De ene "woef" is de andere niet!
In tegenstelling tot wat veel mensen denken, blaffen honden niet in het wilde weg zomaar wat. Integendeel: ze hebben vaste "blafcodes" voor bepaalde situaties. Met een beetje voorkennis - of gewoon, door goed te luisteren - weet u wat uw viervoeter zeggen wil.
Een tipje van de sluier:
 Reeksen van 3 of 4 keer blaffen, op normale toonhoogte
"ik denk dat er iets aan de hand is!"
de hond waarschuwt, maar eerder belangstellend dan alarmerend.
Voortdurend blaffen op normale toonhoogte
"iemand betreedt het territorium!" of "er gebeurt iets onverwachts!"
Blaffen in een lange reeks, met lange intervallen
"Is daar iemand? Ik voel me alleen!"
Eén enkele wel overwogen blaf
"Kom hier"
Deze vorm van communicatie is aangeleerd: de hond weet dat hij zo iets gedaan kan krijgen.
Diep grommen
"Ga weg!" Doorgaans afkomstig van een dominante, geirriteerde hond.
Grommen, maar op wisselende toonhoogte
"Ik ben doodsbang, maar ik zal me zeker verdedigen!"
huilen, vaak in lange halen
"Dit is mijn territorium, ik ben hier!"
Hoewel dit geluid voor ons nogal triest klinkt, is een hond die op deze manier huilt best tevreden.
Hijgen
"Ik ben klaar! Komaan!"
De hond is opgewonden omdat er iets gaat gebeuren.
Goed om weten - al denkt u er misschien anders over, een hond verstaat geen woorden. Het dier richt zich op klinkers en stemvolume.
"Zit, pootje, af!" Klinkt als "i, oo, a!"
|
