 Anna Keepen en Victor Carlier uit Hoeilaart zijn pasgetrouwd. Anna is 85, Victor is 90. 'We woonden wel al 18 jaar samen. Maar voor de romantiek zijn we toch nog getrouwd. Jammer dat Victor een paar uur later alweer naar het ziekenhuis moest', zegt Anna.
Victor wordt al sinds begin dit jaar in het ziekenhuis behandeld voor suikerziekte. 'Dus ga ik elke middag van één uur tot 's avonds acht uur bij hem op de kamer. Soms voert mijn dochter me, andere dagen ga ik met de bus. Dat is liefde zeker? Het is nochtans heel anders begonnen tussen Victor en mij', zegt Anna.
'We kennen elkaar al 46 jaar. We hadden toen elk een eigen gezin, en onze dochters zaten samen in de klas. De meisjes sloten vriendschap, de ouderparen ook. Het werd een hechte vriendschap. We gingen met de twee gezinnen vaak samen op reis, naar Tirol en Cannes bijvoorbeeld. Nee, in die dagen was er niets tussen Victor en mij. Ik was gelukkig getrouwd en hij ook.'
Anna was 60 toen ze weduwe werd. 'Mijn man ging 'smorgens naar het ziekenhuis voor een onderzoek en is daar dezelfde dag overleden. Ook Victor verloor zijn vrouw heel onverwacht. 'sMiddags had ik nog lang gebeld met haar, maar ik moest het gesprek afbreken om mijn kleinkind van school te halen. Toen ik terug thuis kwam, was er telefoon van Victor: zijn vrouw Pauline was overleden.'
Planken vasthouden
'Victor was toen 70. Ik nodigde hem soms uit om te komen eten bij mij. Daar was toch niets verkeerds mee? We waren toch al zo lang vrienden. Zonder seks of wat dan ook. We bleven elk op onze kant. En dat zou zo blijven want ik had me voorgenomen nooit nog iets met een man te beginnen. Ik had mijn deel van het huwelijksgeluk gehad en was daar tevreden mee. Ik dacht dat in mijn hart maar plaats was voor één man.'
'Mijn hart bleek groter dan ik dacht. Onze vriendschap is liefde geworden. Ik weet zelfs nog precies waar dat gebeurde: in het huis van mijn zoon. Hij zou de muur van een kamer beslaan met houten latten van 3,60meter lengte. Die kon hij onmogelijk zelf vasthouden. Victor kwam meteen helpen. Daar ben ik voor hem gevallen. Zes jaar nadat ik mijn eerste man had verloren.'
Mieke en sjoeke
'Victor kwam bij mij inwonen omdat mijn buurt plezanter is. U hebt gelijk, mijn generatie deed dat vroeger niet. Ik ben op mijn 24ste met mijn eerste man getrouwd zonder dat we één dag hadden samengewoond. Dat mocht toen niet. Nu dus wel, maar we zeiden het niet zo expliciet tegen de buitenwereld. Ik heb een groot huis, de bovenverdieping is een appartement. Zo konden we het laten uitschijnen alsof Victor 'savonds in zijn appartement ging slapen. Terwijl hij natuurlijk gewoon bij mij kwam slapen.'
'Sindsdien noemt hij me Mieke en ik zeg sjoeke. Ik ben blij dat ik niet meer alleen ben. Het leven met twee is beter. Je kan praten, je kan verzorgen, je kan gewoon samen tv kijken: Familie of De dingen des levens. Maar mag ik de jongere mensen van vandaag toch eens een raad geven? Praat met je partner over het leven na de dood van een van jullie twee. Omdat mijn man zo plots is gestorven, hebben wij dat nooit gedaan.'
Zaterdag 28 mei zijn Anna en Victor getrouwd. 'Om iedereen te tonen dat we elkaar graag zien. We hebben elkaar zelfs een ring gegeven. Er was een klein feestje. Eerst aperitief en daarna Victors favoriete maaltijd: kip met frietjes en appelmoes, iets wat hij in het ziekenhuis niet krijgt. Daarna zijn we toch samen naar het ziekenhuis gegaan om daar op zijn kamer van onze huwelijkstaart en champagne te genieten.'
(Paul Demeyer nieuwsblad)
|
