Getuigenis van Youliya, Svetlana en Sonia reeds zeven jaar woonachtig in België, hun droom Belgishe worden.
De Kazachse Youliya (22), de Wit-Russische Svetlana (38) en de Iraanse Sonia (18) kwamen zeven jaar geleden naar België voor een betere toekomst. Ze zijn ingeburgerd, maar officieel mogen ze niet werken, hoe graag ze ook willen.
Overleven doen ze dankzij anderen. Ze blijven zich bijscholen, in afwachting van die papieren. Al hun hoop ligt bij de nieuwe regering. Drie vrouwen die erom smeken belastingen te mogen betalen, net als iedereen.
"Youliya (22) uit Kazachstan"
kwam met haar ouders en broer naar ons land. Ze is net klaar met haar studies mode en creatie. Dat haar gezin hier niet mag werken,vindt ze schandalig.
Het was de keuze van mijn ouders om Kazachstan te verlaten. Ik weet niet precies waarom ze weg wilden. Eigenlijk was het niet ons vaderland. We zijn van Koreaanse afkomst. Onze grootouders kwamen van daar. Maar tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn ze net als veel andere Koreanen gedeporteerd naar Kazachstan.
Bij haar aankomst in België, kwam Youliya in een klas met buitenlandse kinderen terecht. Om Nederlands te leren. Ik was toen vijftien. Heel verlegen. Bang dat ik iets verkeerd zou zeggen en dat mensen me niet zouden begrijpen. Maar je moet wel, hé. Anders kom je er niet. Na een jaar mocht ze naar een gewone klas. Ik mocht kiezen tussen het tweede middelbaar inhetASO of het derde middelbaar in het technisch of beroepsonderwijs. Ik heb creatie en mode gekozen, want ik wilde niet met mensen in de klas zitten die veel jonger waren.
Haar broer is intussen afgestudeerd als industrieel ingenieur. Haar ouders volgden ook Nederlandse les. Maar nadat hun asielvraag twee keer werd afgewezen, was het voor hen afgelopen met de cursussen. En stopte de OCMW-steun. Het is moeilijk om te overleven. We krijgen hulp van Jozef (Hertsens, van de organisatie Vluchtelingen Ondersteuning in Sint-Niklaas, nvdr). We krijgen voedselpakketten en als we iets niet kunnen betalen, helpt hij. Een renteloze lening, die we later zullen terugbetalen. Kennissen steunen ons ook. Ik doe soms retouches voor vrienden die mij dan steunen. Ik zou zo,graag werken en belastingen betalen. Ik vind het schandalig, dat we hier niet mogen werken.
Niet alle buitenlanders zijn gelijk. Sommigen spreken geen Nederlands en gaan niet werken, maar zijn wel met een Belg getrouwd en krijgen hun papieren. Waarom krijgen mensen die wel de taal spreken en wel geïntegreerd zijn dan geen papieren? Dat vind ik zo erg.
Met een papier kan je zoveel meer doen dan zonder. Maar het is ook maar een stuk papier. Vroeger bestond dat niet, papieren. Dat heeft de mens uitgevonden. Net als geld. Je kan niet zonder leven, maar sommige mensen denken dat je met geld alles kan kopen. Geluk kan je niet kopen. Liefde en gezondheid ook niet.
Youliya's mama stierf vorig jaar. Ik had de huisarts gebeld, maar hij wilde niet komen. De volgende dag stond zijn telefoon af. Toen is mijn moeder zelf naar hem gegaan. Hij heeft haar naar een kinesist gestuurd. Maar het was de verkeerde diagnose. Ze had eigenlijk een hersenbloeding. Pas na een week wisten ze dat en is ze naar het ziekenhuis gegaan. Ze hebben geopereerd, maar een beetje later was ze klinisch dood. Als de dokters op tijd waren geweest, leefde ze misschien nog.
Sinds de dood van haar mama heeft ze leren koken. Dat deed zij altijd. Maar het lukt me wel. In haar vrije tijd maakt ze juwelen en tekent ze. Af en toe gaan ze naar de kerk. We zijn orthodoxe christenen. We hebben ons pas in België laten dopen. Voordien waren mijn ouders niet zo godsdienstig. Mijn broer heeft zich na de dood van mijn mama laten dopen. Het doet je iets, naar de mis gaan. Als je de kerk binnen komt, is het zo rustig. Dan word je vanbinnen ook rustiger. Of we hulp krijgen van de kerk? Da thebben we nooit gevraagd. Mijn ouders zijn altijd zelfstandig geweest. Mijn moeder zei altijd: 'Reken niet op een ander. Iemand anders zal het niet voor je doen.
|
