Onder jongens op het strand is het erg in om aan voorbij flanerende meisjes rapportcijfers te geven. Onschuldig vermaak,
dat ooit de film "Ten" wereldberoemd maakte. De mooie Bo Derek zorgde ervoor dat we nooit meer zonder bijgedachten naar de Bolero van Ravel konden luisteren.
Ik was een jaar of vijftien, zestien. De leeftijd om je als jongen stoer te gedragen tegenover meisjes, maar nog veel meer tegenover je vrienden. Als je alle verhalen mocht geloven, beleefde iedereen het ene wilde avontuur na het andere, en als de bijbehorende meisjes werden beschreven, leek het of iedereen een filmster aan de haak had geslagen. Wie het beste kon opscheppen had de meeste bewonderaars.
Cijfers
Dit verhaal is een lofzang op de Nederlandse stranden. Van de Zeeuwse in het zuiden tot het uiterste puntje in Den Helder, en verder op de Wadden-eilanden. Die combinatie van zand en branding vind je toch nergens? Ons jachtterrein was het strand van Zandvoort.
Het was in de jaren tachtig, toen we op elke vrije zomerse dag op het brommertje naar het strand gingen (of anders met de trein je liep in een paar minuten van het station naar de zee). De kunst was dan om een strategische plek in het zand te bezetten: langs de vloedlijn dus, met een ongestoord uitzicht op de passerende meisjes. Die waren ook niet van gisteren, dus als je een béétje figuur had wisten ze dat de jongens daar op de eerste rij ademloos zaten toe te kijken. Het leek meer op een openbare keuring. Het duurde dan ook niet lang voordat er door de jongens rapportcijfers werden gegeven. Natuurlijk werd onze waardering hoorbaar uitgesproken, hoorbaar ook voor het passerende meisje.
Meestal werd dat met een spottende glimlach ontvangen, waardoor het uiteindelijke cijfer altijd een halfje omhoog schoot. Hoger dan een negen gingen we niet, want een tien bestond slechts in onze dromen. Meestal gaven we vijven en zesjes aan meisjes waar we diep in ons hart best wel eens mee wilden kennismaken, maar de hoge eisen van de groep stonden dat absoluut niet toe. Slechts het beste was goed genoeg voor ons.
Onder de klanken van Rave!
Een tien werd dus nooit gegeven. Dat gebeurde alleen in de film 'Ten', die voor al dat cijfers geven op het strand model stond. De tien in kwestie was de Amerikaanse filmactrice Bo Derek, die uiteindelijk in de armen belandde van haar tegenspeler Dudley Moore. Tjonge, wat waren we stinkend jaloers op die vent. Bo's talenten zaten vooral aan de buitenkant. Ze was meer model dan actrice, en haar atbeelding was overal te zien in tijdschriften en op kalenders (natuurlijk ook in de Play-boy, die zogenaamd niemand had gezien). Ze heeft Iers, Duits, Nederlands en Welsh bloed geen slechte combinatie in dit geval.
Bo werd niet alleen een ster door haar perfecte vormen. Ze had met kraaltjes haar blonde haar tot Afrikaanse dreadlocks gevlochten, en veel meisjes namen dat over. Het werd een echte rage. De meest tot de ver-beelding sprekende scène in de film was die waarin Dudley en Bo alleen maar te horen waren. Ze bedreven wild de liefde onder een groot laken in een hotelkamer, terwijl op de platenspeler de complete Bolero van Ravel voor de 'ondersteunende' muziek zorgde. Als je bedenkt dat deze muziekklassieker zeker tien minuten duurt, kan je je daar iets bij voor-stellen.
Zesje
Vorig jaar was ik na jaren afwezigheid weer eens in Zandvoort, nu samen met mijn vrouw en kinderen. Natuurlijk werd de vloedlijn weer bevolkt door mooie meisjes en ja hoor, de groepjes opgeschoten jongens waren nog steeds van de partij. Toen ik met mijn vrouw naar de branding liep, wist ik niet wat ik hoorde. "Zesje. Hooguit!" Ongelofelijk, na al die jaren is het geven van cijfers dus nog steeds populair. Ik draaide mij half om en zag de puistenkop die mijn vrouw (minstens een acht) deze onderwaardering durfde te geven. Ach, wat weet je op die leeftijd nou van vrouwen ... K.v.O
|
