Anneleen (19) leerde in Ghana de bijbel kennen. Anneleen  zit in het tweede jaar verpleegkunde en vindt de waarheid in de Bijbel.

Ik kom uit een gezin met een diepchristelijke moeder en een niet-gelovige vader. Elke zaterdag gingen we met mama naar de kerk. Toen ik dertien was, liet mama me de keuze: ga je nog mee? Ik koos ervoor om niet meer mee te gaan. Ik vond de diensten wel leuk het was vooral veel zingen - maar de boodschap kwam niet over. De volgende jaren bleef ik wel zitten met het gevoel dat er méér moest zijn. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat niets zomaar gebeurt, dat God - of wie het ook mag zijn - een plan met ons heeft.

Toen ik met Pasen 2006 mijn beste vriendin Silke, die voor haar studies een jaar in Ghana zat, ging bezoeken, nam ze me mee naar de Ghanese kerk. In de Ghanese kerk staat net zoals bij ons Jezus centraal en wordt ervoor gelezen uit de Bijbel, maar de vieringen lijken in niets op onze eucharistieviering, De eerste keer vond ik de mis héél raar, maar het raakte me, De dienst duurt meerdere uren en begint met gebed. Iedereen bidt hardop door elkaar, je mag bidden hoe of wát je wil, dank zeggen of dingen vragen. Tijdens het tweede deel wordt gospel gezongen en gedanst.
 
Daarna volgt meer dan een uur Bijbelstudie, waar Bijbelpassages worden besproken, Ten slotte is er een preek van de pastor, naar aanleiding van iets uit de actualiteit dat aan de Bijbel wordt getoetst. Die preek is héél actief, iedereen wordt erbij betrokken.

Terug thuis ontdekte ik dat er ook in België diensten zijn van de Ghanese kerk. Nu gaan Silke en ik elke donderdag en zondag naar de diensten van pastor Philip. Wat me vooral aanspreekt, is de betrokkenheid. Betrokkenheid met de anderen en met de Bijbel. Na zo'n dienst kom ik steeds met een goed gevoel buiten. De Bijbel zet me aan om over alles na te denken, over mezelf, over wat er in de wereld gebeurt. Ik vind troost in die Bijbelstudie eningebed. Het maakt het gemakkelijker dingen te plaatsen en problemen te verwerken ofte aanvaarden.

Silke en ik lezen samen in de Bijbel. Een paar maanden geleden vond ik een mooie tekst uit het Boek van Sirach, over hoe je een plaats kunt geven aan verdriet. We spraken toen af dat we die tekst zouden gebruiken als er nog eens iemand zou overlijden. Niet lang daarna overleed mijn vader, heel plots. Ik heb er nog heel veel moeite mee, maar de Bijbel helpt me in mijn verdriet. Ik weet dat mijn vader, ook al was hij niet gelovig, ergens is waar het goed is. Omdat hij een goed mens was. Ik heb tijdens de begrafenis die passage voorgelezen, en verteld dat ik nooit had gedacht dat ik die tekst al zo snel zou moeten gebruiken ... Ik heb nog contact met mensen in Ghana.

We discussiëren vaak over de Bijbel. Ik vind dat de Afrikanen alles te klakkeloos geloven. Bijvoorbeeld dat, als je geld geeft, je dat later dubbel zult terugkrijgen. Of dat mensen die in armoede leven dat verdienen, omdat ze gezondigd hebben. Daarover voer ik graag discussies met hen. Maar ik ben niet van plan om mijn leven om te gooien voor het geloof. Volgens de Ghanese kerk mag je geen alcohol drinken, geen seks hebben voor het huwelijk en niet dansen op niet-religieuze muziek.

Ik ga, graag naar feestjes en ik drink graag een pintje. Ik beschouw dat niet als een zonde. Ik leef wel volgens de geboden. Bemin uw naaste, eer uw ouders, heb respect. Mijn broer en zus lachen soms met mij, maar ik trek me daar niets van aan. Ik voel me goed bij mijn keuze. Ik  wil helemaal geen mensen bekeren. Het is niet omdat ik me goed voel bij dit geloof, dat het ook voor iemand anders goed is. Je moet geloven in
wat je zelf wil, of dat nu in Boeddha, Allah of Jezus Christus is.