Het palmares van Vlaanderens Mooiste oogt indrukwekkend. Wie het rijtje winnaars overloopt, kan niet anders dan vaststellen dat het stuk voor stuk klinkende namen zijn die er in slaagden de Ronde van Vlaanderen te domineren. Vreemd genoeg ontbreekt op de erelijst de naam Freddy Maertens. De Roeselarenaar won in de loop van zijn carrière talloze koersen, maar slaagde er nooit in te triomferen in Meerbeke. "Je kan niet alles winnen", filosofeert de gewezen wereldkampioen.

Bezorgt het feit dat je nooit won, je geen dubbel gevoel bij de Ronde?
Freddy : Je kan de klok niet terugdraaien. Ik heb de Ronde niet kunnen winnen en zal dat ook nooit meer doen. Af en toe krijg ik de vraag of ik  een andere zege had willen inruilen voor een triomf in Meerbeke. Dan antwoord ik daar altijd negatief op. Ik heb mijn uiterste best gedaan, maar het is me niet gelukt. Ik zal daar niet dood van gaan, hoor.

Je was er wel een paar keer heel dichtbij.
Freddy : Het begon veelbelovend . In 1973, mijn debuut jaar, haalde ik meteen het podium. We waren aanvankelijk voorop met een kopgroep van vijf  ,waaruit Roger De Vlaeminck moest lossen. Uiteindelijk trokken we met vier jongens  naar de meet. Eric Leman won voor  de derde keer. De Ronde was echt zijn koers. Zelf finishte ik tweede,voor Merckx en De Geest. Een neoprof zijn debuut jaar meteen zo sterk uit-pakte, dat sprak tot de verbeelding.

Vier jaar later was je het middelpunt van een wel erg bizar koersscenario.
Freddy : Vlak na de passage op de Koppenberg kwam een wedstrijdcommissaris me zeggen dat ik wegens een onregelmatige fiets-wissel op die helling zou worden gediskwalificeerd. Als je iemand uit de wedstrijd zet, begrijp ik daaronder dat hij moet stoppen met fietsen, zijn rugnummer moet afgeven en de bezemwagen moet instappen. Maar bij mij hoefde dat allemaal niet. Dus vlamde ik, met  De Vlaeminck in mijn spoor, naar de aankomst. Een kilometer voor de streep kwam diezelfde commissaris me zeggen dat ik toch mocht meespurten. Net alsof ik daar nog de energie voor had. De Vlaeminck had constant in mijn wiel  gereden. Uiteindelijk werd beslist me toch niet in de uitslag op te nemen. Het verhaal had ook een positieve kant, hoor. Zelden ben ik zo vaak in beeld gekomen als toen, tot jolijt van de ploegsponser.

Je hebt toch altijd graag de Ronde gereden?
Freddy : Absoluut. Alleen heb ik nooit veel geluk gehad in die wedstrijd. In 1976 werd ik trouwens nog eens vijfde. Het was altijd net niet in Meerbeke ...Ik was ook Merckx niet, he. Die kon werkelijk alles, van tijdritten over klassiekers tot bergritten. Bovendien was ik maar één van de telgen van een uiterst sterke lichting. Dat speelt allemaal mee. 
 
Sta je er nooit bij stil wat een renner met jouw talent in het huidige peloton zou kunnen betekenen?
Freddy : Ach, je mag nooit generaties vergelijken. Momenteel wordt er inderdaad harder en sneller gekoerst, maar de renners van nu beschikken ook over beter materiaal, een hoogtechnologische uitrusting en prima begeleiding Net zoals mijn lichting het om die reden beter deed dan de generatie voor ons.