Betoverend veelzijdig

Omdat ze nog herstelt van de zwangerschap en haar baby borstvoeding geeft maakt Tia Hellebaut slopende maanden door. 'Ik kan wel bijslapen maar helemaal uitgeslapen ben ik nog niet.' Misschien is dat intussen toch wel gelukt: als u deze tekst leest heeft ze namelijk haar eerste van twee weken vakantie achter de rug in Spanje. 'Dit is het moment dat ik moet reizen, want einde september ga ik opnieuw aan het werk, opnieuw halftijds. Dus probeer ik er nu van te profiteren. Wim is er niet bij omdat hij werkt: met Eline Berings en Sara Aerts hebben twee van zijn atleten zich geplaatst voor het wereldkampioenschap dat volgende week begint. Ach, ik heb genoeg volk om me heen: Lotte is mee, mijn zus Evy, een tante en een nichtje. Ik kom trouwens naar het WK in Berlijn. Niet alleen om Eline aan te moedigen maar omdat Lotte en ik Wim anders een maand missen. En omgekeerd natuurlijk.' (lacht)

Je hebt al een paar keer gezegd dat je niet weet of je een tweede kind wil. Maar het stond wel buiten kijf dat je moeder zou worden.

'Ja, ik heb nooit aan een leven zonder kinderen gedacht. Tja, waarom wil een vrouw een kind?'

Wat heb jij nodig om je goed in je vel te voelen?

'Dat je met een gerust gemoed kunt thuiskomen: een stabiele thuissituatie is vrij essentieel. Dat er altijd mensen zijn bij wie je terechtkunt. Dat je voldoende vrienden hebt. Tevreden zijn met wat je hebt vind ik heel belangrijk. Dat je niet altijd kijkt wat andere mensen misschien beter of meer hebben dan jij.'

Met andere woorden: had je tijdens de Spelen zilver of brons behaald in plaats van goud, zou je niet minder tevreden zijn?

'Da's moeilijk te zeggen. Hoe dicht je bij goud bent, dat weet je natuurlijk niet. Zoals Blanka Vlasic bijvoorbeeld: op één poging na had zij goud behaald - na een superwedstrijd. Als mij dat zou overkomen was ik heel blij geweest met zilver. En tegelijk had ik gedacht: verdorie, goud was zo dichtbij.'

Je bent achtste in het hoogspringen in open lucht. Het wereldrecord, 2,09m, leek zelfs mogelijk. Heb je ooit de sprongen van wereldrecordhoudster Stefka Kostadinova bestudeerd?

'Ik heb zelden of nooit sprongen bestudeerd! Op de zomer van 2007 na heb ik altijd op mijn gevoel gesprongen. Dat jaar was ik dat gevoel even kwijt met als resultaat dat ik heel wat technische problemen kreeg. Eigenlijk kwam dat omdat ik te veel naar de sprongen van het EK indoor in Birmingham gekeken had, en naar de resultaten van de biomechanische studies die de Universiteit Gent gemaakt had. Daaruit bleek dat ik mijn zwaartepunt niet onder de lat kreeg, waardoor ik dus dacht dat - als ik een betere boog over de lat maakte - ik op die manier alleen al vijf centimeter kon winnen. Daar ben ik te veel mee bezig geweest en zo heb ik mijn aanloop verwaarloosd. Plus de buiging over de lat die niet lukte. Vlasic kan dat net ontzettend goed: zij kan zich dubbel plooien over de lat. Ik niet. Daar heb ik me toen bij neergelegd: ik kon maar beter goed aanlopen en me daarop concentreren.'

Wat is het geheim van je vriend en je toenmalige coach Wim Vandeven, die een zeer belangrijk aandeel heeft gehad in je successen?

'Wim is een heel rustige man, en dat is een goede zaak voor een atleet: stel je een onrustige, hyperkinetische trainer voor die constant gespannen is. Is dat beter? Wim heeft een zeer goed technisch inzicht en kent de biomechanica. Hij ziet het ook als er iets fout gaat en kan het ook oplossen. Ik denk niet dat ik in België een andere trainer van zijn niveau had gevonden. In 1996 had hij verspringer Erik Nys al naar een olympische finale gegidst. En is het toeval dat Eline Berings van trainer verandert en een paar maanden later een Europese titel wint? Ze zegt zelf dat ze vooruitgegaan is. Wim is ook een kinesitherapeut, waardoor hij het lichaam heel goed kent. En een ex-atleet: niet supergetalenteerd, wat maakt dat hij zeer veel oplossingen heeft moeten zoeken om dat gebrek aan talent te compenseren.'

Hij kreeg al aanbiedingen uit het buitenland. Wordt hij de eerste Belgische toptrainer die zijn talent elders te gelde maakt?

'Ik denk dat hij met onder meer Berings, zevenkampster Sara Aerts en tienkamper Hans Van Alphen genoeg uitdagingen genoeg heeft tot de Olympische Spelen van Londen. Na 2012 moet hij voor zichzelf uitmaken wat hij wil.'

Je houdt van voetbal, van mensen om je heen: had een ploegsport je niet meer gelegen?

'Misschien wel. Een ploegsport is fijn, maar je bent altijd afhankelijk van andere spelers. Maar in theorie had het gekund. Er zijn twee sporten waarin ik niet goed ben: turnen en zwemmen. Voor de andere sporten ben ik redelijk begaafd: ik heb een zeer goed balgevoel en inzicht. Veel zevenkampsters trouwens.'

Eind september ga je weer werken en gaat Lotte naar de kribbe. Wat houdt je werk in?

'Ik help mee bij de praktische organisatie van sportevenementen die wij organiseren. Stilaan ga ik me trouwens ook bezighouden met evenementen voor kinderen.'

Je blijft intussen de Europese indoorkampioene horden Eline Berings begeleiden.

'Eline woont nu ook in Tessenderlo en ik zie haar drie of vier keer per week. Als ze me nodig heeft, kan ze bij me terecht. Ze vraagt makkelijk mijn mening. Tussen de halve finale en finale van het EK in Turijn zei ze bijvoorbeeld dat ze stress voelde. Iedereen heeft stress, zei ik haar. Onlangs heb ik op een jeugdkamp een lezing gegeven over de mentale aanpak. Wees ervan overtuigd dat iedereen pokkezenuwachtig is, heb ik verteld, iedereen heeft twijfels en is onzeker. Je merkt dat Belgen zich soms te min voelen. Kijk naar de Hollanders die altijd zo zelfverzekerd lijken. Onzeker zijn is niet nodig, iedere concurrent heeft ook maar twee armen en benen.'

Hoe ging jij om met stress voor de wedstrijd?

'Ik zonderde me af, zorgde ervoor dat ik tien of vijftien minuten helemaal alleen was. Ik concentreerde me alleen maar op ontspannen. De meesten luisteren naar muziek op hun mp3-speler of slaan een babbeltje, maar voor mij werkte dat op dat moment niet. Ik deed ook ademhalingsoefeningen om mijn hartritme naar beneden te halen. Toen ik terugkeerde naar de piste, liet ik de spanning stilaan weer opkomen. Meestal dronk ik dan een Red Bull of twee.'