We moeten een onderscheid maken tussen passieve en actieve taal. De passieve taal is alles wat een kind opvangt en probeert te begrijpen aan klanken, woorden, tonen. De actieve taal echter is alles wat het kind zelf uitbrengt, van klanken en brabbelwoordjes tot echte woorden. Opdat het kind zelf actief zijn taal zou kunnen ontwikkelen, is het daarom van alle belang dat we vanaf het prille begin tegen onze baby praten om zo zijn passieve taal te prikkelen.

Er wordt bovendien algemeen aangenomen dat baby's ook in de baarmoeder al geluiden en klanken opvangen. Het is daarom zeker zinvol om ook tijdens de zwangerschap kinderen al vertrouwd te maken met onze taal, zonder te overdrijven.

Of je nu zegt dat je baby eten gaat krijgen, vraagt wat er scheelt of vertelt hoe leuk je het vindt dat hij naar je lacht. Tegen een baby praten is dus zeker niet belachelijk. Het kleine kind vangt alle klanken, ritmes en tonen op en zal zich deze geleidelijk aan eigen maken. Zelfs de kirrende geluidjes die de baby de eerste levensmaanden maakt wanneer iemand naar hem lacht, zijn voorbodes van de latere taal. Het is belangrijk voor de ontwikkeling van de taal dat je als ouder die geluidjes beantwoordt. Zo ontdekt het kind het plezier van communiceren en zal het gestimuleerd worden om steeds nieuwe klanken en geluiden te produceren.

Maar er is meer! Je kind oefent niet alleen de echte taal, het beleeft zijn eerste positieve ervaringen. Zo maakt het horen van de vertrouwde stem van vader of moeder het kind al blij. Via het praten, leert de baby dat er in zijn omgeving mensen zijn die op hem reageren als hij iets doet, die het leuk vinden naar hem te lachen en te kijken, die alles willen uitleggen.

Zo voelt het kind dat het gewaardeerd wordt en meer dan de moeite waard is.