Een partijtje voetbal op de camping. Waarom ook niet?
Je hebt vakantie, en als het Italiaanse campingpersoneel je uitdaagt, dan ga je er ook vol voor. Wanneer is de aftrap? In de middagpauze natuurlijk, als het personeel vrij heeft. En het kwik op dertig graden staat ...

Allereerst: ik ben geen Italiaan. Mijn grootvader was een Italiaanse schoorsteenveger.
Die net als veel van zijn collega's in het begin van de vorige eeuw Europa in trok. Er stroomt dus nog een restje Italiaans bloed in mij, maar ik mis het tempe-rament van de. echte Italiaan. Toch word ik overal in Italië met eerbied behandeld. Ik heet namelijk Maldini, en je hoeft geen kenner te zijn om te weten dat het de naam is van één van de meest gerespecteerde Italiaanse voetballers. Als ik mij bij de receptie van een Italiaanse camping meld hoor ik altijd: "Ah, Maldini! Bent u familie van Paolo Maldini?"

Nummer drie of  mijn opa goed kon voetballen weet ik niet. Ik ben er in ieder geval geen ster in. Onze beroemde naamgenoot wel. Voor zover ik weet is hij nog steeds record international van Italië met 126 interlandwedstrijden. Naast succesvol voetballer is hij ook iemand die zijn club altijd trouw is gebleven. Hij begon als jeugdspeler bij AC Milan, en daar speelt hij nog steeds - nogal opmerkelijk in het hui¬dige voetbalwereldje. Paolo Maldini heeft meer dan 800 officiële wedstrij¬den voor Milan gespeeld, en als ambassadeur van UNICEF is hij een voorbeeld voor de Italiaanse jeugd. Zijn zoon Christian speelt inmiddels ook bij Milan, en de clubleiding heeft beloofd dat het shirtje met rugnummer 3 voor hem gereserveerd blijft als hij tot de selectie van het eerste team weet door te dringen - hetzelfde nummer dat zijn vader altijd draagt. Over vaders gesproken, ik heet ook Christian, en Paolo's vader heet net als die van mij Cesare. Toeval?

De interlandwedstrijd
Onze camping in de buurt van Milaan had een sportveld waar menig balletje werd getrapt. In hun vrije tijd speelden de personeelsleden van de camping er ook graag een partijtje, en de afspraak was dan ook gauw gemaakt. Op vrijdagmiddag zou er een heuse 'interland' worden gespeeld: het Italiaanse campingpersoneel tegen 'de rest van Europa', een selectie van campinggasten uit diverse landen. Voor ons had het tijdstip van de wedstrijd niet slechter kunnen zijn: op het heetst van de dag, en dat betekent hier al gauw zo'n dertig graden. Op de bewuste vrijdag werd snel duidelijk dat onze Italiaanse gastheren er een serieuze zaak van wilden maken.

Het campingpersoneel had voor zichzelf de bekende azuurblauwe shirtjes van het Italiaanse nationale team geregeld, en voor ons lagen er shirtjes klaar met 'Deutschland' erop. Vooral voor de Engelse, Franse en Nederlandse deelnemers was dat even slikken, maar de drie Duitse voetballers van ons team beloofden meteen plechtig om ver boven hun normale kunnen te zullen spelen.
 
Gevloerd
Ik zal er geen compleet wedstrijdveslag van maken, maar de Italianen vlogen er meteen vol in. Een kwartier lang wist de 'rest van Europa' in hun Duitse shirtjes stand te houden, maar de temperatuur begon toen zijn tol te eisen. Ik kon mijn beroemde naam niet waarmaken, en werd tijdens een sprintje keihard door mijn tegenstander gevloerd. Ai, dat deed zeer. De echte Maldini had die tackle ongetwijfeld ontweken, maar ik kon met een zere enkel meteen naar de kant. Dat was het geheim van onze tegenstanders: als we in Milaan-shirtjes hadden gespeeld waren we vast niet zo hard aangepakt. We verloren kansloos met 7-0.

Die avond kwam ik toevallig de man tegen die mij zo bruut onderuit had geschoffeld. Hij werkte achter de bar, en herkende mij meteen. Uitgebreid maakte hij zijn excuses voor de 'professionele' overtreding. Hij had ook een cadeautje voor me bewaard: het azuurblauwe shirtje van het Italiaanse nationale team dat hij die middag droeg. Toen ik het omdraaide, vergat ik mijn zere enkel meteen. Nummer drie, met 'Maldini' erboven. Logisch, dat ik die man niet voorbij kwam! Christian Maldini