Reis rond de wereld.
Terwijl wij bij een afscheidsplechtigheid  meestal stil en ingetogen blijven in onze kleding en emoties, gaat het er elders in de wereld vaak een stuk kleuriger en luidruchtiger aan toe. Een kleine reis rond de wereld.

In Afrika kan een afscheidsplechtigheid makkelijk een week duren:. Na een periode van enkele maanden tot een jaar wordt de rouw officieel afgelegd en wordt er gefeest. Het rouwbezoek gedraagt zich vaak zeer emotioneel en de aanwezigen huilen ongeremd samen. De familie draagt kleurige kleding in bruin, geel en groen.

In Azië wordt het dragen van wit dan weer als een symbool voor de dood beschouwd. In Madagaskar bestaat de traditie dat de overledene na drie dagen uit zijn graftombe wordt gehaald en in schone witte doeken wordt gewikkeld. Tijdens die drie dagen geven de nabestaanden een groot feest met muziek, dans en veel eten.

Ook in Indonesië worden de overledenen niet snel vergeten: in het huis van de overledene wordt gedurende een periode van honderd dagen om de tien dagen muziek gemaakt. In Korea zingen monniken psalmen op de negenenveertigste en honderdste dag na een overlijden. Deze psalmen bereiden de geest van de overledene voor op de gang naar het paradijs.

Hindoes geloven in reïncarnatie of wedergeboorte. Om zo snel mogelijk weer terug te keren naar de bron van het leven, laten ze zich meestal cremeren. Moslims, daarentegen, geloven in de wederopstanding op de dag des oordeels en beschouwen de dood aIs de overgang naar het eeuwige leven. Crematie is dan ook uitgesloten. In Japan wordt dan weer praktisch iedereen gecremeerd.

Op de Molukken gelooft men in het eeuwige leven. Er heerst geen taboe op de dood, er wordt openlijk over gesproken. Na het overlijden zijn: er twee diensten: de troostdienst en de uitvaartdienst. Bij de troostdienst spreekt de predikant en wordt er veel gezongen.

Door  mengelmoes van culturen worden er op de Nederlandse Antillen liederen gezongen in verschillende talen, zoals Guinees en oud-Spaans. Tegen de overledene wordt hardop gepraat. Tijdens de rouwbijeenkomst prikken alle aanwezigen spelden in de kleding van de overledene om de geest in het lichaam te houden.

Op Cuba waar de begrafenismuziek zeer uitbundig  is, roept de zanger de geesten op om met de nabestaanden te communiceren. In Albanië is rouwen een mannenzaak: zij lijken zomaar in het wilde weg een oorverdovend kabaal te maken, maar in werkelijkheid is dit 'kabaal' aan strikte regels onderworpen. Terwijl in New Orleans op begrafenissen jazzmuziek weerklinkt, put men op Sicilië troost uit processiemarsmuziek.