Op 18 december stapt StuBru-stem Sam De Bruyn voor het eerst in het Glazen Huis. Zes dagen lang praat hij er plaatjes aan elkaar voor ‘Music for Life’. “Als presentator kan je in zulke omstandigheden niet anders dan af en toe doordraaien”, vreest hij.

Dit voorjaar was je de sidekick van Siska Schoeters. Op 1 september ging je eigen programma van start. En nu is er ‘Music for Life’. Dat is toch een droomjaar voor een radiomaker van amper 23.

Sinds ik beginnen werken ben, is het ontzettend snel gegaan. Ik ben ook wel een beetje een workaholic. Dat heb ik van mijn moeder. Maar als ik eerlijk ben, is radio maken nooit echt een jeugddroom geweest. Ik ben een late bekeerling. Voor ik woordkunst ging studeren aan het Herman Teirlinck Instituut luisterde ik bijna nooit naar de radio. Dat is pas begonnen toen ik er les kreeg van Peter Van de Veire. Ik wist op dat moment zelfs niet wie hij was (lacht). Vandaar dat ik uiteindelijk toch eens de radio heb opgezet. Door naar Peter te luisteren, ben ik er verliefd op geworden.

Hoe groot is de stress net voor je op antenne gaat?

Vroeger had ik daar enorm last van. Intussen is dat geminderd. Het is niet zo dat ik met dichtgeknepen billen achter de micro sta te wachten tot het uitzendlampje aanspringt. Maar een beetje stress blijft er sowieso tot de show is afgelopen. ‘Oef, die drie uur zijn we weer goed doorgekomen’, denk ik dan. In mijn werk ben ik een controlefreak. Als er gepland is om iemand op te bellen en die blijkt op het afgesproken tijdstip niet aan de lijn te krijgen omdat de afspraak niet bevestigd is, durf ik al eens te denken: fucking hell, dat had ik beter zelf geregeld. Maar ik probeer dat in te tomen. Ik heb ook een team waarvan ik weet wat ik kan verwachten.

Tijdens ‘Music for Life’ gebeuren er voortdurend dingen die je als presentator niet in de hand hebt.

Dat is wel dikke stress (lacht). Je kan je daar gewoon niet op voorbereiden. Zowel Siska als Sofie, die het al eens hebben meegemaakt, zeggen me: “Wat je ook verwacht, het gaat duizend keer groter, straffer en moeilijker zijn.” Ik ben dus wel benieuwd, maar ook bang. Het enige dat ik weet, is dat ik telkens tussen twee en zes achter de micro ga staan, zowel overdag als ’s nachts. Ik zal dat wel aankunnen, maar in welke mate? Dat is de vraag.

De voorbije jaren begon elke presentator op een of andere moment wel door te draaien. Gaan we dat ook bij jou merken?

Ongetwijfeld. Tussen mijn shifts zit er maar acht uur. Die zou ik ten volle moeten benutten om te slapen. Maar ik weet nu al dat dat niet gaat lukken. Ik ben sowieso een moeilijke slaper en in een bed dat niet het mijne is, doe ik geen oog dicht. Het wordt een uitputtingsslag. Er staan dan ook nog eens honderden mensen op je smoel te kijken terwijl je probeert te werken. Het kan niet anders dan dat je op de duur het noorden kwijtraakt. Mensen gaan vast een heel andere kant van Sam De Bruyn te horen en te zien krijgen.

‘Music for Life’ eindigt op 24 december. Wat ga je daarna doen?

Eerst veel slapen. Daarna ga ik verder mijn show en zien we wel wat er nog komt. Elk jaar neem ik me ook voor om minder lui te zijn. Als ik er iets sneller in zou vliegen, zou ik misschien niet zo lang en zo hard moeten werken. Helaas houdt dat voornemen nooit lang stand (lacht). jobat