Prins Filip heeft een baard en daar zijn goeie redenen voor!
Het was een mooi gebaar van de prins. De bewoners van rusthuis Kanunnik Triest en hun familieleden stelden het bezoek zeer op prijs: een koninklijk hart onder de riem, een koninklijke erkenning van hun leed. Maar het gespreksonderwerp achteraf was toch de millimeterbaard van de prins. Op internetfora roerden de voor- en tegenstanders van baardgroei zich. 'Verfoeilijke clochard-look.' 'Is het crisis in Laken dat scheermesjes te duur zijn geworden?' 'Prachtig: nu heeft de prins minder een babyface. Hij ziet er koninklijker uit.'

VTM-royaltyspecialiste Kathy Pauwels moest in Het Nieuwsblad op Zondag toegeven dat ze verrast was. 'Wat een transformatie! Ook Laurent en de Britse prins William hebben kortstondig een baardje gehad, maar bij hen was het geen lang leven beschoren. Ik hoop dat prins Filip het wel laat staan, want het oogt goed.'

Maar waarom het baardje er stond, weet de Royalty-specialiste jammer genoeg niet. Officiële hulp van het Paleis krijgen we evenmin. De woordvoerder van het Paleis weet niet wat er precies gebeurd is. 'Ik heb het samen met u vastgesteld. Dit behoort evenwel tot de privésfeer van de prins en daar geven we geen commentaar op.' Anders gezegd: ik weet het niet en als ik het wel wist, dan vertelde ik het u toch niet.

Wat we wél weten, is dat prins Filip eigenlijk met vakantie was. Hij verpoosde in het warme zuiden van Frankrijk, toen hij besloot even terug te keren naar Melle. Baardgroei hoort bij vakantie: de dagelijkse scheerbeurt hoeft niet, het verzorgde uiterlijk al evenmin. De prins gaat Guy Verhofstadt achterna, die in de verkiezingscampagne ook graag poseerde met het hemd uit de broek en een halfverzorgd baardje.

Alleen is er een groot verschil, want een echte vakantiebaard kunnen we de prinselijke look niet noemen. Daarvoor was de haargroei té verzorgd. En omdat een baard nooit toevallig is (you can not grow a beard in a moment of passion, luidt het gezegde) is er duidelijk meer aan de hand.

In de literatuur bestaan er grosso modo vijf antwoorden op de vraag waarom mannen hun baard laten staan.

1) De baard is het ondubbelzinnige bewijs dat de drager ervan tot het mannelijke geslacht behoort. Het wijst op een krachtige persoonlijkheid. Een troef voor een prins natuurlijk - al kan een baard evengoed argwaan oproepen, zo blijkt uit verdere studie. Want waarom zou een man zijn mannelijkheid moeten beklemtonen?

2) Een baard is een teken van ouderdom, waardigheid en wijsheid. Merlijn, professor Parkamentus uit Harry Potter, Sinterklaas en ook God dragen een baard. Onze toekomstige koning hoort in dit rijtje thuis.

Drie andere verklaringen zijn iets minder toepasbaar op prins Filip.

3) Johannes De Doper en Jezus hadden een baard. De baard was het waarmerk van wie zijn lusten heeft bedwongen, van wie onverschillig staat tegen uiterlijk vertoon. (Maar daarvoor was Filips baardje te verzorgd.)

4) Baarden hebben iets non-conformistisch, iets links, iets maatschappijvijandigs. Hippies lieten graag hun baard staan. (Maar ook daarvoor was Filips baardje te verzorgd.)

5) Baarden onderstrepen de dierlijkheid in ons, onze onbeschaafdheid. Baarden maken baardapen van ons. (Zelfs daarvoor was Filips baardje te verzorgd.)

Derhalve komen we tot de conclusie dat de prinselijke baard wel degelijk bestudeerd was én als een modebewuste keuze moet worden gecatalogeerd.

In maart schreven de specialisten van Knack Weekend namelijk al dat de baard terug 'in' wordt. 'Gezichtshaar, hét gedroomde accessoire voor de kantoorjongen-met-pak-en-das-op-zoek-naar-een-vleugje-rebellie, is helemaal terug. Maar dan wel in een stijlvolle modus: een rebel met een trimmer, géén bosjesman.'

Meer nog: 'Deze trend past perfect in het plaatje van de menaissance-man: de zelfverzekerde, viriele opvolger van de gladde metroseksueel.'

Menaissance-man zegt u? Er bestaat gelukkig een definitie van: 'Mannen die openstaan voor nieuwe ervaringen, die niet bereid zijn zich aan te passen aan strakke, conventionele levensfases, die blij zijn met een leef/werkbalans die hen meer sociale mobiliteit geeft, en die geven om culturele ervaringen als literatuur, geschiedenis, design, lifestyle, mode en reizen. Hun kwaliteiten? Intelligentie, zelfvertrouwen, zorgzaamheid, vrolijkheid en flexibiliteit.'(standaard)

Als ik prins was, ik zou met plezier een menaissance-man worden genoemd.