Snoeien doet groeien

Zwijg toch; van als een mens de zon ziet, peist-ie dat 't lente is!
Wij hebben in ieder geval zondag gespeeld dat de lente was begonnen.
Op deze sjieke zonnige januari-zondagnamiddag
hebben we gesnoeid dat het geen naam had.
U moet weten: wij zien graag wilde begroeiing en
daarom is snoeien niet echt aan ons besteed.
We zijn altijd bang dat er niets van onze wildernis meer zal overblijven,
van zodra we ook maar een blad afknippen. Maar op de eerste zelf-in-het-leven-geroepen
lente-dag hebben we van ons hart een steen gemaakt.
We hebben één struik zodanig gekortwiekt dat we ons afvragen of we nog struik over hebben.
We zullen zien, straks in maart.
Het was overigens met een splinternieuwe snoeischaar dat we aan het werk zijn gegaan.
't Was lijk door boter dat we sneden. Heerlijk. Zelfs takken van een goeie centimeter dik en dikker:
knip en af. 
Met één dikke trui aan, stonden we bij plus zes graden
te snoeien alsof ons leven ervan afhing
Na onze inspanning van  deze namiddag hebben we
de takjes in onze houtkachel laten knisperen.
En ook niet aan de verleiding kunnen weerstaan om nog maar eens te kijken... 
naar de tuin die klaar is om de lente te ontvangen.