Al een aantal jaar word ik geconfronteerd met een vervelende situatie. Het is een onderwerp waar ik liever niet over praat. Maar het weegt door op mijn leven. Ik heb het een paar jaar geleden al verschillende keren aangekaart bij mijn therapeute en bij mijn toewijsverpleegkundige, toen ik in opname was. Het is geen onderwerp voor tussen de soep en de patatten. Het lijkt leuk als buitenstaander, gewoon het idee. Maar, het met periodes dagelijks meemaken of geregeld, te pas en vooral te onpas, ergens in de nacht, dan is het helemaal iets anders.
Wakker worden, terwijl je beklommen wordt door je partner, die alle handelingen stelt, maar eigenlijk slaapt hij en achteraf weet hij niets van het gebeuren. Zowel voor hem als voor mij is het een ongemakkelijke situatie. Hij die iets leuks doet, zonder dat hij het weet. En ik die het onderga. Afweren lukt niet op zo'n moment.
Soms gebeurt het en lijkt het allemaal heel teder en echt en ga je er in mee. Maar als je dan tot besef komt dat je partner er geen weet van heeft, dan is het een heel naar en raar gevoel dat je bekruipt. Enerzijds heb je medelijden, want ergens kan hij er niet aan doen, anderszijds vraag je je dingen af en is het contextueel niet te plaatsen.
Soms word ik wakker en is hij al heel ver in zijn handelingen. En op andere momenten ...
Het is moeilijk om hier heel diep op neer te pennen. Maar ik kan er niet mee om, om bepaalde redenen en ook door bepaalde reacties van zijn kant uit.
Het is voor hem ook niet gemakkelijk, maar eigenlijk kan hij daarin wel geholpen worden. Maar dan zal hij ook moeten durven de stap nemen om erover te praten en het durven in te zien dat het voor mij echt niet prettig aanvoelt.
Ik leef in een tweestrijd met mijn gedachten en gevoelens.
Het is niet elke keer hetzelfde hoe ik het moet ervaren.
Ik heb graag seks, op de normale manier, waarbij we allebei wakker zijn en erin instemmend zijn. Zoals het normaal zou moeten beleefd worden. Ik voel me heel klein en alleen te staan. Hoe leg je dat uit? Hoe kun je zonder elkaar te kwetsen hiermee omgaan? Zouden nog andere mensen dit meemaken? Het is niet grappig als zoiets frequent voorkomt.
Toen ik in opname was, nam ik heel wat medicatie, waardoor ik vaak 's anderdaags besefte wat er die nacht gebeurd was. Ondertussen ben ik sneller wakker, maar kan ik niet altijd ertegenin gaan. Ik kan toch moeilijk op de zetel gaan slapen...
Het is zwaarder dan je denkt, als je het zelf meemaakt. Jammer dat hier niet zoveel over geweten is en er wellicht een soort van taboe rond hangt.
Mensen zullen wel denken.. Die overdrijft... Denk dan maar dat je blij mag zijn dat je het niet kent en hoeft mee te maken.
Mijn lichaam is geen gebruiksvoorwerp...
Ik wou dat ik dit niet zou moeten neerschrijven, het niet moest ervaren.
Liever de bewuste, spannende, leuke, geile, liefdevolle seks.
|
