Jo Lemaire, zangeres (fijn dat de vlamingen me blijven volgen).
Ik ben opgegroeid in Gembloers bij Namen, maar ik woon al dertig jaar in Vlaanderen. De liefde gevolgd, al ben ik altijd nogal gericht geweest op Vlaanderen. Zelfs mijn eerste flirt was een Vlaming. Theo, een grote blonde adonis die ik op mijn dertiende leerde kennen op een Ardense camping, en met wie ik mijn Nederlands kon oefenen. (lacht) Naast muziek en teke-nen was Nederlands trouwens het enige vak dat ik graag deed op school. Het is als kind dat je het moet doen. Daarom trek ik nu met een Franstalig liedjesprogramma langs Vlaamse scholen:

'De meesten van mijn vrienden zijn Vlamingen. Sommigen stemmen voor N - VA. Ik weet dat, maar ik ga nog steeds graag pinten met hen pakken. Iedereen heeft zijn mening. Zolang je de ander respecteert, is dat geen probleem. Als ik in Wallonië kom, hoor ik dezelfde vragen als hier. Hoe is het ginder? Dan zeg ik: Zoals hier, maar aan de andere kant. Zijn ze boos? Nee, die indruk heb ik niet. Al merk ik wel dat ze bepaalde politici en hun oneliners met argwaan bekijken. Zelf word ik ook niet snel boos. Alleen als de een of andere extremist een foute opmerking maakt. Jij spreekt Nederlands, jij mag blijvén. Op zo'n toontje van: wij zullen dat wel eens bepalen. Dan zeg ik: Het zal wel zijn dat ik hier blijf, ik heb gekozen om hier te wonen:

'Ik zie niet zoveel verschillen tussen Walen en Vlamingen. In het begin viel het me wel op hoe Vlamingen, met hun propere huizen en hun nette voortuintjes' veel meer bezig zijn met hoe ze zich naar buiten toe tonen. En ze genieten pas nadat ze hard hebben gewerkt.In Wallonië is het meer van: we nemen onszelf niet te serieus en we genieten van het leven. Ik heb dat ook nog een beetje. Af en toe zeggen: Foert, vandaag heb ik geen goesting, daar is niets mis mee: (lacht) 'Ik heb een mooi publiek in Vlaanderen.

Het doet deugd om te merken hoe de mensen me blijven volgen. Toen ik in 1990 gevraagd werd voor Turalura, de hommageplaat aan Will Tura, heb ik niet getwijfeld. Ik heb met Jean Blaute, die de producer was, nog een grap uit-gehaald. Om hem te plagen, begon ik te zingen met een vreselijk Frans accent. Ik zag hem alle kleuren uitslaan. Ermee lachen, misschien moesten we dat maar wat vaker doen. De politieke impasse is natuurlijk geen grap. Maar waar gaat het uiteindelijk over? Misschien dat ik nu al te filosofisch klink, maar grens of geen grens, deze of gene taal, uiteindelijk zijn we allemaal sterrenstof. Get a life en hou je bezig met wat echt belangrijk is: Uit  de magazine van het nieuwsblad. Lees ook de vorige.