Anja (32) uit Hoboken, 3 kinderen Nickita (9), Yannick (6) en Evi (18 maanden)
Leefgeld  200 à 300 euro per maand ( na aftrek huishuur en vaste kosten).

Anja liep op haar zeventiende thuis weg omdat ze het gewelddadige gedrag van haar aan alcohol verslaafde vader niet langer kon aanzien. Ze trok in bij een vriend. Na de geboorte van Yannick kreeg ze een zware postnatale depressie: Ze werd van het ene ziekenhuis naar het andere gestuurd en kwam uiteindelijk in een vluchthuis terecht, omdat ook haar vriend haar sloeg. Toen Yannick twee was, besloot ze alleen te gaan wonen. Ze leefde van het OCMW en van een invaliditeitsuitkering. Het leven scheen Anja weer even toe te lachen toen ze een nieuwe man leerde kennen. Die liet haar in de steek voor een andere vrouw toen ze drie maanden zwanger was van Evi.

Wat ik met Kerstmis ga doen? Ik weet het nog niet. Ik heb weinig vrienden en mijn familieleden hebben elk hun eigen leven. Geld voor een feestmaal heb ik niet. Ik ga misschien pannenkoeken bakken voor de kindjes, ik ben er nog niet uit. Ik heb nog een plastic boom met lichtjes, dat geeft toch wat warmte in huis. Cadeautjes zullen daar niet onder liggen. Maar cadeautjes en lekker eten zijn voor mij niet de essentie van Kerstmis. Kerstmis gaat over vrede, warmte en liefde. Gezellig samenzijn. Dát doet bij mij het meest pijn. Ik heb dat nooit gekend, die geborgenheid van een familie, en dat wil ik mijn kinderen geven. We zullen samen spelletjes spelen en elkaar knuffelen.

Achteraf beschouwd was ik veel te jong toen ik mijn eerste kindje kreeg. Ik was zelf  nog een kind, op zoek naar geborgenheid en liefde. Mijn postnatale depressie was heel diep, ik neem nog altijd antidepressiva en angstremmers. Ik heb nog schulden van onbetaalde ziekenhuisfacturen in de periode van mijn postnatale depressie. Via een schuldbemiddelaar krijg ik 200 à 300 euro per maand voor eten, kleren en medische zorgen. Als ik naar de Aldi ga, is dat altijd met een rekenmachientje in mijn hand om er zeker van te zijn dat ik niet te veel uitgeef. Mijn oudste dochter is sinds mijn eerste ziekenhuisopname geplaatst bij een pleegggezin. Toen ik haar als peuter moest afstaan, was dat hartverscheurend, maar in de loop der jaren heb ik me ermee verzoend. Misschien is het beter voor haar. Ze heeft goede pleegouders en is materieel uiteraard verwend. Dat maakt het voor mij lastig, en toch is het elke keer een feest als ze me komt bezoeken.

Ik haal al negen jaar elke dinsdag een voedselpakket op bij Moeders voor Moeders. Ik verheug me er elke week weer op, benieuwd wat er in zal zitten. Ook van de nonnetjes krijg ik regelmatig iets toegestopt: wat verse groenten, wat extra melk. Daar kan ik voor mezelf ook kleren kopen. Een broek en een trui voor één euro, uit zakken die mensen aan de deur zetten. Honger hebben we niet, al eten we op het einde van de maand soms enkel rijst of spaghetti met tomatensaus. En als het héél erg is, zijn er altijd boterhammen met confituur.

Sinds een tijdje heb ik weer een betere band met de vader van mijn twee oudste kinderen. Hij is in therapie gegaan voor zijn gewelddadige gedrag en is liever geworden. Hij is de enige op wiens schouder ik af en toe kan uithuilen. Hij neemt me soms mee naar de Lidi om eten voor de kinderen te kopen. Met mijn familie heb ik weinig contact. Mijn moeder bekommert zich niet om me. Soms, als ik écht niet meer weet van welk hout pijlen maken, stopt ze me 10 euro toe. Dan schaam ik me vreselijk. Omdat ik niet zélf voor mijn kindjes kan zorgen. Hoe vaak moet ik niet zeggen: Nee, mama heeft geen centjes. Mijn kinderen zijn daar al aan gewend, maar dat blijft knagen bij mij.

Ik zit altijd thuis. Geld voor de bioscoop of zo heb ik niet. Ik ga nooit op vakantie. Via het OCMW ben ik met de kinderen één keer een dag naar zee en naar de dierentuin kunnen gaan. Dat was héél tof. Ik heb wel een hobby: borduren. Dat is niet duur en dat kan ik thuis doen. Ja, ik huil veel. En 's avonds en 's nachts zit ik te piekeren. Soms droom ik dat ik een job heb als schoonmaakster en dat ik mijn kinderen eens iets extra kan geven. Nog een paar jaartjes, dan lukt dat misschien.