Getuigenis van Sonia (18) uit Iran.
Overleven doen ze dankzij anderen. Ze blijven zich bijscholen, in afwachting van die papieren. Al hun hoop ligt bij de nieuwe regering. Drie vrouwen die erom smeken belastingen te mogen betalen, net als iedereen.

Haar ouders waren politiek actief in Iran en verlieten daarom hun land. Sonia was elf toen ze met haar gezin in België aankwam. Ze studeert verzorging en hoopt later verpleegster te worden.

De eerste jaren in België waren moeilijk voor haar gezin. Eerst woonden ze in een oude school, nadien vonden ze een plek om te wonen met twee kamers, maar daarvan zat er een vol schimmel.
Niemand gebruikte die kamer. We sliepen allemaal in de woonkamer. Op school was het ook aanpassen. Ik zat in het zesde leerjaar.

Als de andere kinderen gingen zwemmen, moest ik in de klas van het eerste leerjaar gaan zitten. Om mijn taal bij te schaven. Dat vond ik heel erg, tussen de kleine kinderen zitten.Nederlands heeft ze intussen ook dankzij de televisie geleerd.

Met de meeste buren komt het gezin goed overeen, vertelt ze. Maar niet met iedereen. Een vrouw komt altijd klagen als we muziek opzetten. Terwijl ze zelf lawaai maakt. Altijd vanaf elf uur 's avonds. Ze is altijd - euh - zat. Daarom werd ze ontslagen en zit ze nu veel thuis.
Na de lagere school probeerde Sonia eerst moderne talen wiskunde, maar dat was te moeilijk. Ik ben dan twee keer van school veranderd. Uiteindelijk heb ik voor verzorging gekozen. Dit is het laatste jaar.
 
Later wil ze verpleegster worden. Dan moet ik nog drie jaar studeren. Dat is misschien een zware opleiding, maar ik wil het heel graag. Vroeger wilde ik altijd al dokter; worden. Maar dan had ikASO moeten volgen.

Haar zussen studeren voor schoonheidsspecialiste en kapster. Haar jongere broer zit ook nog op school. Haar ouders hebben Nederlands geleerd toen ze pas in België kwamen. Toen zaten ze nog in de asielprocedure. Hun aanvraag werd twee keer afgewezen. Sindsdien stopte de steun van de overheid. Momenteel loopt een tweede aanvraag tot regularisatie. Geen papieren hebben, heeft ook gevolgen voor school.

Ik mag nooit mee op uitstap naar het buitenland. Ik mag niet reizen, hé. Dus toen de klas naar Nederland ging, moest ik naar de studie. Nee. Dat is echt niet leuk.
 
Met een Belg trouwen zou misschien een oplossing kunnen zijn voor haar? Nee! Dat kan toch niet. Dat is stom, voor een papier trouwen. Alleen als het echte liefde is, mag je trouwen. Die heb ik nog niet gevonden, nee (lacht). Ik ben al eens verliefd geworden. Maar ik heb nooit met die jongen gesproken. Omdat officieel werken er niet bij is, is het voor het gezin behelpen met vrienden diensten en weder diensten. Ik begrijp het niet. Ze zeggen altijd dat er te weinig mensen zijn om te werken. Wij willen werken, maar we mogen niet. Dat is zo stom.

Ze zeggen dat als er een nieuwe regering komt, het misschien in orde komt. We kunnen alleen maar wachten enhopen. De discussie die al een tijdje in de politiek en de maatschappij woedt over hoofddoeken laat Sonia aan zich voorbijgaan. Wie dat wil, moet er maar een dragen. Ik doe het niet, hoewel ik moslim ben. Ik moest er een in Iran dragen, als klein meisje. Dat wil ik nooit meer.
Lees ook: De getuigenis van Youliya