameron kwam bezoeken. En op tv, als Frank wéér iets voorhad. 'Ik houd mijn hart vast voor wat daar in Senegal is gebeurd. Vooral voor Cameron', zegt zijn ex.

Clotilde Menu zegt dat ze het niet kan én niet wil geloven. 'Frank dood. Dat kán gewoon niet. Terwijl we daar nochtans al jaren rekening mee houden: dat Frank door zijn eigen schuld veel te vroeg zou sterven. Onze vrees is helaas uitgekomen. Alleen hadden wij gedacht dat Frank zou omkomen in een zoveelste auto-ongeluk. Maar toch niet zo (maakt zin niet af).'

Toch zegt Clotilde dat ook zij nog altijd niet weet wat daar nu precies is gebeurd in Senegal. 'Ik hoor nu spreken over een zwart meisje, alcohol en pillen. (blaast) Wat moet ik zeggen? Ik denk dat we best het autopsierapport afwachten om ons daarover uit te spreken.'

'Vooral dáár heb ik schrik van: dat er erge dingen aan het licht zullen komen. Niet voor Frank, want hem heeft het nóóit kunnen schelen wat de mensen van hem dachten. Wel voor Cameron, onze dochter van tien. Wat zullen ze zeggen op school? Want kinderen kunnen hard zijn voor elkaar. Ik heb dat ook meegemaakt toen het even wat minder ging met Frank. De fans die hem aanbaden, spuwden hem plotseling uit. Ik werd van alle kanten scheef bekeken. Ik wil niet dat ons kind datzelfde moet meemaken.'

De 10-jarige Cameron heeft er intussen twee mappen bij gehaald. Het meisje legt oude rugnummers op tafel en krantenknipsels over haar bekende papa vliegen op dezelfde stapel. Cameron zoekt foto's van haar papa en zichzelf. Maar veel vindt ze er niet. Op een kleine reeks van een vakantie enkele jaren geleden na. Cameron zucht diep. 'Precies haar papa', zegt mama Clotilde terwijl ze over haar kruin aait. 'Alleszins even koppig als ze haar goesting niet krijgt. Maar ook even gedreven om te winnen. Wisten jullie dat Cameron Belgisch kampioene is geweest in de atletiek? Het is een winnaarstype, net als haar papa.'

Als Cameron naar de keuken verhuist, praat Clotilde Menu plots wat stiller. 'We weten het nieuws van gisterenavond. Franks vader belde op het moment dat ik Cameron in bed legde. Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan. Dat haar papa dood is. Hoe vertel je zoiets aan een kind? Jean-Jacques (vader van Frank, red.) is Cameron vanochtend wakker komen maken. Terwijl ze nog slaapdronken was, heeft hij het haar voorzichtig verteld. Cameron weende natuurlijk. Maar ik denk dat ze het nog altijd niet goed beseft. Haar vader was er anders ook nooit veel voor haar hé. (gemeend) En toch was Frank haar God.' Intussen is Cameron er opnieuw bij komen zitten. 'Vorige week woensdag heeft papa nog gebeld', zegt ze.

Vijf jaar vormden ze een koppel: Clotilde Menu en Frank Vandenbroucke. 'Het begon in het café van zijn moeder in Ploegsteert, op een feestje van een voetbalclub. Frank kende mij van zien. En ik wist natuurlijk wie hij was. Die avond duwde er plots iemand een briefje in mijn handen. Er stond een nummer op dat ik eens moest bellen. Dat van Frank natuurlijk. En zo is dat begonnen tussen ons. Dat was toen een totaal andere Frank hé. Hij durfde zelfs nog niet op de vrouwen afstappen. (cynisch) Je kunt gaan denken hoe lang dat al niet geleden is.'

'Frank had zijn eigen idee over het leven. Toen ik hem leerde kennen, zat ik in mijn derde en dus laatste jaar secretariaat-talen. Frank maakte me direct duidelijk dat hij niet wilde dat ik ging werken. Hij wilde dat ik zijn kok zou worden, zijn schoonmaakster, zijn vrouw, de moeder van zijn kind en zijn masseuse. Maar gaan werken op een ander? Neen, dat mocht niet.'

'Ik heb de mooie jaren van Frank meegemaakt. Hij trainde keihard en haalde de ene zege na de andere. Alles ging goed. Hij won en de kranten schreven lovende artikelen over Frank. En hij dus gelukkig. Maar toen het wat minder ging, trok hij zich terug. Frank kon dat hebben. Zelfs op de doop van Cameron is hij maar vijf minuten gebleven. Waarom? Omdat Frank zo in elkaar zit. Ik probeerde me daar ook niet al te druk in te maken. Want hij maakte het telkens ook weer goed. Zo zijn we ooit eens een week gaan kamperen rond een immense vijver. Frank had die speciaal afgehuurd. (lachje) Hij had het in zijn hoofd gestoken dat hij karpers wilde vangen. Frank kocht het duurste van het duurste materiaal en wij weg. We hebben daar een week in dat tentje gezeten. Zelfs 's nachts stond Frank op toen hij dacht dat hij beet had. Dat had iets, ja.'

'Frank heeft altijd al een krak in zijn hoofd gehad. Eigenlijk is hij altijd een groot kind gebleven. Frank had ook twee gezichten. Als er iemand bij hem was, ging alles altijd goed tot zelfs super. Maar van zodra hij alleen was, begon hij na te denken. Frank kón niet alleen zijn. Hij moest altijd bougeren. Daarom dat hij graag verhuisde, graag veranderde van kleren, auto's en zelfs van vrienden.'

Aan de moeilijke momenten met Frank denkt Clotilde niet graag terug. 'Natuurlijk zijn die er geweest. Frank kon soms drie dagen ruzie maken met mij. Voor de buitenwereld leek alles tussen ons peis en vree. Maar thuis was het oorlog. Frank was ook zo ongelofelijk impulsief. Zoals die keer dat hij me gewoon achterliet op een parking van de McDonalds en naar huis reed. Hij was kwaad geworden over een salade of zo. En ik stond daar schoon te blinken.'

Frank en Clotilde stonden zelfs op trouwen. 'We hadden al een trouwzaal. En de foto's waren ook al geregeld', zegt ze. 'Maar vlak voor hij in 1999 naar de Vuelta zou vertrekken, belde Frank me op. Of ik onmiddellijk naar huis wilde komen. Daar vertelde hij me dat we niet zouden trouwen. Waarom niet? Hij wilde niet meer. Van Sarah (Pinacci, met wie hij in 2000 trouwde, red.) was er toen nochtans nog geen sprake. En dan is het allemaal veel erger geworden. Frank heeft psychiatrische hulp gekregen. Maar niet lang genoeg, denk ik. '

Het contact met Frank in de voorbije jaren omschrijft Clotilde als normaal. 'We deden gewoon tegen elkaar. We zagen en spraken elkaar eigenlijk enkel nog in verband met Cameron. Af en toe kwam Frank hier voor haar over de vloer. Niet zo veel: vier, vijf , misschien zes keer per jaar. Dan deed Frank alsof mijn huis ook het zijne was. En het zotteke uithangen. Met sneeuwballen gooien en zo. En grappen uithalen natuurlijk. Dat was Frank. Hij zag zijn dochter graag. En zij hem ook.'

Clotilde zegt dat Frank ook tegen haar altijd is blijven volhouden dat het goed met hem ging. 'Ik heb het hem dikwijls genoeg gevraagd. Maar altijd was het: jawel, het gaat prima met me. Ik denk wel dat het intussen beter met hem ging dan pakweg twee jaar geleden. Maar gelukkig, neen. Frank was niet gelukkig. Zeker niet! Dat was gewoon zo. Ik kan dat niet uitleggen.'

'Franks vader is me altijd op de hoogte blijven houden van zijn problemen. Frank zelf sprak daar niet over. Neen, nooit. Want volgens hem ging alles altijd goed. Ook over zijn twee recente auto-ongelukken heeft hij met geen woord gerept. Ach neen, want dat was slecht nieuws. En dat hield Frank liever voor zichzelf.'

Of Clotilde Frank graag zag? 'Natuurlijk! Anders was ik toch nooit vijf jaar bij hem gebleven. En hij heeft me ook een mooie dochter gegeven. Non?'

Goed een jaar nadat Clotilde en Frank Vandenbroucke uiteen gingen trouwde ze toch. Met Jean-Denis Vandenbroucke, de neef van Frank. Ze zijn nog altijd samen en wonen in een bescheiden rijhuis in het centrum van Moeskroen. (nieuwsblad Bjorn M)