Ik ga even terug naar dag van de ingreep op donderdag. Die nacht had ik ook wel redelijk geslapen. Men kwam me wakker maken smorgens om 6u en dan heb k me douche genomen. Kris kwam dan toe om 6u 30 en dan werd ik klaar gemaakt voor naar het operatie kwartier te gaan. Ik was naar de omstandigheden redelijk rustig maar men raadde me toch aan om een kalmeerpilletje te nemen.
Om goe 7u zijn we vertrokken. Ik in bed en kris naast mij. Door de grote tunnel in t uz naar de K12.
Aangekomen aan de zaal moest ik afscheid nemen van kris. Dat viel mee , ik was emotieloos van de xanax dus geen verdriet.
Kris had t op dienen moment zeker moeilijker.
Dan kwam ik in een kamer zoals ontwaakzaal waar iedereen klaar lag die geopereerd moest worden. Ik keek beetje rond en lag redelijk op gemak. Heb daar zeker nog half uur liggen chillen tot men mij kwam halen. Ik denk dat t toen 7u45 was want had dit op een klok gezien. Dan kwam k in operatie zaal. Dan begon k toch te bibberen van angst. Assistent-chirurgen zeiden me Goeie dag en vroegen of k t zag zitten. Ik heb hun gevraagd of zij t zagen zitten, dat ze Den dag ervoor toch niet blijven hangen waren als Gent moest voetballen? Ze moesten lachen. Den enen zei dat da wel eens kon gebeuren voor kleine ingreep maar niet voor zo n lange ingreep. Dan kwam dr stillaert binnen. Even stijlvol zoals altijd maar nu in operarieoutfit en met een mondmaskertje aan. Hij heeft lijnen afgetekend en dan mocht ik gaan liggen. Infuus gekregen ( dan heb k nog auw gezegd want deed pijn) en dan voelde ik me al beetje wegzakken. Ik vroeg of ze me al iets hadden gegeven en ze zeiden ja om beetje rustig te worden. Een halve minuut later was mijn licht helemaal uit... naar dromenland...
tis nu 6u, half uurtje geleden wakker geworden. De darmen beginnen al goed te werken van de stress en begin ook al te bibberen.
Voor een operatie begin ik altijd enorme te bibberen te klappertanden, alsof ik,superkoud heb.
De verpleegsters kwamen zonet binnen en hebben me een xanax gegeven om' rustig te worden.
Vannacht toch een 5tal uur geslapen , dankzij een inslapertje.
Amai ik zit hier nogal aan de pillen hoor 😉
Nu ga k me douchen, tegen dan zal kris er bijna zijn en dan zullen er nog wel paar traantjes vloeien tenzij dat dienen xanax mij emotieloos maakt...
Laatste keer wrijven over mijn "plat stukske" onder de douche 😉
Daaaaag bloggers, tot binnen een paar dagen
Sofie
Wordt vervolgd
nog 1 nachtje slapen met 1 borst...
Anderhalf jaar loop ik al rond met 1 borstje. Alles went , zelf leven met slechts 1 borst. Maar leuk is het zeker niet. Er zijn zeker momenten dat ik het er moeilijk mee had , en dan vooral omdat ik beperkt was bij t aandoen van leuke kledij. Geen kleren met decolletés , geen sexy bikini, geen sexy lingerie,.... Maar echt Veel tranen heb ik er nooit voor gelaten .
Moest men mij zeggen, u krijgt de garantie dat u nooit nog kanker krijgt maar u moet voor altijd met 1 borst verder, dan zou ik daar direct voor tekenen. Maar die garantie zal ik nooit krijgen, of ik nu met 1 of met 2 borsten verder ga...
Maar dé reden waarom ik dan wel een reconstructie laat doen is omdat ik niet elke dag meer geconfronteerd wil worden met de ziekte. Telkens ik in de spiegel kijk word ik ermee geconfronteerd dat ik borstkanker heb. En dat gedacht wil ik weg. Want die gedachten maken me verdrietig en angstig. En als je ermee geconfronteerd wordt denk je eraan en denk je ook hoe de ziekte verder zal verlopen.... En ik hoop dat er ooit een moment komt dat ik kan vergeten dat ik kanker heb (gehad).
Ik lig nu al in t uz in Gent. Morgenvroeg komt men mij wakker maken rond 6u30. Dan mag ik nog een douche nemen en rond 7u zal men mij naar t operatiekwartier brengen.
Kris komt morgenvroeg nog even naar hier zodat hij me nog even kan zien.
Lauren logeert bij mijn ouders dus ik zal haar morgen niet meer zien. Afscheid nemen van haar viel me heel erg zwaar. Zijzelf is er nogal gerust in want de dokter gaat ' mama gewoon een nieuw borstje maken "😊 Ook mijn ouders waren enorm emotioneel. Zij hebben vooral verdriet omdat ze het zo unfair vinden dat ik dit moet doormaken en dat ik al die pijn zal moeten doorstaan.
De totale duur wordt geschat op 9u zei men mij daarnet. Dus als alles goed gaat zal ik rond 16u in de ontwaakzaal komen.
Daar moet ik de nacht doorbrengen omdat men de borsten om de 15 min ongeveer moet komen controleren. Controleren of de doorbloeding goed is. Moest er een zwart plekje verschijnen kan dit wijzen op een slechte verbinding van een bloedvat of een klontertje en dan moet men onmiddellijk terug opereren.
Vrijdag mag ik als alles goed gaar terug naar mijn kamer.
Dan komt men de borst om t uur controleren.
De eerste 2 dagen zijn de ergste. Dan mag ik niet uit bed, zal ik een blaassonde hebben en 6 drains (?!?! 🙀). Deze dagen zijn ook erg uitputtend omdat de verpleegsters je constant komen wakker maken als ze borst komen controleren. Dus je kan nooit doorslapen.
Vanaf de 3 de dag hopelijk eens uit bed en vanaf de 4 de dag zou t beter moeten beginnen gaan en mogen er hopelijk al drains verdwijnen.
Dat we maar snel een week verder zijn!!
Ik ga nu proberen slapen. Ik ben alleszins moe dus hoop dat k goed slaap.
Van zodra ik kan schrijf ik iets op mijn blog.
Als al mijn bloggers morgen een kaarsje branden dan zal alles hopelijk goed verlopen 😃
Tot binnen een paar dagen ( met decolleté) 😉
Sofie
Wordt vervolgd
oooooh zo lang geleden al dat ik op mijn blog heb geschreven....
Geen nieuws , goed nieuws... Mmmja eigenlijk wel...
We zijn nu exact anderhalf jaar na mijn diagnose, een jaar na mijn laatste chemo....
En ik moet er momenteel van uit gaan dat ik kankervrij ben.
De herceptine is sinds kort ook afgelopen en ik krijg nu enkel nog hormoontherapie.
Een maandelijkse inspuiting en dagelijks een pilletje.
Soms vervloek ik die medicatie wel want die zorgt er wel voor dat ik me als 33 jarige vrouw dikwijls voel als een 50 jarige vrouw....
Al is er 1 lichtpuntje, nog 9 jaar en dan mag k stoppen met die medicatie en zal ik me opeens terug een stuk jonger voelen.
Het aftellen kan beginnen... De tijd vliegt toch zo snel dus voor ik het weet is die 9 jaar voorbij 😉
Ik heb lange tijd niks op mijn blog geschreven omdat er ook niet zoveel te vertellen was...
Ik kon moeilijk wekelijks blijven zagen over mijn kwaaltjes en over mijn angsten...
Maar nu zal ik terug een periode schrijven omdat er wel terug veel te vertellen zal zijn...
Volgende week zal ik een borstreconstructie ondergaan...
De ene kant ( kant van de kankerborst) zal men een nieuwe borst maken en de andere borst ( mijn tot nu toe goeie borst) zal ik preventief laten amputeren en gelijktijdig laten reconstrueren. In dat laatste geval wil dat zeggen dat men de borst zal uithollen ( al het bestaande vet-en klierweefsel gaat eruit) en daarna zal men deze opvullen met vetweefsel en bloedvaten uit de buik. De bestaande huid en tepel blijven behouden. In t andere geval zal men ook echt een borst moeten maken , daarvoor gebruikt men huid en vetweefsel + bloedvaten uit de buik. Een tepelreconstructie is voor later.
De preventieve amputatie...Deze keuze heb ik gemaakt omdat ik borstkanker geen 2 keer wil meemaken . Ik heb geen ( bekend) borstkankergen maar sowieso is de kans toch groter dat ik ooit nog eens borstkanker zou krijgen. En dat risico wil ik weg. Vandaar mijn keuze. Een begrijpbare keuze ook vindt iedereen uit mijn omgeving.
Normaal gezien zou mijn reconstructie al achter de rug zijn want deze was gisteren ingepland op 4 december. Ware het niet dat ik 2 dagen voor de geplande operatie last kreeg van mijn arm. ( de arm met de verwijderde lymfeklieren, ik noem hem mijn slechte arm)
Mijn oksel deed pijn en mijn arm was stijf. Ik dacht in eerste instantie dat dit kwam door mijn arm te veel te belasten. Maar de woensdagavond als ik wou gaan slapen merkte ik een brede rode lijn op mijn arm. Deze voelde ook warm aan. Ik wist direct hoe laat t was. Ontsteking van een lymfebaan...
Ik heb dit de zomer na mijn amputatie ook eens gehad en dit voelde exact hetzelfde aan. Het zag er ook hetzelfde uit.
Ik moest me inhouden om niet in tranen uit te barsten. Maandenlang staat de datum voor de reconstructie ingepland en net nu krijg ik die ontsteking.
Ik had hiervoor nog antibiotica staan en ik besloot onmiddellijk een pilletje te nemen . De dag nadien, op donderdag , heb ik direct gebeld de plastisch chirurg. Ik leg t probleem uit aan de secretaresse en zij gaat hem inlichten en me opnieuw contacteren. Tegen smiddags krijg ik telefoon en ik moest me gewoon zoals afgesproken om 17u laten opnemen in het uz. Daar zou men dan zien hoe erg de ontsteking is en me verder antibiotica toedienen via t infuus. Op vrijdag, de dag van de geplande ingreep zou men dan beslissen of t kan doorgaan...
Dit zag ik niet echt zitten maar ik kon alleen maar hopen dat t wel zou doorgaan.
Maaaaar een 2 tal uur later krijg ik telefoon van de plastisch chirurg himself. Hij vraagt me om nog eens uit te leggen wat er scheelt met mijn arm.
Hij vraagt me ook hoe ik me voel. Ik zeg dat ik geen koorts heb maar dat ik precies niet zo in mijnen haak loop... Hij twijfelt even maar zegt dan dat de ingreep toch beter uitgesteld wordt.
Hij wil geen enkel risico nemen. Snijden in de buurt van een infectie is niet aangeraden en bovendien moet ik t liefste in topconditie zijn.
Eigenlijk ben ik opgelucht, de angst viel opeens weg. Al overviel me ook direct t gedacht dat ik die prothese nu nog langer moet dragen... En ik had me er al op voorbereid om deze morgen weg te smijten...
De chirurg zegt me dat hij me wel zo snel mogelijk wil opereren dus dat hij in de operatieagenda gaat kijken om een andere patiënt op te schuiven .
Een dag later werd me bevestigd dat de nieuwe operatiedatum donderdag 10 december zal zijn. Woensdagavond om 17u moet ik opgenomen worden en dan kan de operatie op donderdag plaatsvinden.
Terug een angstgevoelens in mijn buik....das niet lang meer , maar een week meer....
Sofie
Wordt vervolgd
Na mijn laatste keelonsteking van vorige week ben ik toch niet gestart met t nemen van antibiotica. De dokter had me deze voorgeschreven maar ik mocht gerust nog een dagje afwachten om te zien of t verergerde of niet.
Dagje geleefd op Strepsils en dafalgan en de dag nadien kon ik terug slikken. Ik ben niet gestart met t nemen van een 3de kuur antibiotica. Want t gevaar bestaat dat de bacteriën om den duur resistent geraken aan de antibiotica en dan helpt t niet meer.
Uit mijn nieuw bloedonderzoek bleek effectief een bacteriële infectie. Verschillende waarden van mijn bloed waren verstoord maar dit hoorde bij t ziektebeeld van de keelonsteking zei de dokter.
Eén van de levertesten was ook niet zo goed. Dit kan komen door de medicatie (chemo) die k gekregen heb en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Voor de rest niks om me echt zorgen over te maken (volgens de dokter).
Ik heb me zo goed als mogelijk gehouden aan de verplichte rust. Toch voor één dag... Want dag later werd lauren ook ziek werd en ging mijn energie dus naar t verzorgen van mijn kleine meid. Gelukkig putte de koorts haar uit zodat we in de namiddag samen een dutje konden doen. Zo was t toch nog 'gezellig samen ziek-zijn' :)
De keelpijn beterde maar mijn lymfeklieren in hals stonden enorme gezwollen. De zwelling beterde niet. En wat doe ik bij pijn ... opzoeken....
Ik kwam al snel uit op lymfeklierkanker. Echt boos was ik op mezelf dat ik terug aan t opzoeken was maar ik wou gewoon gerustgesteld worden. Ik probeerde me dan maar te focussen op de bijkomende symptomen waar ik GEEN last van heb.
Ik besluit t te laten voor wat t is (voor die dag dan toch) en meer uitleg te vragen aan de dokter in t UZ .
Gisteren , 9 maart, moest ik naar t UZ voor mijn dosis herceptine. Eerst gesprek bij de oncopsychologe en dan naar de afdeling.
Het was erg druk op de afdeling. Zoveel mensen die kanker hebben denk ik dan. De vrouwen met een mutje op zie ik kijken naar mijn korte haartjes. Zij zullen ook naar hun haar verlangen en jaloers zijn op t feit dat ik al zover sta. Dat mijn zware behandelingen al achter de rug zijn en mijn haar terug kan groeien. MAar een tijdje geleden zat ik daar ook nog met mijn pruik op, en als ik dan iemand zag met een korte coupe dacht ik net hetzelfde. Dan wou ik dat t ook al zover was dat mijn haar terug groeide. En nu groeit t wel maar zoooooo traag. Ik ben wel blij dat ik van die pruik vanaf ben en nu kan buiten komen zonder. MAar toch... hoe langer ik met da kort haar rondloop, hoe meer ik verlang naar mijn lange blonde lokken van vroeger.
Ik vind dat kort haar echt niet mooi. En dan mag nog iedereen zeggen hoe goed t me staat maar ikzelf vind dat niet. Dit weekend was t zelf zo erg dat ik een babyborrel wou afbellen omdat ik me niet goed voelde in mijn vel. Ik voel me just ne man.
Uiteindelijk toch de moed gehad om te gaan. Dan liep er daar een lesbische mevrouw rond(die kon t gewoon niet wegsteken)....En die was toch wel ganse namiddag naar mij aan t kijken zeker. Die zal gedacht hebben dat ik ook voor de vrouwtjes ben ...En da vind k niet leuk hoor.
Ik zou liever hebben dat de mannen naar mij kijken en me 'knap' vinden ipv de vrouwen...Gelukkig heb k genen décolleté om mee te pronken of die vrouw had me nog besprongen ;) hahahaha
Enfin, bij de psychologe heb ik een goede babbel gehad. Het ging weer over mijn angsten en over t maken van associaties. Eigenlijk associeer ik alles in mijn leven aan kanker. Pijn = kanker, vermoeidheid = kanker, keelontsteking = kanker, kort haar = kanker, ongezond eten = slecht voor kanker, uitlaatgassen = slecht voor kanker , ...
En ik moet proberen om die associaties minder sterk te maken. Want het is nu ook dat ik bij t drinken van een glaasje alcohol of bij t eten van suiker t gevoel heb dat ik met mijn leven speel. Ik heb momenten dat ik me alles ontzeg omdat ik gelezen heb dat suiker en alcohol slecht zijn voor kanker. En dan op een ander moment zeg ik : "foert, als ik dan toch herval kan ik er maar van genoten hebben. " Maar dat gevoel duurt niet lang want het schuldgevoel overheerst al snel. Met als gevolg dat ik dan terug een tijdje enorm op mijn voeding let. En dat is fout natuurlijk, ik mag niet denken dat ik met mijn leven speel door eens iets te drinken of ongezond te eten. En zo zit ik in een vicieuze cirkel. En dat is constant een gevecht tegen t schuldgevoel.
En ook dat vreet energie . En het is mogelijk dat die stress en angst ook meespeelt bij mijn keelonstekingen. Ik moet loslaten. MAar ja , makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik stelde voor om een full body scan te laten nemen, misschien dat me dat kan gerust stellen. Dan weet ik dat er (hopelijk) niks van kanker te zien is. Maar de psychologe raadt me dat af omdat ik zodanig angstig ben dat dat bij mij niet veel zal helpen.
Dat zal eventjes helpen, enkele weken, tot ik terug ergens iets voel en dan ben ik al vergeten dat op de scan niks te zien was. En dat is eigenlijk wel waar. Ik weet dat van mezelf dat dat idd niet voor lang zal helpen.
Sowieso zal die angst voor altijd blijven maar t niveau van mijn angsten is zo hoog dat t niet meer leefbaar is. En omdat ik dit niet wil tonen aan mijn familie of vrienden zeg ik er niet veel meer van en krop ik alles nog eens op. En dan lig ik alleen in mijn bed en met de ipad, weer op te zoeken en te wenen. ...en dan word ik ziek...
Na de babbel, herceptine-time. Spuitje, half uur observatie en dan naar huis. Wel eerst nog gesprek met de dokter.
Ik toon haar mijn bloedresultaten van de huisarts en wil dit met haar bespreken. Zij zegt ook dat dit beetje afwijkt maar absoluut past bij mijn keelontsteking die ik heb doorgemaakt.
De verstoorde levertest zal waarschijnlijk komen door de antibiotica die k heb genomen de voorbije maand.. En dat zal men verder opvolgen maar ik moet me er geen zorgen over maken.
De dokter neemt echt de tijd om met mij te praten. Ik ween en vertel haar over mijn angsten. Ik zeg haar dat ik gewoon wil horen dat alle kanker uit mijn lijf is dat die ook voorgoed weg is. Maar helaas, dan krijg ik t antwoord dat ze geen glazen bol hebben en dat alles mogelijk is. Maaaar niets wijst er op dit moment op dat ik hervallen ben of een nieuwe kanker heb. Ik ben nog steeds in behandeling en meer kan ik of iemand anders niet doen.
Een full body scan wil ze mij gerust voorschrijven maar ze vindt dat ook niet nodig. En onnodige scans doet men liever niet omwille van de stralingen die op latere leeftijd ook kanker kunnen veroorzaken... Dus dan doe ik t voorlopig maar liever niet.
Bloed moet wel nog eens getrokken worden en hopelijk zijn de waarden nu beter als vorige week.
100% gerust gesteld ben ik toch weer niet. Ik vertel haar dat ik eigenlijk met een dokter getrouwd zou moeten zijn zodat die me CONSTANT kan gerust stellen en samen met mij de informatie van op internet kan bekijken.
Maar helaas, Kris is niet zo thuis in de medische wereld :)
Loslaten, loslaten, loslaten,... misschien als ik dit dagelijks tegen mezelf zeg dat t me lukt :)
Bijna niet te geloven maar ik heb terug een keelontsteking. De 3de op 5 weken tijd. Gisterenavond begonnen mijn keel en klieren in hals pijn te doen. Ik voelde de bui al hangen.
En mijn vermoeden werd deze morgen door de dokter bevestigd. Keel zit ontstoken.
Tot vorige week nam ik nog antibiotica en nu ben ik al terug ziek. Dat is geen goed teken.
Heb ik te weinig gerust? Word ik psychisch te veel belast en put dat me uit? Slaat de antibiotica niet meer goed aan? Ik weet t niet en de dokter ook niet.
De kans is klein dat er een rechtstreeks verband is met de chemo maar t kan natuurlijk wel een weerslag zijn van alle zware behandelingen. Ale dat hoop ik want ik maak me serieus zorgen. Mijn bloed is getrokken en hopelijk kan dat me iets meer geruststellen. De uitslag weet ik morgen.
Ik moet nu nog eens een kuur antibiotica nemen en zoveel mogelijk rusten.
Ik vrees dat de 20 km van Brussel, waar ik aan zou deelnemen om geld in te zamelen voor stichting tegen kanker, hierdoor in t gedrang komt.
Vorige vrijdag heb ik wel 16km gelopen en dat ging redelijk goed. Maar zo n inspanning vraagt natuurlijk wel wat van t lichaam.
Ben k misschien te vroeg na keelontsteking gaan lopen en daardoor hervallen?
Ik lig hier nu -met tegenzin- in de zetel. Zien hoe lang k dat ga volhouden om t rustiger aan te doen?
Wordt vervolgd
sofie
Vorige maand had ik een keelontsteking, antibiotica gekregen en na een paar dagen was k Beter.
2 weken later grieperig met zware verkoudheid, hoofdpijn en oorpijn.
Na enkele dagen ook weer uitgeziekt.
En nu heb k terug een keelontsteking. Ik was nog maar de eerste dag aan zee met lauren en ik voelde de keelpijn al opkomen. Gisteren koorts erbij en echt veeel pijn. Dus hier Dan maar naar dokter. Idd, keelontsteking. Terug antibiotica...
Ik moet t dus veel rustiger aandoen Want mijn weerstand is niet ok. Ik zal dus verplicht meer moeten rusten en minder uitstapjes moeten doen. Ik voel zelf ook dat k eigenlijk te veel doe maar ik geef niet graag toe aan vermoeidheid. Ik Ben nu eenmaal iemand die graag altijd bezig is of op zwier gaat.
De dokter zei dat ik niet mag onderschatten wat ik allemaal heb doorstaan de voorbije maanden en dat dat nog lang in t lichaam kan blijven hangen. Dus enkel rust en opt gemakske beetje sporten, gevolgd door rust,kan me er terug bovenop helpen.
Binnen goeie 2 weken, als k terug in t UZ moet zijn ga k alleszins vragen om mijn bloedwaarden nog eens na te kijken. Een viertal weken geleden waren bepaalde waarden niet zo goed, maar dan had k al die keelontsteking dus dan geeft dat soms een vertekend beeld in t bloed.
Ik hoop Dat alles toch in orde komt met mijn weerstand want ik denk dan ook weeral aan erge dingen zoals herval, nieuwe kanker, ... Het ging laatste tijd iets Beter met mijn angsten en nu dit weer...
Morgen moet ik voor de 2 de keer bij de plastisch Chirurg om te praten over borstreconstructie. Ik hoop dan de knoop te kunnen doorhakken Over welke operatie ik ga laten uitvoeren. Er zijn verschillende mogelijkheden met elk zn voor-en nadelen. Ik hoop ook de datum al te kunnen vastleggen. Ten vroegste kan dit in augustus ( ten vroegste 6 maand na bestralingen). Ik verkies dan september- oktober. Dan krijg k voor mijn verjaardag een nieuwe borst als cadeautje 😉
Meer hierover volgende week
Eindelijk vliegt ze in de vuilbak, die vervelende en lelijke pruik!
Voorbije zondag, op carnaval, ben ik voor de eerste keer buiten gekomen zonder pruik. Iedereen ziet er een beetje gek uit op carnaval dus twas de ideale Moment 😉
Kris heeft me wel duwtje in de rug moeten geven want zonder hem had ik t niet aangedurfd.Ik vind mijn haar zelf nog iets te kort om ermee buiten te komen, maar ik moest toch eens dé stap zetten. En die pruik zag er, na 6 maand en half gedragen te hebben, echt niet meer uit.
Eerst had ik nog een Foto op Facebook gepost zodat iedereen al eens kon zien hoe k eruit zie zonder want ik ben echt wel iemand anders op t eerste zicht. Bruin , kort haar én een bril ipv lange, blonde lokken... T verschil is groot. En Mensen zouden me misschien anders gewoon voorbij lopen omdat ze me niet herkennen.
Ik moet zeggen dat ik niet verwacht had zoveeeeeel positieve reacties te krijgen. Iedereen vindt t blijkbaar wel mooi ( behalve ikzelf). Of ben ik de enige die eerlijk ben 😉 Ik vind het echt zoooo lelijk. Mensen zeggen misschien wel dat t me staat maar als dat bij jezelf is is dat toch nog iets anders hoor. Ik kan er maar niet aan wennen. Voel me Juist een "manwijf".
En ik geloof zeker dat er mensen zijn die t mooi vinden maar er zullen ook wel mensen zijn die zeggen dat ze t mooi vinden om me niet te kwetsen. Vrienden gaan nooit zeggen dat t lelijk is natuurlijk 😊 En als ik de rollen zou omdraaien zou ik ook zo zijn, je wil toch niemand kwetsen door te zeggen dat kapsel lelijk is. En al zeker niet in geval Van ziekte.
Dus wie t nu echt mooi vindt of wie gewoon zegt dat t mooi is, dat onderscheid weet k niet 😉
Maar, de moeilijkste stap is gezet en nu is t wel al makkelijker om buiten te komen. Ik zie dikwijls wel mensen staren en zie ze gewoon denken " die mevrouw zal kanker gehad hebben ".
Zelf ik denk ook zo. Als ik iemand zie met erg kort haar, maar écht kort, dan ga ik ook uit Van de veronderstelling dat die mevrouw Chemo heeft gekregen. En in de meeste gevallen is dat dan ook wel zo. Want weinigen zetten hun haar zoooo kort, gewoon omdat t mooi en praktisch zou zijn.
Ik hoop nu maat dat t door de buitenlucht sneller groeit en dat k snel een echt kapselke heb.
Voorbije maandag heeft de verpleegster de plakkertjes van mijn litteken verwijderd. (na verwijderen port a cath). Ziet er goed uit zei ze.
Gisterenavond begon dat litteken serieus pijn te doen en merk ik enige roodheid op. Ik voel aan de uiteinden knobbeltjes onder de huid.
Bij het plaatsen heb ik dat ook gehad en is dat beginnen ontsteken. Men zei me toen dat t meestal een knoopje is van de verteerbare draadjes dat onderhuids niet goed verteerd.
Nu ziet t litteken er niet echt goed uit, opgezwollen en rood. Kan dat nu eens niet allemaal meezitten? Straks kan k terug bij den dokter gaan lopen.
Ik zal nog even afwachten en zien of t niet te veel verslecht maar als t echt volledig ontsteekt zal men dit wel moeten behandelen vrees ik.
Ahja , gisteren dan gebeld voor bloeduitslag. Cholesterol was goed. Tumormarkers en hormonen zijn niet nagekeken, ook al had ik dat expliciet gevraagd.
De dokter aan de telefoon zei dat t nu geen enkel nut heeft om tumormarkers na te kijken .
Heb dat dan nog eens opgezocht op internet en ik las dat men zich baseert op tumormarkers als er idd uitzaaiingen zijn. Als men dan behandelt met chemo of andere medicatie kan men aan de hand van de
tumormarkers zien of de behandeling aanslaat of niet.
Bij mij moet men ervan uitgaan dat er geen uitzaaiingen zijn nu dus omwille van die reden wordt dit niet nagekeken. Want soms kan iemand tumormarkers in het bloed hebben , ook al is er nergens kanker te bespeuren.
Men wil dus in mijn geval geen nodeloze paniek veroorzaken. Al wou ik langs de ene kant wel een geruststelling krijgen maar langs de andere kant wil ik ook geen nodeloze paniek. Dus we zullen er dan maar over ophouden .
Sinds zondagnacht begon mijn keel pijn te doen. Lauren was zondag koorts beginnen krijgen dus ik dacht dat ik het van haar had overgenomen. Op maandag kon ik amper slikken van de keelpijn. Ik heb vroeger meerdere keelontstekingen gehad
en wist al hoe laat t was. Ik kon op dat moment niet naar de dokter want moest ganse voormiddag naar het UZ . Ik zal mijn dosis herceptine krijgen (die ik om de 3 weken krijg) en moet ook op controle bij borstprof en radiotherapeute.
Eerst naar de dagkliniek. Telkens ik op de gang kom van de dagkliniek oncologie (waar de chemo gegeven wordt) overvalt de geur me van de chemo. Alé, allicht is dat niet de geur van chemo maar ik associeer de geur die er hangt met chemo.
Mijn maag keert zich. Ik probeer niet aan de chemo te denken en focus mij op iets anders. Ik krijg een kamer toegewezen waar een andere patiënte chemo krijgt. Mijn maag keert zich nog eens. GElukkig mag t gordijn toe als ik mijn inspuiting krijg. Dan zie ik de baxter chemo niet hangen van die mevrouw.
Na 5 minuten (die inspuiting die subcutaan gebeurt moet gebeuren over 5 minuten, anders zou t te veel branden) zit de herceptine erin. Mijn bloed wordt ook getrokken. Ik vraag wat er allemaal zal nagekeken worden in het bloed. De verpleegster zegt dat ze t niet weet. Ik vraag of ze kan vragen om ook triglyceriden na te kijken (de hormoontherpie kan namelijk voor verhoogde cholesterol zorgen), de hormonen en tumormarkers (dit geeft een beeld van een eventuele uitzaaiing).
Ze gaat t doorgeven aan de dokter. Morgen mag ik bellen voor de uitslag. Het nakijken van de tumormarkers bezorgt me wel wat stress. Stel dat.... neen, ik denk er niet aan en vertrek van de dagkliniek naar polikliniek gynaecologie (andere kant op het domein van het UZ). Intussen weet ik mijn weg daar al goed dus ik stap vastberaden naar de poli. Weeral beetje zenuwen want het is mijn eerste controle.
Prof vraagt hoe t gaat. Ik zeg dat t fysiek redelijk gaat. Hij vraagt of ik nog sport en ik bevestig. Hij wil me onderzoeken. Hij betast t litteken grondig. Ook voelt hij eens aan mijn lymfeklieren onder sleutelbeen en onderzoekt hij mijn andere borst.
Voelt goed aan zegt hij. Er is een mannelijke stagiair bij en die moet ook nog eens voelen. Ik kan al niet meer tellen hoeveel verschillende mannen intussen mijn borst(en) al betast hebben hoor ;)
De prof zegt dat ik voor verdere opvolging bij mijn gynaecologe van vroeger mag gaan. Ik zei dat ik daar toch niet zo happig op ben omdat zij ten slotte wel een verkeerde diagnose had gesteld. Had t van haar afgehangen dan had ik hier nu nog rondgelopen met 2 borsten maar was de kanker misschien al helemaal uitgezaaid. Ik zei dat t vertrouwen wel weg is bij die gynaecologe. Hij zei dat de kans dan ook klein was... Hij verdedigt haar.
Ik vraag nogmaals of t niet de bedoeling is om voor opvolging steeds naar het UZ te komen. Eveneens ook voor onderzoek eierstokken en baarmoeder. Hij zegt dat ik binnen een jaar een mammografie moet laten maken in UZ maar in tussentijd om de 3 maand naar gewone gynaecoloog.
Ik ging ervan uit dat vandaag mijn eierstokken en baarmoeder ook zouden nagekeken worden maar dat was dus niet t geval. Noemen ze dan intensieve opvolging.... Beetje teleurgesteld vraag ik nog een paar dingen maar de antwoorden zijn nogal vaag.
Ik wou graag dat er werd nagekeken of de hormoontherapie werkt omdat ik eigenlijk geen last heb van de bijwerkingen (ben ik natuurlijk wel blij om maarja, werkt t dan wel goed??) . Hij zegt dat men dat in het bloed niet echt kan zien. Er kunnen kruisreacties gebeuren waardoor er soms een verkeerd beeld wordt gegeven. Ik moet er maar van uit gaan dat t werkt. Alé , dat is ook geen geruststelling hoor. Ik stel nog een paar vragen maar slechts de helft van de vragen die op mijn lijstje stonden. Ik heb er geen zin meer in want de antwoorden kunnen me toch niet geruststellen.
Ik druip dan maar af want ik moet naar mijn volgende afspraak bij de radiotherapeute. Dat is in een ander gebouw dus ik kan intussen een frisse neus nemen. Mijn keel doet verschrikkelijk veel pijn. Dat ik maar snel naar huis kan.
Ik ben op tijd op mijn afspraak maar geen radiotherapeute te zien. Ik wacht en wacht... Na 40 minuten zit ik daar nog. Ik zoek iemand om t na te vragen. De verpleegster zegt dat ik voor controle elders moet zijn . Alé vooruit,..en niemand die me dat eens zegt. De verpleegster neemt me mee naar de afdeling waar ik moet zijn.
Gelukkig is de radiotherapeute er nog en kan ik alsnog bij haar. Het is wel weeral iemand anders, weeral iemand in opleiding. Ze kijkt naar de bestraalde huid en zegt dat die er goed uit ziet. Ook onderzoekt ze nog eens mijn andere borst.
Na het onderzoek stel ik nog wat vragen over de laattijdige bijwerkingen van bestralingen (hartschade, longschade, schilklierschade, huidkanker,...). Ze beantwoordt mijn vragen en probeert me beetje gerust te stellen met t feit dat de huidige bestralingstechnieken veel verbeterd zijn . De vitale organen worden zoveel mogelijk gespaard. De onderzoeksresulaten van de huidige technieken zullen maar voor binnen een 5tal jaar zijn. En die zullen alleszins beter zijn dan de onderzoeksresultaten van de voorbije jaren. Dus sowieso minder schade. Ook zegt ze dat niet alle bijwerkingen voorkomen maar dat men mij wel levenslang zal blijven opvolgen. Binnen 6 maand moet ik terug op controle en daarna jaarlijkse controle.
Eindelijk, ik kan naar huis. Mijn keel doet zoveel pijn en voel me koortsig.
Savonds ga ik naar de dokter en mijn vrees wordt bevestigd, keelontsteking. Ik krijg antibiotica voorgeschreven. Wellicht is mijn weerstand wel wat lager door de voorbije periode en ben ik daardoor ziek geworden.
Zoals beloofd (met enkele dagjes vertraging) hierbij 2 foto's van mijn kort haar. De foto's zijn 2 maand na mijn laatste chemo getrokken.
Ik ga proberen om elke maand een foto te posten van mijn haar, zodat jullie kunnen zien of t groeit (of niet groeit, want ik ik heb de indruk dat er niet veel leven inzit in de haargroei)
Op de ene foto heb ik mijn bril opgezet en op de andere niet. Wat vinden jullie t beste?
Ik vind persoonlijk met bril beter. Dat leidt een beetje de aandacht af en breekt mijn gezicht een beetje.
Maar sowieso vind ik het nog erg lelijk. Ik heb mijn kort kopje al aan een aantal goede vriendinnen getoond maar me echt vertonen zonder pruik durf ik nog niet. Eén vriendin kreeg tranen in de ogen toen ik mijn pruik afdeed. We moesten samen wenen. Zij vond dat korte haar echt confronterend. Het korte haar gaf haar het beeld van een 'kankerpatiënte' terwijl ze me tijdens mijn behandelingen nooit als zieke had gezien.
Het is sowieso een grote stap om ineens zonder pruik naar buiten te komen. Van het blonde lange haar naar het korte bruine haar... het verschil is groot. Hoe gaan de mensen reageren? Ik hoor de mensen al zeggen: "ocharme, die zal kanker hebben..." . Het etiket van kankerpatiënte, dat ik absoluut niet wil zal ik door t korte haar wel krijgen vrees k. Al zal dat natuurlijk wel beteren naarmate t groeit. Dus ik denk eraan om mijn pruik (die intussen bijna uit elkaar valt ;) ) toch nog een tijdje te dragen. Ik draag mijn pruik nu al 5 maand dus ik ben ze wel al meer dan beu...
Sinds gisteren pijnstillervrij :) de pijn na het verwijderen van port a cath vermindert elke dag. Ik ga me straks zelfs klaar maken om eens te gaan lopen. Zal zien of t te doen is, misschien geven schokken van te lopen wel wat pijn. Maar mijn benen zijn te veel aan t kriebelen... Van niet te sporten word ik lui. En van lui zijn word ik moe en dan heb k niet veel zin meer om te sporten. Dus na paar dagen rust vlieg k er dan maar terug in...
Ps: Deadline voor foto nadert...( had gezegd vorige week of deze week)
Ik zoek eigenlijk nog beetje de moed om foto te plaatsen want mijn haar groeit echt zooooo traag. En ik vind t echt spuuglelijk. Mijn dure vitaminen geven toch niet t gewenste resultaat. Afzetters!!
En al aan wie zegt dat haar toch wel snel groeit na chemo raad ik aan om haar eens bros te zetten, dan zal je zien dat t echt heel erg traag gaat. Sommigen zeiden:" Je gaat da met de minuut zien groeien". Wel, hoeveel moeite ik ook doe en in de spiegel kijk...Ik zie t NIET groeien. En ik wacht langer dan een minuutje hoor...
Moet wel zeggen dat wenkbrauwen en wimpers al bijna terug zoals vroeger waren. Moet mijn pincet zelfs al bovenhalen om wenkbrauwen beetje bij te werken. Ofwel werken die vitaminen daarop ipv op mijn hoofdhaar. Straks krijg k nog " one big eyebrow" ;)
En mijn scheermesje is ook al bijna aan vervanging toe... :) Maar de kapper zal k toch nog niet direct moeten opzoeken...
Het kost me moeite om mijn arm omhoog te krijgen om te typen maar eenmaal dat mijn arm op de computer steunt lukt het wel. Ik heb wel veel pijn, meer dan op voorhand gedacht eigenlijk.
Ik herinner me dat de plaatsing ook pijnlijk was maar dat t zo erg was , was ik al een beetje vergeten... Maar ben blij dat de katheter eruit is nu. Paar dagen op de tanden bijten en dan zal t wel beteren.
Ik blik nog even terug naar de operatiedag gisteren...
10u, aangekomen in het UZ meld ik me aan in de dagkliniek. Ik krijg een armbandje met gegevens op en mag dan plaatsnemen in de grote wachtzaal.
Mijn papa is bij me. Ik mag na de operatie niet met de auto rijden dus ik moest een begeleider mee hebben. En mijn papa kan me nogal goed kalmeren dus hij is de ideale begeleider.
Een hele grote wachtzaal met ook veel volk. Als iedereen hiervan een ingreep moet ondergaan dan zullen de chirurgen een lange dag hebben denk ik bij mezelf. En zal ik hier nog wel een tijdje moeten wachten ...
Maar na nog geen kwartiertje komt er al een verpleegster naar me toe. Ze overloopt wat er gaat gebeuren. Ze zegt dat t plaatselijke verdoving zal zijn en dat t snel aan mij zal zijn omdat de persoon voor mij
al op de operatietafel ligt. Ik vraag of ik sedatie kan bij krijgen omdat ik nogal angstig ben. Ze zegt dat ze dat moet navragen maar dat dat normaal gezien geen probleem is. In dat geval zou ik wel na de operatie nog naar
de ontwaakzaal moeten voor een uurtje en moet ik ook nog beetje langer op de kamer blijven. Ze zegt dat er dan ook infuus wordt gestoken en dat ik geïntubeerd zal worden. Ik twijfel maar beslis dan toch om t bij plaatselijke verdoving
te houden. Dan heb k dat ook eens meegemaakt.... De verpleegster is nog niet goed weg of ik moet weeral naar de wc (al voor de 5de keer deze ochtend). Zenuwen....
Nog niet goed terug van t toilet of een andere verpleegster stond me al op te wachten om me naar mijn kamer te brengen. Mijn papa mocht mee.
Op de kamer lag mijn operatieoutfit al klaar. Operatiekleedje, steunkousen en sexy sloefjes (zie foto's). Ik vraag aan de verpleegster of ik eventueel een kalmeerpilletje kan krijgen. Ze brengt me een pilletje .
Ik hoop dat t snel begint te werken want ben zenuwachtig. Mijn bloeddruk wordt nog eens gemeten en die is erg laag. Heel lage onderdruk zegt ze maar beter een lage dan een hoge bloeddruk.
Zo angstig zal ik dan toch niet zijn want dan is de bloeddruk meestal veel hoger, en ook de hartslag. Maar toch, het pilletje is binnen en baadt t niet dan schaadt t niet he.
Sexy kleertjes aangedaan, nog een selfie nemen, papa kus en knuffel geven en wachten op de verpleegster. (En nog eens naar het toilet :) )
Daar is ze al, verpleegster van t operatiekwartier. Ik mag te voet met haar mee.
In de operatiezaal mag ik plaatsnemen op de operatietafel. Ik krijg nog een mutske op en men legt een deken over mij zodat ik geen kou krijg.
Dan komt chirurg binnen en hij stelt zichzelf voor. Hij zegt kort wat hij gaat doen en voegt eraan toe dat de operatie goed zal meevallen.
Ik ben al een beetje geruster maar toch lig ik te bibberen. Ik weet niet goed of dit van de kou is of van de angst. Rampscenario's spelen zich weer af in mijn hoofd.
Straks schuift de chirurg nog uit met zijn mes als ik zo ongecontroleerd lig te bibberen... De verpleegster komt net op tijd naast me zitten en neemt mijn hand vast.
Ik zeg haar dat ik niet de indruk heb dat t kalmeerpilletje werkt. Ze begint met me te praten en dan stop ik met bibberen. Alles wordt afgedekt, ik word ontsmet (de zone rond sleutelbeen) en dan kan er gestart worden.
"Klein prikje "(dat zegt men altijd , ook al is t een grote venijnige prik). Maar in dit geval was t echt maar een klein prikje. Niet pijnlijk. Dit in tegenstelling tot het inspuiten van de verdovende vloeistof. Alsof men met de naald
zat te peuteren in mijn spieren. Erg pijnlijk en branderig. Ik mocht in de verpleegster haar hand knijpen maar deed dit niet. Maar mijn tenen krulden wel van de pijn. Na een 10tal seconden was t gedaan.
Nu kon de verdoving inwerken. Chirurg duwde even met scherp voorwerp (veronderstel ik toch) en vroeg of ik dat voelde. Ik voelde dat niet. Dan begon hij te snijden maar toen zei ik "auw". Toch nog niet voldoende verdoofd.
Eventjes bijspuiten en dan kan de operatie pijnloos worden verder gezet.
De verpleegster stelt me vragen over mijn werk, over mijn dochter, woonplaats,.... De chirurg mengt zich in ons gesprek en zo wordt t nog een gezellig koffiekletske :)
Na een tijdje vraag ik of de katheter er al uit is. De chirurg bevestigt en is nu t littekenweefsel van de vorige operatie aan t wegsnijden. Want dat was niet zo mooi genezen omwille van ontsteking.
Dan zal ik een nieuw litteken hebben dat minder breed zal zijn.
"Zo, klaar. Nog een plakker erop en je mag naar je kamer ".
Amai dat viel goed mee. Geen pijn .
Ik wandel terug naar de kamer en ik voel me opgelucht. Ook blij dat ik het heb gedurfd om me enkel plaatselijk te laten verdoven.
Eerst nog iets eten op de kamer (want had enorme honger omdat ik nuchter was gebleven voor operatie) en dan naar huis.
Nog geen 10 minuten zat ik in de auto en de pijn begon op te komen. Dat was te verwachten .
Eenmaal thuis gekomen paracetamol genomen en me in de zetel gelegd. Ik heb enkele uurtjes geslapen want was doodmoe. Kalmeerpilletje begon dan pas te werken precies. Ik was volledig ZEN :)
Naar de avond toe verbetert de pijn er niet op. Ik kan mijn arm amper nog bewegen. Gelukkig heb ik hier 2 schatjes rondlopen die me goed helpen. Lauren trekt mijn broek en kousen uit en Kris helpt me voor t bovenstuk uit te doen.
Dat is erg pijnlijk. In alle posities heb k gestaan, maar alé tis gelukt. Pyjama is aan :)
Steunkousen CHECK, juwelen uit gedaan CHECK, grote honger CHECK ....Klaar om straks naar t operatiekwartier te vertrekken.
Mijn port a cath wordt vandaag verwijderd. Die zit er nu 6 maand in, sinds eind juli. Aangezien ik geen chemo meer moet krijgen mag port a cath eruit.
Om 10 u moet ik me aanmelden in de dagkliniek en ongeveer 2 uurtjes later zal ik geopereerd worden.
Ik zal plaatselijk verdoofd worden en krijg hierbij ook sedatie. Dat is een lichte verdoving. Zo zal k eventjes weg zijn maar na de operatie ook weer heel snel bij bewustzijn.Maar dan zal k van de operatie zelf niet veel meer weten. Enkel plaatselijke verdoving kan ook maar dat zie k niet zitten. Ben veel te bang om alles bewust mee te maken.
Normaal gezien duurt de ingreep een half uurtje / uurtje.
Daarna zal ik redelijk snel naar huis mogen .
Pijn ga k sowieso hebben want bij t plaatsen was de pijn verschrikkelijk de eerste dag. Nu mag er natuurlijk wel iets uit maar sowieso worden de spieren terug getoucheerd ( port a cath zit vastgenaaid in spieren onder sleutelbeen) en dat zal k zeker voelen. De paracetamol van 1 gr ligt alleszins al klaar voor straks.
Mijn buik is hier nu toch aan t grommen van de honger.... Dat zal nog een lange voormiddag worden.
Ik probeer na operatie zeker iets op blog te schrijven.
Wordt vervolgd
Sofie
Vorige week merkte ik dat t model een beetje uit mijn wenkbrauwen was. Ook had ik regelmatig eens jeuk aan mijn wenkbrauwen. Ik vreesde t ergste.... ( want haaruitval op.mijn hoofdhuid begon ook met jeuk).
Een dag later zag ik t goed. Mijn wenkbrauwen begonnen uit te vallen. Oooooh neeeeee!! Dit had ik totaal niet meer verwacht! Ik was al zo blij dat ik een van de weinige vrouwen was die tijdens chemo wimpers en wenkbrauwen niet was verloren.
Laatste chemo is nu 7 weken geleden en toch werkt dat nog door in mijn lichaam. Voor eventuele kankercellen is dat goed maar voor de wenkbrauwen en wimpers dus niet. En dat terwijl mijn hoofdhaar al goed aan t groeien is. Ook mijn benen heb ik al terug moeten scheren en bikiniproof ben ik ook niet meer ;)
Wat me nog niet was opgevallen , was dat de blonde haartjes op mijn armen ook allemaal weg zijn. Ik heb dat zelfs niet gemerkt als die uitvielen Maar ik zie dat die nu ook beginnen te ' schieten' .
De wenkbrauwen en wimpers.... Ik had nog wel wat wimpers maar heel weinig. En nu bijna niks meer....en hier of daar nog een verloren wenkbrauwhaar. Maar ik zie wel dat er al korte wimpertjes staan :) die groeien dus ook al terug.
En op de plaats waar mijn wenkbrauwen stonden zie k donshaartjes. Dus allicht zullen deze ook snel groeien. Gelukkig zal k dan geen lange periode zonder wimpers en wenkbrauwen moeten rondlopen. In tussentijd teken ik dan maar wenkbrauwen want zonder is maar een raar zicht hoor. Gelukkig valt t voor niemand op. Leve de make-up :)
Gelukkig zijn er nog die enkele ' verloren' wenkbrauwhaartjes, zo weet k waar k moet bijtekenen. Want een wenkbrauw die te hoog of te laag staat, da zou ook geen zicht zijn natuurlijk.
Mijn brilletje, dat ik na mijn eerste chemo had gekocht ( met t oog op aandacht leggen op de bril en niet op de uitgevallen wimpers) draag ik nu regelmatiger.
Ik denk dat ik t ook ga dragen als ik voor de eerste keer zonder pruik buiten kom. Dan ligt de aandacht misschien ook wat meer op de bril dan op mijn korte coupe :)
Deze week of volgende week post ik misschien een foto van mijn korte coupe.
Zo verneem ik misschien wat jullie ervan denken en of ik er binnenkort mee kan buiten komen.
Want t verschil is toch wel groot hoor met mijn blonde pruik. Zo zie k er zeker uit als een ' zieke' vrouw. En ik zie de mensen dan al denken: " Ocharme, das da meiske die kanker heeft..."
Kort, bruin broske... Straks krijg k nog aantrok van de lesbische vrouwen... Zien dat kris zoveel mogelijk naast mijn zijde loopt dan :)
Nog een grappige anekdote van Lauren.
Vorige week kamde ik haar haartjes. Soms zitten er knoopjes in en roept ze eens " auw" tijdens t kammen. Ik kam voorzichtig maar kan niet vermijden dat t soms eens pijn doet. Nadat ze 2 keer " auw " had geroepen zei ze: " mama, tante Kim ( kris zijn zus is onze kapster) moet mijn haartjes komen knippen." En ik antwoordde daarop: " een klein beetje korter dan?"
En ze zei: " neen mama, korte haartjes zoals jou! " en ik vertelde haar dat we dat toch niet kort gaan laten knippen, dat zo n kort haar niet mooi is voor meisjes, dat ik dat ook niet mooi vind. En toen zei ze: " maar dan ga ik ook een pruikje dragen zoals jou" :)
Wordt vervolgd
Sofie
Voorbije donderdag heb ik mijn laatste bestraling gekregen. Ik denk dat t tijd werd dat t einde naderde want mijn huid begon nu toch beetje te reageren. Lichte jeuk en roodheid op de bestraalde zone. En ook beetje stijfheid in de okselzone.
Die roodheid en jeuk kan nog beetje verergeren ( tot 14 dagen na de laatste bestraling) maar die zal wel verdwijnen.
Een lichte verkleuring van t litteken kan wel blijvend zijn. Sowieso blijft die huid voor altijd gevoelig. Eens bestraald, voor altijd beschadigd. Zonnebaden is dus afgeraden. Is wel mogelijk mits een hoge beschermingsfactor zonnecrème. Maar ik smeer me sowieso al goed in tegen de zon dus dat zal geen probleem zijn.
Die stijfheid in de oksel baart me meer zorgen. Dit kan wijzen of aanmaak van littekenweefsel ( doordat bestraling gezond weefsel kapot maakt en dat herstelt zich dan waarbij littekenweefsel kan aangemaakt worden).
Ik probeer mijn arm nu toch regelmatig eens te rekken zodat die stijfheid zeker niet toeneemt . Of ik t kan vermijden weet ik niet maar ik kan maar proberen.
Al een 2 tal maand heb ik ook pijn in mijn schouderblad. Dat heb ik al meerdere keren gezegd tegen de dokters maar ze zeggen " dat t wel niks zal zijn". Heel erg geruststellend is dat niet.
Nu is die pijn wel verergerd en straalt die uit naar mijn ribben en zijkant lichaam. Ik zal ze maar van uitgaan dat dit door de bestralingen komt ofdat t spieren zijn die ontstoken zitten.
Als ik er te veel aan denk dan schiet ik altijd in paniek. Dan denk ik dat er een uitzaaiing is. Maar de dokters zeggen dat dat normaal gezien niet kan. " normaal gezien'.... Als t niet betert ga ik toch eens vragen of men een scan kan maken want de ongerustheid speelt me te veel parten.
Wordt vervolgd
Sofie
Normaal gezien krijg je na een onderzoek nooit onmiddellijk de resultaten. Die worden doorgestuurd naar de behandelende arts en die brengt dan de patiënt op de hoogte.
Na een onderzoek vraag ik toch meestal aan de verpleegkundige of ze me t resultaat reeds kunnen doorgeven. Zodat ik niet langer in de onzekerheid blijf.
Na t hartonderzoek heb k dan ook gevraagd of t goed was. Men ging t aan de dokter vragen. Even later kwam verpleger zeggen dat de waarden van de pompfunctie dezelfde waren gebleven. Geen schade dus tot nu toe. Gelukkig.
Wordt vervolgd
Sofie
Met enige vertraging ( door file) toegekomen in t Uz. Mijn weg naar t UZ Gent ken ik inmiddels al blindelings. Maar ik hou toch maar mijn ogen Open want die vrachtwagenchauffeurs op de snelweg die kijken naar niks he. Zo n gevaar op de baan. Grrrrr, ik kan mij der echt aan ergeren. Die verzetten zich zonder te kijken en houden zich met allerlei zaken bezig behalve met op de baan te letten ( neuspeuteren, bellen, eten, naar tv'tje kijken, op laptop werken, ... Vanalles heb k al gezien. En dan verschiet Men ervan dat er ongevallen gebeuren... Tssssss...
Door t verkeer ben ik al volledig onder stress en dan nog eens 40 min te laat voor bestraling door de file. Mijn dagje begint al goed... Maar ik krijg mijn dosis straaltjes alsnog. Dus dat is goed :) " straaltjes" , zo heb ik dat uitgelegd aan Lauren. Mama krijgt straaltjes op borstje ( geamputeerde borst) om de stoute beestjes weg te jagen. Een dag na mijn uitleg vroeg Lauren : " Mama, zijn die vliegjes nu al weg uit je borstje? " Ik vroeg: " vliegjes? Bedoel je die stoute beestjes? ". " ja" zei ZE :) ZE vroeg ook :" Als de vliegjes weg zijn, mag je dan terug in de turnzaal werken?" Ik heb gezegd dat ik dan van de dokter nog veel moet rusten en dat k dan terug mag werken.
Dan zei ZE: " ja en als mama haar borstje terug is ben je genezen he? ". Want ik heb haar ook verteld dat de dokter mij een nieuw borstje gaat maken.
ZE vroeg dan ook of de dokter mijn borst met mes heeft weggesneden. En of dat pijn deed. En of er veel bloed was. :) Mja begin dat maar eens uit te leggen he aan een kind van 3 jaar :)
Ik heb dan gezegd dat mama dan aan t slapen was door medicijntjes en dat ik dat niet heb gevoeld en ook niet heb gezien als de dokter mijn borstje heeft weg gesneden.
Als ik nu naar de bestraling moet vraagt ZE of ik dan ook ga slapen op t bed :)
Lauren begrijpt t toch wel allemaal goed. Beter dan dat wij soms beseffen. ZE stelt zoveel vragen want ZE wil weten wat er allemaal gebeurt in t ziekenhuis. Nu wil ZE zelf op You tube kijken naar filmpjes van t ziekenhuis...
Op dit moment ben ik aan t wachten voor ejectiefractie ( hartonderzoek). Ik heb zonet radioactieve vloeistof ingespoten gekregen en moet straks onder toestel liggen dat nagaat of er voldoende bloed in en uit t hart wordt gepompt. Dit onderzoek moet ik om de 3 maand ondergaan om na te kijken of er geen schade is aangericht door de chemo en herceptine. Ik hoop op een goed resultaat want anders moet dosis herceptine die k om de 3 weken krijg aangepast worden én heb k later veel meer kans op hartproblemen. Hopen dat alles dus ok is.
Wel weer beetje stress want tis nu nog niet aan mij. Tzal nipt worden om Lauren op tijd van school af te halen. En heb nog geen plan B voorzien... Da duurt altijd zo lang he in t ziekenhuis. Heb hier al meer als één broek versleten intussen ;)
" mevrouw verbeken" Tis aan mij :)
Wordt vervolgd
Sofie
Intussen al 11 bestralingen achter de rug. Nog 4 te gaan.
Tot nu toe ondervind ik er niet te veel last van. De radiotherapeute zie ik wekelijks en zij staat versteld over de goeie conditie van mijn huid. Geen roodheid, geen jeuk,... Alles ziet er goed uit.
Sinds enkele dagen heb k nu wel last van stekende pijnen op de bestraalde zones. Zal eens moeten vragen of dit normaal is.
Bestralingen kunnen oa ook late bijwerkingen veroorzaken . Om die reden zal ik door de radiotherapeute nog verscheidene jaren opgevolgd worden.
( misschien ook voor statistieken).
Om me beetje gerust te stellen heeft radiotherapeute nagekeken welke dosis straling mijn organen zoals hart, longen en schildklier krijgen. De dosis is relatief laag maar kans op schade is er wel.Bestraling voel je niet, hoor je niet, zie je niet, maar t straalt wel degelijk veel kapot. Eventuele achtergebleven kankercellen kunnen doodgestraald worden. Althans, dat is de bedoeling. Maar Men kan niet vermijden dat gezonde cellen ook kapot gemaakt worden.
Daardoor kan vermoeidheid ook de kop opsteken naar t einde van de bestralingen toe. De radiotherapeute zei me vorige week dat ZE vermoedt dat de vermoeidheid eerstdaags zou toeslaan. Maaaaar ZE heeft ongelijk :) geen last van. Ik blijf sporten en voel me fysiek ok. Na de bestralingen ga k er trouwens echt invliegen op sportief gebied. Ik wil tegen de zomer terug strak staan :)
Vorige week dinsdag heb in mijn eerste spuit Nolvadex gekregen. Dat zal ik maandelijks krijgen en zorgt ervoor dat mijn eierstokken geen oestrogenen meer produceren. Oestrogenen zijn voor mij gevaarlijk omdat oestrogenen ( in mijn geval) een voedingsstof zijn voor kanker. Daarom mag ik dit niet meer produceren. Dit om de groei van een lokaal recidief ( indien restje in littekenweefsel nog kwaadaardig zou zijn, ondanks de chemo en bestralingen) te vermijden en ook om te vermijden dat er elders een kanker(uitzaaiing) zou ontstaan.
Bovenop die maandelijkse spuit moet ik ook dagelijks een pilletje nemen die inwerkt op de hersenen zodat er ook vanuit de hersenen geen opdracht meer kan gegeven worden om hormonen aan te maken in t lichaam.
Het gevolg is volledige menopauze. Zonder natuurlijke overgang zoals bij de meeste vrouwen, maar gewoon menopauze van de ene op de andere dag. Dit kan ernstige bijwerkingen geven ( die ik vorige keer al eens beschreven heb). Maar tot nu toe nog geen last. Ik verwacht op elk moment een " vapeurke" maar heb er nog geen gehad. Maar komen zullen ZE zeker dus tis een kwestie van tijd..misschien een cadeaubon met vapeurkes onder de kerstboom... ;)
wordt vervolgd
Sofie verbeken
Ga weg uit mijn lijf!
Eindelijk vliegt ze in de vuilbak, die vervelende en lelijke pruik! 
