U heeft het misschien niet gevierd, maar op 5 juli 2006 was de bikini  zestig jaar  het op-merkelijke kledingstukje. Of eigenlijk kledingstukjes, want daar lag vooral het probleem van de tegenstanders. Het werd ontworpen door een auto-ingenieur, ook al opmerkelijk.
 
Een verhaal over zestig jaar bomalarm aan het strand.

Als je de huidige bikini vergelijkt met het oermodel van de catwalk, op die memorabele dag in Parijs, begrijp je niet waar de mensen zich toen druk om maakten, Maar ja, we schrijven 5 juli 1946, de wereld likte zijn wonden na de Tweede Wereldoorlog, de koude oorlog tussen oost en west kwam op en dus vond meneer Louis Reard dat de mensheid wel een opkikkertje verdiende, Nou dat was het zeker. Louis was weliswaar auto-ingenieur, maar voor zijn moeder runde hij ook de lingeriezaak van de familie.

Hij had dus een aardig voorbeeld voor zijn nieuwe badmode. Toen hij een model voor zijn creatie zocht, was niemand bereid om het te showen. Slechts Micheline Bernardini een naaktdanseres uit de nachtelijk Parijse scene, durfde het wel aan en sindsdien staat haar naam met hoofdletters in de modehistorie. Die eerste bikini bedekte overigens de gehele borstpartij (veel meer dan bij de toen al gangbare laag uitgesneden avondjurken) en het broekje had keurige korte pijpjes en werd tot ver over de navel opgetrokken. Slechts de decimeter die daar nog tussen overbleef toonde het naakte vel van het model, en de hele wereld stond op z'n kop.

Langzame erkenning
Natuurlijk werd in religieuze landen als Spanje en Italië de bikini meteen in de ban gedaan. Toen in 1951 eindelijk weer een Miss World verkiezing kon worden gehouden, werd de kandidaten verboden om ook maar iets te dragen dat op een bikini leek. Grappig is dat in het Braziliaanse Rio de Janeiro zelfs een vereniging tegen bikini's werd opgericht - stel je dat nu eens voor: het strand van Copa Cabana zonder bikini's! Het was de filmindustrie die uiteindelijk voor de ommekeer zorgde.

Eind jaren vijftig liepen sterren als Marilyn Monroe Gina Lollobrigida en Brigitte Bardot tweedelig op het strand van (waar anders) Saint Tropez, en toen de eerste Bond-girl Ursula Andress in 'Dr. No' in een witte bikini de zee uit kwam lopen, lag de wereld voor Recards creatie open. Voeg daarbij nog een mega-hit als 'Itsy bitsy teenie weenie yell ow polka dot bikini' van de Amerikaanse zanger Brian Hyland, en zelfs de Paus moest het verzet staken. Als hij eens op Sicilië had gekeken hoe de dames er in de Romeinse tijd uitzagen had hij beter kunnen weten. In een van de best bewaarde Romeinse villa's bij het stadje Piazza Armerina zijn mozaïeken vloeren te zien met dames, waarvan de kleding toch wel erg op een bikini lijkt.
 
Spannend
De naam was ook perfect gekozen. 'Bi' stond voor twee delen, en de atoombomproeven op het minuscule eilandje Bikini in de Stille Oceaan maakten de naam synoniem voor een daverende explosie onder een nau-welijks verhullend klein oppervlak ... Na een kort tegenoffensief van het klassieke badpak in de negentiger jaren sloeg de bikini wederom toe, toen met materialen als lycra en neopreen zowel uiterlijk als draagcomfort werd verbeterd. Vernuftige versierseltjes deden de rest.

Hoe klein de lapjes stof ook werden, altijd waren ze net groot genoeg om die plekjes te bedekken die het werkelijk een spannend kledingstukje maakten - iets wat de monokini per definitie nooit kon. De bikini is eigenlijk nooit het banale badpak geweest dat de tegenstanders van het eerste uur er van maakten. Alle volgende badmodes, zoals de string, hebben nooit meer dezelfde impact gehad.

Daarom verhef ik mij nu van mijn ligstoel op de bakermat van de bikini: het strand van Saint Tropez. Ik kijk eens om mij heen naar al dat moois en richt mij tot de uitvinder die dit allemaal heeft aangericht: "meneer Reard, ik weet niet hoe goed uw auto-ontwerpen waren, maar uw bikini behoort tot het werelderfgoed van de moderne beschaving. A votre santé!" Thijs