Hoe hard moet Hans Cornelis (Cercle Brugge) werken voor zijn loon?

Geboren op: 13 oktober 1982

Speelt bij: Cercle Brugge

Positie: verdediger

Hans Cornelis is de rots in de branding bij Cercle Brugge en al profvoetballer sinds zijn zeventiende. Wij vroegen ons af wat de Cercle-verdediger doet buiten matchen spelen en wat hij na zijn voetbalcarrière wil gaan doen.

Hoe ziet een normale werkdag er voor jou uit?

Meestal moeten we om negen uur op Cercle zijn. Van tien tot twaalf trainen we. Twee dagen per week hebben we in de namiddag nog een tweede training. Over de middag eten we dan allemaal samen, en van één uur tot iets voor drie rusten we. Alle spelers moeten op Cercle blijven. Kaarten? Nee, dat doen we niet over de middag. Er staan bedden en de trainersstaf dringt er op aan dat iedereen even gaat liggen: onze benen moeten genoeg rust krijgen. Rond 17.30u kunnen we naar huis.

Hebben jullie altijd twee trainingen per dag?

Nee, meestal hebben we enkel een voormiddagtraining, die duurt dan iets langer. Tegen een uur of één kunnen we naar huis, wie wil kan nog verzorging krijgen. Over de middag doe ik dan thuis een siësta van één tot anderhalf uur. Sommige mensen fronsen hun wenkbrauwen als ik dat zeg, maar die rust hebben we nodig, zeker in december met al die midweekwedstrijden.

Je doet eigenlijk altijd weekendwerk, heb je dan nog een sociaal leven?

Ik ben dat van jongsaf gewoon, ik ben al profvoetballer van mijn zeventiende en heb nooit iets anders gekend dan voetballen in het weekend. Het is eerder raar als ik eens een weekend vrij heb. Alleen van het kerstvoetbal ben ik geen voorstander, en met mij alle voetballers denk ik. De feestdagen zijn iets wat je met de familie viert. Wij hebben op tweede kerstdag match, dus op kerstavond kan ik niet eten wat ik wil. Gelukkig wordt het kerstvoetbal volgend jaar afgeschaft en hebben we dan weer een gewone winterstop. Maar voor de rest heb ik zeker nog een sociaal leven. Wat anderen in het weekend doen, doe ik in de week. Maandagavond bijvoorbeeld ga ik dikwijls met mijn vrouw uit eten.

Hoe ziet zo’n voetbalweekend er dan uit?

Als we zaterdagavond match hebben, moeten we om kwart voor vijf op Cercle zijn. Om vijf uur eten we samen en daarna maken we ons klaar voor de match. Zaterdag overdag rust ik thuis, niet dat ik dan geen klop doe maar ik ga niet een hele dag zitten rondwandelen. ’s Middags slaap ik wel anderhalf uur. ‘s Zondags na de wedstrijd lopen we samen uit. Voor wie niet gespeeld heeft, is er een pittige training. Tegen de middag kunnen we naar huis. Wie wil kan een sauna nemen of een massage krijgen.

Krijg je dikwijls de opmerking dat je als voetballer weinig moet doen voor het hoge salaris dat je krijgt?

Regelmatig ja, dat is een logische reactie. De meeste mensen weten niet wat dat is, profvoetballer zijn. Ik erger me soms wel aan zulke reacties. We moeten veel doen en laten. Iemand die niet voetbalt weet niet hoe je je voelt de dag na een match. Dan ben je echt kapot. ‘Die kwaaltjes, dat is toch niet zo erg’, zeggen de mensen dan. We krijgen heel wat trappen, om elke week gewoon al maar fysiek paraat te zijn om te kunnen spelen, moet je je heel goed soigneren. Dat is onze job, ik vind dat niet erg. Maar veel mensen vergeten dat. Je moet alles samentellen. Ik kan mij niet zat drinken in het weekend of twee dagen voor een wedstrijd ’s nachts nog op restaurant zitten.

Welke job zou je doen als je geen profvoetballer was geworden?

Als ik profvoetballer werd, had ik geen idee wat ik anders zou doen. Op je zeventiende sta je daar nog niet echt bij stil. De meeste jongeren beslissen pas na hun achttiende wat ze later gaan doen. Ik heb nog wel wat voetbaljaren te gaan, maar een managementfunctie later zegt me wel iets. Spelers begeleiden, contracten regelen … zulke dingen lijken me leuk om te doen. (mr) Jobat