Heel dikwijls denken ze dat hij op het verkeerde feestje beland is.
Maar eens hij begint te spelen, willen ze niet meer dat hij weggaat.
Marino punk uit Menen is zoals hij het zelf zegt "een zachte pit in een extravagante bolster"
want 'mijn buitenkant vind ik eerder speciaal dan ruw en de meeste punkers zijn pacifistisch van aard.
Overal waar ze hem willen, treedt de man met de prachtige hanenkam op:
Ik pas de muziek aan naargelang het publiek dat aanwezig is.
Voor studenten speel ik vooral schlagers en meezingers, op een receptie breng ik eerder tango, zigeunermuziek, muusette of variétémuziek.
Je treedt toch al een 15-tal jaar op. Welk optreden is je het meest bijgebleven?
Marino: Ongetwijfeld het voorprogramma van het Jim Rose Circus op de Gentse Feesten.
Er heerste toen een heel speciale sfeer. En het optreden vorig jaar op de Rodenbachfeesten in Roeselare zal ik ook niet gauw vergeten.
Ik trad er op voor senioren in een programma met Connie Neefs.
Heb je het accordeon spelen van thuis uit meegekregen?
Marino: Mijn vader was mijn eerste leermeester.
Ze zeggen altijd dat hij acccordeon speelde naast mijn wieg.
Ook mijn nonkels, nichten en neven zijn accordeonisten. Het zit dus wel degelijk in de familie (lacht).
Zelf speel ik al acccordeon van mijn negende. Ik heb ook nog getrommeld in de harmonie,
elektronische gitaar gespeeld en een tijdje gezongen in een punkgroep.
Wanneer ben je eigenlijk punker geworden?
Marino: Toen ik 17 was. De jaren '80 was de tijd van de disco en dat was totaal mijn ding niet.
Ik heb een tijdje met hardrockers opgetrokken, maar eigenlijk was ik een rockabilly:
een Elvisfan met een vetkuif. Ik paste nergens bij en werd geregeld buiten gekeken,
tot ik toevallig bij motorrijders terecht kwam.
Toen we een groep punkers tegen het lijf liepen, klikte het meteen. Ik voelde mij direct
Hoe zou je punk omschrijven?
Marino: Punk is leven volgens je eigen ritme, je niets aantrekken van wat de mensen zeggen of denken,
los zijn. Iedereen is een individu. Bij punkers kan en mag alles: je hoeft geen wetten te volgen,
je doet gewoon wat je wilt. Je vindt ook alle soorten mensen bij de punkers:
kunstenaars, schrijvers, schaatsers. De meesten zijn vreedzaam en zacht van aard. 
Wat is jouw levensmotto?
Marino: Leven en laten leven. Ik zal nooit afgaan op het uiterlijk. Ik wil altijd de mensen eerst leren kennen, er mee babbelen.
Iedereen kan mijn vriend zijn, ongeacht kledij of beroep, want jawel: het is het karakter dat telt.C.I