De popster was niet alleen rijkelijk laat. Ook de regen zorgde ervoor dat het publiek geduld moest hebben. Het podium moest namelijk volledig drooggeveegd worden anders was de kans op uitglijden groot.

De Britse dj Paul Oakenfold had het voorprogramma voor zich genomen. Hij kreeg slechts enkele mensen aan het dansen en kon dus niet overtuigen. (Gva)

Een kleine 70.000 mensen zagen voor het eerst Madonna aan het werk in België. Ze kregen een perfect georchestreerd spektakel dat de ‘queen of pop’ groter wilde maken dan nodig is.

We moesten lang wachten voor de ster opkwam, maar wie vooraan stond kon zich amuseren met de intrede van prins Laurent, die dezer dagen niet uit Werchter weg te slaan is. Hij kon in de ‘golden circle’ overigens een heleboel federale ministers begroeten.

Dan welde een diepe grom op uit de Aarde en op de videoschermen begon een suikerbol zijn lange weg naar een eindpunt, zijnde de eerste dreunen van ‘Candy Shop’. Madonna zetelde op een troon, haar orkest stond in de schaduw, de dansers reikten naar de diva. Opkomen is alles en Madonna beheerst die kunst als geen ander.

Het dient gezegd, ze zag er fantastisch uit. De vijftig voorbij, maar wat een soepel lijf, wat een controle op dat podium. We zouden graag schrijven ‘wat een stem’, maar dat is helaas niet zo. Madonna is nooit een grote zangeres geweest en zaterdag gleed ze een paar keer ferm uit.

Nu was het natuurlijk koud, en het had vooraf flink geregend, en Madonna had niet al te veel kleren aan, dat speelt ook mee. Voor we het wisten was het eerste deel van de show, met ook nog een sterk ‘Beat goes on’, ‘Human nature’ en ‘Vogue’, voorbij. Veel danspassen gezien, kinky lingerie, en Madonna’s vinnige derrière. Tijd voor een intermezzo.

Het concert viel uiteen in vier zulke delen, met telkens een video-tussenstuk om de zangeres enige vestimentaire ademruimte te laten.

Het tweede deel keerde terug naar de begindagen met onder meer een speels ‘Into the groove’, een hilarisch slechte metal-versie van ‘Dress you up’ en een lekker ‘Holiday’, dat een hommage aan Michael Jackson bevatte. ‘Long live the king’, riep Madonna nadrukkelijk, en dat was verdraaid veel eer voor iemand die ooit zei dat ze niet kan zingen en hooguit een ‘te doene danseres’ is.

In een derde deel kregen we de Madonna die een betere wereld wil helpen bouwen, met een stukje zigeunermuziek, flarden flamencodans, veel beelden van stromend water, en eindelijk een persoonlijker moment toen ze ‘You must love me’ zong, een song van Lloyd-Webber die geen choreografie kreeg, maar gewoon een lied mocht zijn.

Na nog een intermezzo, waarin iedereen erop gewezen werd dat het tijd is de planeet te redden, zette de grote finale in met ‘4 minutes’, en vooral een schitterend ‘Like a prayer’, dat als rave-muziek uitgewerkt was. En ja hoor, ze speelde ‘Frozen’, wat in België eigenlijk niet mag zodat ze nu vervolgd kan worden. Maar wat had u anders gedacht van deze vrouw, die het hele concert duidelijk toonde dat zij, en niemand anders, de touwtjes in handen heeft?

De hele show zat meticuleus in elkaar, en Madonna gaf blijk van een verbluffende fysiek. Dat het allemaal vooral in functie van haarzelf stond, ook al door die gigantische M-letters rechts en links van het podium, vonden we wat megalomaan, maar kom: ze wil ons vooral helpen het licht te vinden.

Terwijl de ruime ploeg van zangeres, twaalf dansers en band nog hard bezig was ‘Give it 2 me’ tot een apotheose te maken, liepen we het terrein uit om de aangekondigde monsterfile voor te zijn. Onder de indruk van zo’n beroepsernst, zo'n conditie en van het oeuvre dat deze dame opgebouwd heeft. Maar niet van haar stem. ‘Minnie Mouse op helium', schreef iemand ooit. Er is toch iets van. (de standaard)