Een week geleden - bij de begrafenis van Wouter Weylandt - worstelde hij nog te veel met zichzelf om te kunnen praten over zijn onfortuinlijke ex-ploegmaat. Gisteren begon hij er zelf over. 'Conditioneel zit ik goed, maar Wouter houdt me toch nog bezig. Hij is weg, dat is de harde realiteit. (diepe zucht) Leven en dood.'

'Iedereen probeert zo'n ingrijpende gebeurtenis op zijn manier te verwerken. Ik had het geluk dat ik niet in België was. Ik zat alleen op mijn berg in Font-Romeu (in de Franse Pyreneeën, red.), waar ik een hoogtestage deed. Ik ben dan niet graag onder de mensen. Ik ben geen jongen die gemakkelijk over zijn gevoelens praat', geeft hij toe.

'Iljo Keisse en ik kwamen die bewuste maandag juist terug van een lange training van zes en een half uur. Ik was aan het douchen. Iljo vloog ineens de kamer binnen en zei dat het niet goed was met Wouter. Hij is zwaar gevallen! Het drong niet meteen tot me door. Hoeveel keer hoor je dat niet als renner? Maar ineens kwamen er berichtjes binnen. Zijn vriendin An-Sophie begon ons te bellen met de vraag welke ploegleider er zat, want ze wist niet wat er exact aan de hand was. Het was logisch dat ze bij ons terechtkwam, want uiteindelijk reed Wouter pas sinds dit seizoen voor Leopard-Trek. Tot ik een telefoon kreeg van ons ma die zei: Gaat het wat? Maar ik wist nog van niets. Je weet op zo'n moment niet wat je hoort. Het dringt niet tot je door.'

'Lore was tot zondag bij mij gebleven en wou terugkomen. Ze was er het hart van in. Iljo vertrok daags nadien. Ik bleef er een week als enige renner, waardoor ik wat tijd had om het te plaatsen. Pas vorige week dinsdag kreeg ik dan mijn echte krak. Het was alsof ik met een ei in de broek zat. Ik wist niet welke kant ik uit moest denken.'

De kliek

'Dan was er die stijlrijke begrafenis. Het viel me wel op dat het de kliek van vroeger was die er het hardst van afzag. Nadien zijn we allemaal samen wat gaan eten in Gent. Ook Maarten Wynants, die nu voor Rabobank rijdt. Het positieve was dat ik zag dat we toch nog altijd goed aaneenhangen, al de mannen van de kliek: Hulsmans, Cretskens, De Jongh, Knaven... Waar ze ook werken, dat zijn toch de mannen waar het echt om draait.'

Weylandt was voor Tom Boonen meer dan een compagnon de route. 'Wouter was de allereerste échte koersvriend die ik verloor. Lang geleden was er Kim Van Bouwel, die stierf aan een hartaderbreuk. En in 2005 ook Dieter Urbain. Maar dit, in volle wedstrijd...'

'Wouter zag ik ook buiten de koers. Zo heb ik er maar vier of vijf, met wie je ook iets gaat eten of drinken. Ik deelde er zeven jaar lief en leed mee. Samen beleefden we alle hoogtes en laagtes. Samen kapot gezeten, in de put gezeten, maar ook samen vreugde beleefd. Ik lag met hem op de kamer toen hij die rit in de Vuelta won. Momenten die je nooit vergeet. Wouter was een echte.'

'Na de begrafenis was het precies alsof er een last van mij afviel. Op den duur zaten we te lachen bij de herinneringen aan Wouter. Sindsdien kan ik over hem babbelen. Ik ben er blij om. Het ergste wat er bestaat, is zwijgen over iemand die weg is.'

'Wouter had brute pech, maar zijn dood heeft iedereen doen inzien dat de gevaren van ons beroep wel duidelijk om elke hoek loeren. Dat je na een val niet altijd je broek afstoft en verder wandelt.' (Hugo Coorevits nieuwsblad)

Lees het volledige interview in Het Nieuwsblad van vandaag woensdag 25 mei.