Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
20-12-2016
de meisjes
Onze oudste dochter is zeer gefrustreerd. Agressief. Ze gooit met de dingen en verscheurt haar cursussen. Schopt de stoelen omver. Verscheurt de rol van het keukenpapier. Ze klopt op de tafel en brult. Erna loopt ze naar boven, gooit ze de deur dicht en stampt ze op elke trede van de trap. Aandachttrekkend, om te laten horen dat ze boos en gefrustreerd is. Ik ga naar boven en probeer rustig met haar te praten. Ze wil niet meer naar school, kan haar leerstof niet, het lukt allemaal niet meer, ze is alles beu. Ik heb al snel door dat ze eigenlijk een beetje haar broer nabootst en confronteer haar ermee. En ze geeft het eigenlijk wel toe dat ze het niet leuk vindt dat haar broer niet naar school moet zoals alle andere kinderen. (Hij kan het momenteel niet aan en is al een tijdje thuis geweest en nu gaat hij soms halve dagen). 'Hij moet doen zoals de rest'. Een van de zinnen die ze uitspreekt. Haar broer is niet zoals de rest en heeft het heel moeilijk met zijn ASS-problematiek, waardoor hij heel veel lijdensdruk heeft. Voor een puberzus is dat helemaal niet gemakkelijk om dit allemaal te plaatsen. Want ook zij heeft haar moeilijkheden waartegen ze als puber moet opboksen. Het leven als puber is niet altijd even gemakkelijk. Ik praat een beetje op haar in en geef haar een knuffel i p v boos te zijn en te roepen, wetende dat ze net onze keuken verbouwd heeft. Ik ben rustig en laat haar eventjes bekomen en zeg haar dat ik wil dat ze haar troep opruimt die ze veroorzaakt heeft en erna een bad moet nemen. Daarna overlopen we nog eventjes de cursus. Ze kalmeert stilaan en na een tijdje doet ze wat ik haar opgedragen heb.
Een dag later is het aan haar zus haar beurt om helemaal over haar toeren te gaan. Leuk is anders, zou ik zeggen. Ze wil absoluut niet gaan lopen bij de loopclub die avond. Ze argumenteert met allerlei uitvluchten en brult en roept. Helemaal hysterisch. Ik laat het niet toe en leg toch wat druk erop, want ze heeft al 3 weken niet gesport. Ze moet van mij, om een beetje te ontspannen. Ze klampt zich vast aan de salontafel. Ik dwing haar toch naar boven om zich om te kleden. Ze merkt dat ik niet toegeef en ze loopt boos naar boven, ook stampvoetend, net als haar zus de dag ervoor. Boven is ze helemaal hysterisch en zit ze in haar bed als ik haar achterna ga. Ik maan haar aan om zich toch om te kleden en moedig haar aan. Ik ga naar beneden en hoop dat ze voort doet. Ze brult en briest en roept dat ze haar broek niet vindt. Ik ga terug naar boven en zie haar alle kledij uit haar kast gooien. De broek moet boven zijn, want ze zit niet in de was. Ik zeg haar dat ze een broek van haar zus mag gebruiken, maar geen enkele is goed. Ze is zeer rigide al de hele avond en niets kan tot haar doordringen. Uiteindelijk kan ik haar toch overtuigen samen met haar zus om een broek aan te doen die we haar geven. Als ze beneden komt is ze helemaal doorgeschoten in haar hysterie en paniek. Ze is aan het hyperventileren en is totaal verkrampt. Ik stimuleer haar en neem haar toch mee. In de auto is ze nog steeds boos, maar ademt ze terug rustiger. Aangekomen zeg ik nogmaals, na de zoveelste keer dat ze geen vol uur moet meedoen, maar dat ik wil dat ze toch iets doet, al is het maar een kwartier. Ze blijft bij mij lopen, de kinderen lopen in groep. We doen het rustig aan. Na de eerste ronde stretchen we en erna lopen we verder. Na de volgende ronde zeg ik haar dat ze mag wandelen tot ik terug bij haar ben na nog een rondje lopen. Ze vindt het oké en doet dit. We maken duidelijke afspraken. Erna loopt ze nog even mee en ik geef haar de sleutel van de auto, als ze wil stoppen mag ze dan in de auto wachten tot haar zus en ik klaar zijn. Ze houdt nog eventjes vol en ik zie haar ontspannen worden. Het doet haar dan toch wel deugd. Haar spanningen verdwijnen, de hoofdpijn is weg en ze ademt weer rustig.
