Hoe lang kan een mens zichzelf verwensen? Een dikke week na opname denk ik dat ik het ergste heb gehad, al blijven er momenten komen dat ik mezelf het liefst met een Erik Van Looy-waardige vloek voor het hoofd zou willen slaan. Het letterlijk zomaar weggeven, hoe is het in godsnaam mogelijk? Dat is ook de vraag die me dezer dagen gemiddeld zo'n keer of honderd per dag wordt gesteld, wat gezien het bijna angstwekkend hoge kijkcijfer van het programma en de omvang van de begane stommiteit, uiteraard geheel normaal is, en wat ik dus maar lijdzaam onderga. Hoewel ik nog steeds geen deftig antwoord kan geven.

Alles zat mee, zou je kunnen zeggen. Ik had er net weer een uiterst ontspannend kwartiertje in de make-up op zitten (dank je, Fien, dát ga ik dus missen) en ondanks de aanvechting naar meer, had ik in de pauze hooguit twee keer van het glas wijn van mijn zus genipt. Ik had ook het psychologische voordeel dat ik al tot de derde stoel was opgeschoven, en had me er zelfs van weten te overtuigen dat de killerblik die Yves Desmet had opgezet, niets anders was dan pose. Ik zou me nu dus kunnen verliezen in uitvluchten.

Dat het bewuste voorval zich om twaalf uur 's nachts afspeelde bijvoorbeeld, een onzalig uur waarop ik op andere avonden het spelletje niet eens meer vanuit mijn sofa zou kunnen spelen. En heb jij die sneeuw zien vallen vorige week? Daar was ik dus door geploeterd. Maar dat geldt natuurlijk voor iedereen, en het zijn zaken waar de ware kampioen zich niet door van de wijs laat brengen. En dus zal ik mij aan dergelijke flauwe excuses maar niet te buiten gaan en erkennen dat ik mijn glansloze aftocht geheel en alleen maar aan mezelf te danken heb.

'Je hoeft nu niet meer te stressen, mama.' Zelfs schrale troost is troost, zeker als het - hoe confronterend ook - van de juiste mensen komt. Ze heeft mij natuurlijk ook zien vertrekken, met de armen vol kleren de babysit instruerend, en oh ja, wat was de hoofdstad van Zimbabwe ook alweer? (de zo vaak verguisde BlackBerry van manlief bewijst in de auto dan eindelijk eens een dienst). En ze heeft gelijk natuurlijk. Hoe jammer ik het ook vind dat ik de verwachtingen niet heb ingelost (sorry, lieve supporters), het voordeel van de vroegtijdige aftocht is dat ik weer in alle onschuld mijn krant kan lezen en nu ook, achteroverleunend in de sofa, van de rest van het programma zal kunnen genieten. Mét een glas wijn. En als ik nog wakker ben natuurlijk. Annelies Rutten

Annelies Rutten, journaliste bij 'Het Nieuwsblad' en mama van Valentien (10) en Boris (6), schrijft wekelijks over wat haar bezighoudt en opvalt.

(Blad Magazine nieuwsblad)