Gella combineert haar taak bij de Vlaamse ju­dofederatie met een job als pr-vrouw bij Passa­ge Fitness First én geregelde bezoekjes aan haar familie in Zuid-West-Vlaanderen. "Ik mag dan wel niet meer in de streek wonen, ik blijf ze een heel warm hart toedragen."

Wat herinner je nog van je jeugdjaren?
Heel veel hoor. Ik werd geboren in Kortrijk, maar woonde de eerste 16 jaar in BelIegem. Toen al had ik een heel sterk eigen willetje. Ze­ker in de basisschool was ik de gemakkelijkste niet. Raar maar waar: mijn beste vriendin toen was een Waals meisje dat bij ons Nederlands kwam leren. Zij was het braafste meisje van de klas, ik het grootste woelwater, maar het klikte wonderwel. Op de speelplaats schroomde ik me er niet voor met jongens te bakkeleien.

Dan lijkt de stap naar het judo gauw gezet?
Toch liep dat enigszins anders. Samen met twee buurjongens vulde ik mijn vakanties met omnisportkampen. Het kwam erop aan elk zo­veel mogelijk deelname-uren te verzamelen. Ook aan het zesde leerjaar bewaar ik uitsteken­de herinneringen. Onze juffrouw Chantal, die ik nu soms nog terug zie, was een heel toffe. Mijn oma had toen een tabakszaak in BelIegem. Sa­men met vriendjes of vriendinnetjes kraakten we toen vaak een sigaar in twee en rookten elk de helft op, zonder ons te verslikken! We von­den het ook heerlijk om met een loodjesge­weer de kerstverlichting in de straten kapot te schieten. Het rebelse heeft er dus altijd ingeze­ten.

Hoe moeilijk was het om studies met topsport te combineren?
De eerste vier jaar humaniora volgde ik aan het Don Boscocollege, daarna trok ik naar het KTA van Brugge op internaat. Ik volgde er sportwe­tenschappen. Er waren toen nog geen top-
sportscholen, maar dit was een volwaardig al­ternatief om onderwijs met sport te combine­ren. In die periode begon judo een steeds gro­tere rol in mijn leven te spelen. Ook daarin ge­raakte ik trouwens verzeild via mijn buurjongens. Ik leerde de basis van de sport ge­durende acht jaar in judoclub Zwevegem, waar we met Roeland De Croo een prima jeugdtrai­ner hadden. De combinatie werd pas een hel in het hoger onderwijs. Net in het eerste jaar van mijn studies communicatiewetenschappen brak ik op sportief vlak door, met onder meer die wereldtitel. Ik had geen zin om mijn studie­jaren te spreiden en koos voor de korte pijn, maar werd intussen van hot naar her gesleurd en overspoeld door persbelangstelling. Uitein­delijk heb ik met dat diploma niks gedaan, maar ik wou het graag voor mezelf.
 
Na je succesvolle judocarrière heb je naadloos de stap gemaakt naar dat andere leven.
Ik ging graag in op een aanbieding van fitness­keten Passage Fitness First, die me als atleet al een tijdlang had gesponsord. Het is een heel leuke en gevarieerde job die ik afwissel met mijn job bij de Vlaamse judofederatie. Samen met een dynamische bestuursploeg ben ik er

als topsportcoördinator in geslaagd een defti­ge structuur uit te zetten, met capabele men­sen op de juiste posities. Alleen ontbreekt het momenteel wat aan het noodzakelijke talent in
onze visvijver.
 
Opmerkelijk: ook na je carrière vorm je een onaf­scheidelijke tandem met Eddy Vinckier.
Onze relatie is uniek. Na 16 jaar als trainer en als atleet lief en leed te hebben gedeeld, be­hartigt Eddy nu nog mijn belangen. Waar ik ben, is hij ook. We hebben ons lot aan elkaar verbonden. Ook hij werkt achter de schermen bij de judofederatie. Soms knarsetanden we wel eens omdat er erg veel administratie en bu­reaucratie moet doorsparteld worden om iets gedaan te krijgen, maar uiteindelijk doen we het allebei met erg veel liefde .

Hoe sterk is je link met Zuid-West-Vlaanderen nog?
Ik woon in Gent, maar zak minstens één keer per week naar mijn ouders in Sint-Denijs af. Met veel plezier, want ik kom er nog erg graag. Een West-Vlaming kan en wil zijn roots nu eenmaal niet verloochenen. Gelukkig kom ik in Gent veel oud-streekgenoten tegen, die hier net als ik zijn blijven plakken na hun studies. B.V