Veel fijnproevers kijken er naar uit, andere begrijpen niet wat je er lekker aan vindt. Toch blijven hop scheuten een exclusief culinair product. Het seizoen is nu volop aan de gang en dat merk je vooral in de streek van Poperinge, de thuishaven van de hop.

Als het maar een beetje warm wordt en de lente in zicht komt, krijgt elke plant scheuten, ook de hopplant. Die kruipt in de volgende maanden metershoog tegen staken op en dat is een uniek schouwspel. Hop is grondstof voor de brouwers. De bloemen, de bellen, zorgen voor een bittere smaak.

De hopplant geeft heel veel scheuten die niet nodig zijn voor de groei. Ze vormen een bosje, tot 20-30 scheuten, als een spinenkop. De teler kiest de drie stevigste uit en die mogen verder groeien en de plant vormen. De andere worden afgebroken en komen als groente op tafel. Een luxeproduct dat men ook het witte goud noemt.

De heel kleine witte scheutjes willen voorzichtig behandeld worden. Vorig jaar verscheen een boek over hopscheuten met als ondertitel Van gewroet tot genot. De woorden zijn goed gekozen. 'De scheuten mogen niet boven de aarde komen', verklaart Wim De Meulenaer van de Reo-veiling in Roeselare. 'Dan is het te laat, want dan zijn ze groen en vezelig. Niet meer te gebruiken.' En dus moeten de boeren in de grond wroeten om de scheuten te oogsten.

Een lastig werk dat lang niet iedereen nog wil doen. Het blijft dus een beetje een wonder dat er nog altijd hopscheuten geoogst worden, al is het aantal hopboeren in het Poperingse wel al tot elf geslonken. De concurrentie met Oost- Europa heeft zijn tol geëist.
Het seizoen voor de hop-scheuten duurt gewoonlijk van eind februari tot in maart maar is dit jaar door de koude winter trager op gang gekomen.