Ode aan Laura (door Joaquim)

Een sterretje pinkte haar traantjes weg
Het was toch ook wel zielig zeg
Ze had een andere ster zien vallen
Ja, ze keken naar haar, met hun allen
Het was ook zo een treurig gezicht
Daartoe trok de hemel zich helemaal dicht
Er was opeens zoveel verdriet in de hemel
De tranen stroomden het was een geschitter en gewemel
Het was ook zo een vreselijk triest om te zien
Zij was zo mooi en groot geweest en scheen wel voor een ster of tien
Ze was zo een prachtige grote ster
Zij kwam van zo hoog en zo oneindig ver
Die mooie ster was gevallen haar hemelse tijd was nu voorbij
Zij kreeg een andere taak en was daarmee ook wel blij
Zij moest de kindersterren leren, hun lichten te doen ontwaken
En hen daar bij te helpen en hen vol liefde daarvoor te maken
Ontluikende sterretjes overspelen soms hun licht
Daar was nu haar aandacht op gericht
Zij mocht de nieuwe sterren leren hun lichtjes aan te steken
Er was geduld voor nodig, om hen dat te leren was gebleken
De gevallen ster huilde af en toe nog een traan
Maar vond het prettig dat al de sterren, zo met haar waren begaan
Al die sterrentranen zorgde voor zoveel reg
Het overstroomde alle akkers en de wegen
Die grote zoete en zilte tranenvloed
Was voor de aarde nodig en ook goed
Zelfs de sterren hebben soms verdriet
Alleen de mensen zien en merken dat niet.

Joaquim 18/03/2008